Εκατοντάδες φαντάροι από 66 μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων που συμμετείχαν στη δίμηνη εξόρμηση (Μάιος-Ιούνιος) του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος υπογράφουν κείμενο ενάντια στα οικονομικά μέτρα που επιβλήθηκαν στο πλαίσιο του μνημονίου, υποστηρίζοντας τους εργατικούς αγώνες και τονίζοντας ότι «ως στρατευμένοι δε θα βρεθούμε απέναντι στους διαδηλωτές, αλλά δίπλα τους». Ακόμα, ζητούν ελεύθερο συνδικαλισμό των φαντάρων.
«Οι φαντάροι λένε όχι στη χούντα ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΔΝΤ-Ε.Ε.! Ο πόλεμος που κήρυξε ο κόσμος του πλούτου απειλεί το σύνολο των εργαζομένων με Ολοκαύτωμα των Δικαιωμάτων μας. Πλέον η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, περίοδος σκληρής εκμετάλλευσης της νεολαίας και πολεμικής της προετοιμασίας (άραγε ενάντια σε ποιον άγνωστο εχθρό, αφού ο ελληνικός στρατός είναι δύναμη κατοχής σε 15 χώρες) θα μοιάζει «Γη της Επαγγελίας» μπροστά στην «Κόλαση» που ετοιμάζουν για τους εργαζόμενους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Εργοδότες-ΔΝΤ-Ε.Ε», επισημαίνεται στο κείμενο.
«Οι φαντάροι όμως δεν παρακολουθούν με απάθεια τον κοινωνικό πόλεμο που εξαπολύει η χούντα κυβέρνησης, ΔΝΤ και Ε.Ε. Είμαστε κομμάτι της κοινωνικής πλειοψηφίας που πλήττεται. Οι οικογένειές μας, που τα φέρνουν όλο και πιο δύσκολα πέρα, αυτοί «που έφτυσαν αίμα» για να μας μεγαλώσουν και μορφώσουν, δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο να μας στηρίξουν οικονομικά, αφού ο μηνιαίος μισθός μας είναι 8.5 ευρώ. Παράλληλα, βλέπουμε τους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ΕΟ.ΟΠ. να συνειδητοποιούν και αυτοί το πόσο αναλώσιμοι είναι, ότι η μείωση των «λειτουργικών εξόδων» σημαίνει χειρότερες συνθήκες υγιεινής για όλους, πεπαλαιωμένες εγκαταστάσεις και επικίνδυνα, κακοσυντηρημένα οχήματα, αλλά και μισθούς τέτοιους που τους στερούν το δικαίωμα στο να αναθρέψουν αξιοπρεπώς τα παιδιά τους. Για αυτό κάνουν Λευκή Απεργία, διαδηλώνουν ένστολοι, υπάρχει γενικευμένη απαίτηση για ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ. Οι εξοπλισμοί βέβαια, με νέες παραγγελίες για υποβρύχια και φρεγάτες, κοστίζουν δισεκατομμύρια ευρώ, όπως και η παρουσία ελληνικού στρατού σε ξένες χώρες. Είναι όμως απαραίτητοι, για να κερδίζουν γαλλικές γερμανικές, αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες του αίματος, η ΙΝΤΡΑCOM, η ΜΕΤΚΑ, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, το σύνολο των ιδιωτικοποιημένων ελληνικών πολεμικών βιομηχανιών, για να προστατεύονται τα πλοία των εφοπλιστών και να κλείνουν δουλειές», υπογραμμίζουν.
«Η καταστολή, της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας και του στρατού που αποκτά αστυνομικά καθήκοντα, είναι η αστική απάντηση στην εργατική οργή και αγανάκτηση. Στην Ταϋλάνδη, ο στρατός σκοτώνει διαδηλωτές. Η Ε.Ε. έχει έτοιμο τον ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ και ειδικές στρατιωτικές-αστυνομικές δυνάμεις για να τις στρέψει κατά διαδηλωτών. Το νέο Δόγμα του ΝΑΤΟ που το μετατρέπει σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ προβλέπει χρήση στρατού εναντίον κοινωνικών εξεγέρσεων. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΜΜΕ μιλούν για Έκτακτη Ανάγκη, ενώ ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, εκπροσωπώντας την πιο μισητή κυβέρνηση έβαλε ξανά τον στρατό σε Επιφυλακή! Το λέμε ξεκάθαρα: τα όπλα που έχουμε στα χέρια μας ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να τα στρέψουμε κατά των διαδηλωτών που αγωνίζονται για τα κοινά μας δικαιώματα. Είμαστε στο πλευρό του νεολαιίστικου και εργατικού κινήματος. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε την οποιαδήποτε θυσία των δικαιωμάτων και των αναγκών μας, δήθεν για να σωθεί το «έθνος». Ξέρουμε καλά ότι τραπεζίτες και εφοπλιστές είναι αυτοί που θα σωθούν», τονίζουν και καταλήγουν:
«Εμείς ως στρατευμένοι δε θα βρεθούμε απέναντι στους διαδηλωτές, αλλά δίπλα τους. Για να βγει τώρα ο κόσμος της εργασίας από τη λαίλαπα του ΕΥΡΩ, της ΟΝΕ και της Ε.Ε. Να ανατραπούν τα Προγράμματα Επιτήρησης και τα Μνημόνια Υποταγής των εργαζομένων στις πιο βάρβαρες απαιτήσεις του εθνικού και διεθνικού κεφαλαίου. Να διαλυθούν τώρα από τους γενικευμένους εργατικούς αγώνες Ε.Ε-ΝΑΤΟ. Ζητούμε την Επιστροφή όλου του στρατού που βρίσκεται εκτός συνόρων. Ούτε ένα ΕΥΡΩ για εξοπλισμούς. Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματα των Φαντάρων. Ελεύθερος συνδικαλισμός των φαντάρων. Κανένας νέος Μισθοφόρος στις Ένοπλες Δυνάμεις και στις Δυνάμεις Καταστολής».
Greetings to the thousands of comrades that struggle against the Kapitalist-Imperialist 'New Order'. Greetings to all of those that struggle for the workers' rights, to all of those that fight against the policies of national governments, international capitalist organizations (EU, NATO, UN) and the US. These policies lead to the deterioration of the position of workers and bring more austerity and wars all over the world. Their ultimate aim is to impose on the world the dictatorship of the Free Market Economy and to allocate the energy resources to capitalists.
Α. Η γενικευμένη σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πολιτική σκληρής λιτότητας, η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, ο νέος νόμος τερατούργημα για το ασφαλιστικό υλοποιούν την κήρυξη καθολικού πολέμου του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία για την αντιμετώπιση της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού.
Β. Την ανάπτυξη ενός πρωτόγνωρου κύματος απεργιών και κινητοποιήσεων με αποκορύφωμά την απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Μαΐου ακολούθησε η υποχώρηση που υποδηλώνει ότι το εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε να πάρει επιθετικά πολιτικά χαρακτηριστικά μέσα από ένα ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο και μορφές πάλης. Η Αριστερά, λειτουργώντας ως μηχανισμός ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στην ηγεμονία του κεφαλαίου, στοίχησε τους εργαζόμενους πίσω από τη γραμμή ήττας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, θέτοντας ως ζήτημα κοινοβουλευτικής διαχείρισης την ανατροπή του ασφαλιστικού (ΚΟΕ, Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής κ.ά. «βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μην ψηφίσετε»), ή κάνοντας επίκληση στα «παραθυράκια» της αστικής δημοκρατίας (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δημοψήφισμα), ή θεωρώντας ως δεδομένη την καθολική νίκη του κεφαλαίου (τα μέτρα θα περάσουν οπότε ας συσσωρεύσουμε όρους για την κατά ΚΚΕ «λαϊκή οικονομία-εξουσία» του μέλλοντος).
Γ. Μέρος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (με πρωτοστατούντα στελέχη του ΝΑΡ και της ΑΡΑΝ) επιστρέφει στη συγκυρία αυτή στα ιστορικά χρεοκοπημένα σενάρια ενότητας και κοινής δράσης της Αριστεράς. Στην πρώτη τους «έκκληση» στις 6/7 οι υπογράφοντες για το «αριστερό βήμα διαλόγου» ξεκαθαρίζουν τις επιδιώξεις τους: «Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν… τις κοινωνικές διεργασίες». Ενότητα με τη ρεφορμιστική Αριστερά από τα πάνω και έξω από κινηματικούς όρους είναι πάντα ενότητα ηγεμονευόμενη από τον ισχυρότερο πόλο, δηλαδή το ρεφορμισμό.
Δ. Η «πρωτοβουλία αριστερών οικονομολόγων» θέτοντας ως πλαίσιο πάλης αιτήματα αριστερού κεϋνσιανισμού αποτέλεσε το βασικό πολιτικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο πάτησε και το «αριστερό βήμα διαλόγου», το οποίο αποτελεί τον εν δυνάμει ρεφορμιστικό φορέα στήριξης του πλαισίου που έθεσαν οι «αριστεροί οικονομολόγοι». Οι δύο πρωτοβουλίες συγκροτούν μια μορφή αριστερού κεϋνσιανισμού αναζητώντας «ρεαλιστικές» προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης (βλ. «έκκληση» 6/7 για το «αριστερό βήμα διαλόγου») οι οποίες σε διάφορες εκδοχές έχουν διατυπωθεί από αστούς οικονομολόγους. Οι προτάσεις αυτές α) είναι εθνικοπατριωτικές και όχι ταξικές, β) απευθύνονται προνομιακά προς την κυβέρνηση, γ) δεν αμφισβητούν τη διεθνή ένταξη της Ελλάδας στα πλαίσια της ΕΕ και άρα δεν θέτουν ζήτημα εξόδου από την ΕΕ, δ) δεν θέτουν καν το ζήτημα ανατροπής της κυβέρνησης και κάθε επίδοξου διαχειριστή του καθεστώτος από τους αγώνες των εργαζομένων.
Ε. Απαντώντας στις κριτικές στην «πρωτοβουλία αριστερών οικονομολόγων», ο συντάκτης του ΠΡΙΝ, και μέλος των δύο πρωτοβουλιών σ. Λ. Βατικιώτης κάνει με άρθρο του (ΠΡΙΝ 11/07) σαφές τον προνομιακό συνομιλητή των σχετικών εγχειρημάτων ξεχωρίζοντας την κριτική του Κώστα Καλλωνιάτη από την ΑΥΓΗ ως τη μόνη «καλόπιστη και δημιουργική». Ο σ. ΛΒ θέλοντας να μας πείσει ότι η «εσωτερική συνοχή» των σχετικών προτάσεων υποδεικνύει ότι δεν «αποτελούν όχημα για τη διάσωση του καπιταλισμού» θέτει την εξής απλοϊκή εξίσωση: έξοδος από το ευρώ, συν «παύση πληρωμών του χρέους και… επαναδιαπραγμάτευσή του με στόχο την μείωση ή και τη διαγραφή του», συν εθνικοποίηση τραπεζών για να μην καταρρεύσουν, συν φραγμοί στην κυκλοφορία των κεφαλαίων ώστε να μην διαφύγουν τα κεφάλαια στο εξωτερικό, συν αύξηση στη φορολόγηση του κεφαλαίου, συν υποτίμηση του νομίσματος, συν αυξήσεις μισθών και συντάξεωνώστε «να διαφυλαχθεί» η αγοραστική δύναμη από την υποτίμηση ίσον αντικαπιταλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση. Είναι η γνωστή συνοχή του ρεφορμισμού να βαφτίζει ως επαναστατικά μέτρα σωτηρίας του καπιταλισμού: Η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους είναι ένα ενδεχόμενο που ήδη τα αστικά επιτελεία μελετούν ή και προετοιμάζουν. Η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ προτείνεται ως λύση ανάγκης από αστούς οικονομολόγους (βλ. π.χ. PaulKrugman). Η εθνικοποίηση των τραπεζών έχει προταθεί ως μέτρο αντιμετώπισης της κρίσης (βλ. π.χ. Alan Greenspan). Αστοί οικονομολόγοι (βλ. π.χ. JamesTobin) έχουν προτείνει φραγμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Πιθανή οικονομική πολιτική για την αντιμετώπιση προβλημάτων ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου είναι η υποτίμηση του νομίσματος. Η αύξηση στη φορολόγηση κεφαλαίου έχει πάντα ως όριο της την κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ γνωστή κορωνίδα της κεϋνσιανής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης (και του κινδύνου εξέγερσης «των από κάτω») είναι η ενίσχυση της ζήτησης μέσω μιας τέτοιας αναδιανομής που δεν θα θίγει τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Ο σ. ΛΒ υπεραμυνόμενος της σύμπλευσης με το ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της ΕΕ, παραπέμπει σε δηλώσεις της Μέρκελ για τη σημασία της ΟΝΕ στη συνοχή της ΕΕ. Εντούτοις, η ΟΝΕ αποτελεί καθαυτή εκρηκτική αντίφαση εντός της ΕΕ: μη ενοποίηση νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, προς όφελος των χωρών υψηλής ανταγωνιστικότητας, ιδιαίτερα της Γερμανίας, η οποία έχει οδηγήσει σε δραματική επιδείνωση του προβλήματος ανισομέρειας εντός της ΕΕ.
ΣΤ. Διαμέσου των στηλών του ΠΡΙΝ (4/07, 11/07 κ.λπ.) –το οποίο σε μεγάλο βαθμό έχει υποκαταστήσει τη λειτουργία της οργάνωσης– επιβάλλεται ως πολιτική επιλογή η διολίσθηση στο ρεφορμισμό, είτε μέσω της «πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων» είτε μέσω του «αριστερού βήματος διαλόγου». Η ΠΕ, καθυστερημένα, με απόφασή της (10/7) «εκτίμησε ότι το περιεχόμενο του κειμένου συγκρότησης [του ‘αριστερού βήματος διαλόγου’] (…) δεν δίνει τη βάση για ένα αριστερό ανατρεπτικό πλαίσιο πάλης». Πρόκειται για πολιτικές ακροβασίες καθώς πρώτον, η ΠΕ δεν καταγγέλλει ως ανταγωνιστικό προς την επαναστατική Αριστερά το «αριστερό βήμα διαλόγου» και δεύτερον, αρνείται να τοποθετηθεί επί του κειμένου των «αριστερών οικονομολόγων», το οποίο, όπως όλοι καταλαβαίνουν, αποτελεί τη βάση του «αριστερού βήματος διαλόγου». Άμεση συνέπεια είναι τελικά η «εναλλακτική πρόταση» που τίθεται να είναι μια… νέα πιο «αντικαπιταλιστική» πρωτοβουλία κοινής δράσης που διαφοροποιείται στις διακηρύξεις για το περιεχόμενο και την κοινοβουλευτική Αριστερά και όχι συνολικά σε ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο για το κίνημα. Η ΠΕ παραβλέπει επίσης ότι το πολιτικό πλαίσιο και των δύο πρωτοβουλιών περιγράφεται εδώ και καιρό και από διακηρύξεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ταυτόχρονα, η Εισήγηση του Γραφείου της ΠΕ αντί να βάλει την οργάνωση σε θέση μάχης για τη συγκρότηση των όρων ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου, αναλώνεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εκλογική διαδικασία και καταγραφή (ΠΡΙΝ 11/07). Αποσυνδέει την εκλογική κάθοδο στις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές από στοιχειώδεις κινηματικούς όρους αφού δεν αρκείται στην πρόταση στήριξης ήδη υπαρκτών τοπικών σχημάτων αλλά προτάσσει και τη δημιουργία νέων «αντικαπιταλιστικών! ψηφοδελτίων» παραμονές των εκλογών!!! Απέναντι στις επερχόμενες εκλογές που θα λειτουργήσουν ανταγωνιστικά-ανασχετικά στην ανάπτυξη του κινήματος η απάντηση πρέπει να είναι: αποχή-άκυρο, εκτός από περιπτώσεις υπαρκτών τοπικών αντικαπιταλιστικών σχημάτων.
Ζ. Προϋπόθεση για την ηγεμονία μιας αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής γραμμής είναι η αυτοτελής της πολιτική συγκρότηση και η δημιουργία ανατρεπτικής-αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στο κίνημα. Μια τέτοια ενότητα –με το αντίστοιχο περιεχόμενο αλλά και τις μορφές που θα το υλοποιήσουν και αναπτύξουν– είναι αναγκαία σήμερα για τον κόσμο της εργασίας: Αυτοοργάνωση σε κάθε επίπεδο και συντονισμός «από τα κάτω», για την προώθηση της κοινωνικής αντίστασης και απειθαρχίας: Με περιεχόμενο που θα αμφισβητεί συνολικά τον καπιταλισμό και θα συνδέει τον αγώνα ενάντια στις απολύσεις και τη μείωση των μισθών με τη συνολική ανατροπή. Με παρέμβαση σε όλους τους χώρους που ζει, εργάζεται και διαμορφώνει συνείδηση ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία. Με αντιθεσμούς, όργανα της εργατικής πολιτικής στο κίνημα –με συνελεύσεις σωματείων, επιτροπές στους χώρους δουλειάς και διαδικασίες βάσης, με πανεργατικό συντονισμό τους που μπορούν σήμερα να ενοποιηθούν σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα σε αντιπαράθεση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.Η μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ο καπιταλισμός τις τελευταίες δεκαετίες, ο Δεκέμβρης και οι μεγάλες εργατικές απεργίες, επιβάλλουν να ανοίξει με νέους όρους η συζήτηση και η δράση για την εργατική πολιτική και να μην αρκεστούμε στις χρεοκοπημένες «ενωτικές» συνταγές του παρελθόντος.
Σαν σήμερα ο Carlo Guiliani κειτόταν νεκρός στη πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα. Η σφαίρα του αστυνομικού Mario Placanica ήταν η αιτία που ο τότε 23χρονος Ιταλός έχασε τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.
Εκείνη την Παρασκευή του 2001, ο Carlo Guiliani βρέθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο στη Γένοβα για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις κατά των ηγετών της G8. Χιλιάδες όμως ήταν και οι αστυνομικοί που σκοπός τους ήταν να προφυλάξουν την «ομαλή διεξαγωγή» της συνάντησης των ισχυρών του πλανήτη. Οι διαμαρτυρίες των συγκεντρωμένων εξελίχθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών. Η σύγχυση που ακολούθησε ήταν μεγάλη και η δραστηριοποίηση των δυνάμεων καταστολής ακόμη μεγαλύτερη απαντώντας δυναμικά στους διαδηλωτές. Δακρυγόνα και χημικά απ'τη μια, ρίψη αντικειμένων και πέτρες, απ’ την άλλη.
Σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας, σε αυτά τα αντικείμενα περιλαμβανόταν και ένας πυροσβεστήρας, τον οποίο φέρεται να κρατούσε στα χέρια του ο Carlo με σκοπό να τον εκτοξεύσει κατά ενός αστυνομικού οχήματος. Σε αυτό το όχημα ήταν επιβιβασμένος και ο αστυνομικός Mario Placanica που, βλέποντας τον νεαρό να πλησιάζει το αυτοκίνητο, σήκωσε το όπλο του και τον πυροβόλησε στο κεφάλι, αφήνοντάς τον νεκρό. Αυτό, όμως που ακολούθησε θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη όλων όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα είτε από την τηλεόρασή τους είτε ζωντανά. Ενώ ο Carlo ήταν ξαπλωμένος στην άσφαλτο, ο οδηγός του αστυνομικού οχήματος, μετά τον πυροβολισμό, έκανε όπισθεν περνώντας πάνω από το σώμα του νεαρού ακτιβιστή, ξανακινήθηκε προς τα εμπρός περνώντας για δεύτερη φορά από πάνω του και τελικά σταμάτησε λίγα μέτρα πιο κάτω.
Φρίκη και φόβος ήταν τα δύο συναισθήματα που έκαναν όλους όσοι βρίσκονταν στην πλατεία να παγώσουν. Ορισμένοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον Carlo, αλλά το αίμα που έρρεε στο πρόσωπό του δήλωνε ότι ήταν πια νεκρός.
Ο αστυνομικός που πάτησε τη σκανδάλη τέθηκε υπό κράτηση, για να αθωωθεί στη δίκη που ακολούθησε, καθώς ο δικαστής απεφάνθη πως η σφαίρα χτύπησε τον Carlo μετά από εξοστρακισμό. Όσο για τον οδηγό που πάτησε το κορμί του, το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη εις βάρος του, γιατί ο Carlo Guiliani ήταν ήδη νεκρός όταν πέρασε με το αυτοκίνητο από πάνω του. Ωστόσο, οι γιατροί που εξέτασαν τη σορό του 23χρονου μετά το θάνατό του, διέγνωσαν ότι η καρδιά του Carlo Giuliani χτυπούσε ακόμα και αφού τον πάτησε το όχημα, κάτι που επιβεβαίωσε και ο ιατροδικαστής Marco Salvi. Ο ίδιος ιατροδικαστής κατέθεσε σε μια άλλη δίκη διαδηλωτών της Γένοβα ότι η σφαίρα που χτύπησε τον Giuliani κινήθηκε σε ευθεία γραμμή.
Μετά από 8 χρόνια, στις 25 Αυγούστου 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ότι ο Mario Placanica βρισκόταν σε αυτοάμυνα τη στιγμή που πυροβόλησε, συνεπώς δεν έκανε κατάχρηση εξουσίας χρησιμοποιώντας υπερβολική βία.
Ο Αμερικανός καταδικασμένος σε θάνατο Mumia Abu-Jamal, σχολιάζοντας την υπόθεση, έγραψε λίγο μετά το θάνατο του Giuliani: «Με αυτήν τη βάρβαρη σφαγή, το μήνυμα που μας στέλνουν είναι ότι η αντι-παγκοσμιοποίηση αποτελεί ποινικό αδίκημα. Το προτεταμένο όπλο εμπρός στο πρόσωπο ενός Ιταλού αναρχικού που έχει καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, απεικονίζει την κλιμάκωση των επιχειρήσεων των ενόπλων δυνάμεων του κεφαλαίου». Το αμερικανικό περιοδικό «Time», είχε σχολιάσει ειρωνικά τη δολοφονία του Carlo Giuliani τον Ιούλιο του 2001, γράφοντας: «Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις ».
Ο θάνατος του 23χρονου ακτιβιστή πυροδότησε την αγανάκτηση πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο ενώ αποτέλεσε παράλληλα έμπνευση για πολλούς νέους και καλλιτέχνες. Συνθήματα στους τοίχους υπενθυμίζουν ότι «ο Carlo ζει» ενώ τραγούδια στη μνήμη του από νεανικά πανκ-ροκ και χιπ χοπ συγκροτήματα αποτυπώνουν τον αγώνα ενός ασυμβίβαστου νέου χαράζοντάς τον ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Η σημερινή κρίση στο ΚΚΕ – γιατί πρόκειται για κρίση στο ΚΚΕ που επικεντρώθηκε πρόσφατα στις σχέσεις ΚΚΕ – ΚΝΕ – είναι το αποτέλεσμα ενός συνόλου αντιθέσεων που ωρίμασαν τα τελευταία χρόνια και που δεν βρήκαν τη φυσιολογική λύση τους.
Ποιος μιλάει για αντιθέσεις;
Αντιθέσεις μέσα Κόμμα; Αλλά η έννοια που χαρακτηρίζει τα κομμουνιστικά κόμματα δεν είναι η μονολιθικότητα; Ποιος μιλάει λοιπόν για αντιθέσεις;
Οι κομμουνιστές – ως γνωστόν – είναι διαλεκτικοί! Και η διαλεκτική, από την εποχή του Ηράκλειτου, έχει κεντρική κατηγορία της την αντίθεση. «Παλλίντροπος αρμονίη όκωσπερ τόξου και λύρης» είχε γράψει ο σοφός της Εφέσου. Για τον Ηράκλειτο η αντίθεση είναι η πηγή του αέναου γίγνεσθαι των όντων, που συμπυκνώθηκε στη φράση: τα πάντα ρει. Με τη σειρά του ο Λένιν θα όριζε τη διαλεκτική σαν «μελέτη της αντίθεσης μέσα στα ίδια τα πράγματα» και «θεωρία της ενότητας των αντιθέτων». Αλλά και για τον Λένιν η ενότητα των αντιθέτων είναι προσωρινή και σχετική, «ενώ η πάλη ανάμεσα στα αντίθετα που αποκλείονται αμοιβαία είναι απόλυτη, όπως είναι απόλυτες και η ανάπτυξη και η κίνηση». (Βλ, Λένιν, Φιλοσοφικά Τετράδια). Για τη διαλεκτική, η αντίθεση συνδέεται λοιπόν με την κίνηση και την εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι το αποτέλεσμα της πάλης των αντιθέσεων που αποκλείονται αμοιβαία. Η όξυνση των αντιθέσεων, η αρνητικότητα που φθάνει στο ακραίο σημείο, είναι η πηγή της αυτοκίνησης, της ενδογενούς εξέλιξης στη φύση και στην κοινωνία.
Για τη διαλεκτική συνεπώς η αντίθεση είναι οντολογική και όχι απλά γνωσιοθεωτητική κατηγορία: «Υπάρχει στα πράγματα και στους θεσμούς». Η διαλεκτική, ευρύτερα, είναι η απεικόνιση, στην ανθρώπινη νόηση, της αντικειμενικής κίνησης που πραγματοποιείται με την πάλη των αντιθέσεων.
Αντιθέσεις στα κομμουνιστικά κόμματα
Έκρινα σκόπιμα να θυμίσω τα παραπάνω στοιχειώδεις, αλλά και θεμελιώδεις αλήθειες της διαλεκτικής σκέψης, επειδή δεκαετίες τώρα η διαλεκτική έχει θυσιαστεί από τις ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων στο βωμό της μονολιθικότητας. Η θεωρητική αυτή στρέβλωση και οι πρακτικές που συνεπάγεται, και που ταυτόχρονα εκτρέφουν, είναι μια από τις κύριες αιτίες της περιθωριοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων και των περιοδικών τους κρίσεων.
Είναι λοιπόν φυσιολογική η ύπαρξη αντιθέσεων στα κομμουνιστικά κόμματα; Ας δούμε το θέμα:
Η ενότητα των κομμουνιστικών κομμάτων θεμελιώνεται στην κοινότητα της κοσμοθεωρίας, των στρατηγικών στόχων, των καταστατικών αρχών, και εκφράζεται πρακτικά στην ενότητα στην πολιτική πράξη. Αγία ενότητα δεν σημαίνει ταυτότητα χωρίς διαφορές. Δεν σημαίνει μονολιθικότητα. Είναι ενότητα που συγκροτείται και εξελίσσεται στη βάση της διαφοράς και της αντίθεσης.
Στόχος των κομμουνιστικών κομμάτων είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Οι κομμουνιστές πρέπει λοιπόν να γνωρίσουν την κοινωνία για να την αλλάξουν και να την γνωρίζουν αλλάζοντάς την. Πρόκειται για τη βασική έννοια της ενότητας θεωρίας και πράξης.
Τι θα πει όμως: γνωρίζω την κοινωνία; Είναι δυνατή κάποια εξαντλητική, απόλυτη γνώση του κοινωνικού σχηματισμού και του ιστορικού γίγνεσθαι; Αν ναι, τότε η επανάσταση θα μπορούσε να προβλεφθεί με την ακρίβεια φυσικού νόμου. Αλλά η απόλυτη γνώση υπάρχει – ενίοτε – μόνο στη νόηση των μεταφυσικών. Ειδικά μια εξαντλητική γνώση των σύνθετων και αέναα μεταβαλλόμενων κοινωνιών είναι ανέφικτη. Καθένας συλλαμβάνει όψεις του κοινωνικού γίγνεσθαι με βάση την παιδεία, την εμπειρία του, σε τελευταία ανάλυση από κάποια ταξική άποψη. Η ταξική άποψη των κομμουνιστών είναι, καταρχήν, ταυτόσημη. Ωστόσο αυτό δεν αρκεί για μια ταυτότητα αντιλήψεων για την κοινωνία και το κόμμα, τη στρατηγική και την τακτική, συνολικά την πολιτική.
Η ύπαρξη διαφορών ανάμεσα στους κομμουνιστές είναι, συνεπώς, γνωσιοθεωρητικά νόμιμη. Πρόκειται για διαφορετικούς τρόπους συνειδητοποίησης του κοινωνικού είναι, των δυνατοτήτων της ιστορικής στιγμής και – συνεπώς – των πολιτικών καθηκόντων. Στη βάση διαφορετικών θεωρήσεων, έστω και από την ίδια ταξική άποψη, είναι φυσιολογικό να δημιουργούνται διαφορετικά ρεύματα και τάσεις στο εσωτερικό των κομμουνιστικών κομμάτων. Η διαφορά και η αντίθεση είναι αναπόφευκτες και φυσιολογικές και δεν αντιφάσκουν με την κοσμοθεωρητική κλπ ενότητα και την ενότητα στην πράξη.
Υπέρβαση ή καταστολή;
Η ύπαρξη διαφορών και αντιθέσεων στα κομμουνιστικά κόμματα είναι φυσιολογική. Είναι δείγμα υγείας. Και οι αντιθέσεις αυτές μπορούν να λύνονται με βάση τη θεωρητική, συντροφική αντιπαράθεση, με τη μέθοδο της κριτικής και της αυτοκριτικής. Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε από τον Μαρξ και τον Ένγκελς και αργότερα από τον Λένιν, το δημιουργό του λεγόμενου κόμματος νέου τύπου.
Ο Λένιν θεωρούσε αναπόφευκτες αι φυσιολογικές τις διαφορές και τις αντιθέσεις μέσα στο κόμμα. Το δικαίωμα της διαφωνίας και της δημοσιοποίησης της διαφωνίας ήταν κατοχυρωμένο στο κόμμα των μπολσεβίκων. Ο Λένιν μάλιστα συνιστούσε να διευκολύνεται από το κόμμα η έκδοση εντύπων με τις απόψεις των διαφωνούντων. Τέλος, εκείνη την περίοδο είχε κατοχυρωθεί το δικαίωμα της πλατφόρμας, δηλαδή της δυνατότητας ενός αιθμού στελεχών να διαμορφώνουν και να δημοσιοποιούν κοινή πολιτική θέση, διαφορετικής από της πλειοψηφίας (Βλέπε τα σχετικά κείμενα του Λένιν, στο βιβλίο μου, Ρήξη και ενσωμάτωση, 3η έκδοση Σύγχρονη Εποχή, 1989). «Ενότητα στη διαφορά». Είναι μια από τις γνωστές φράσεις του Λένιν. Και δεν πρόκειται για απλή φράση. Γιατί οι διαφορές και οι αντιθέσεις στην ηγετική ομάδα των μπολσεβίκων ήταν οξύτατες και δημόσιες πριν την επανάσταση, στη διάρκεια της επανάστασης και μετά την επανάσταση. Και όμως ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι άλλοι ηγέτες των μπολσεβίκων, με τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους καθοδήγησαν και οδήγησαν στη νίκη τη μεγαλύτερη επαναστατική έκρηξη της παγκόσμιας ιστορίας.
Μετά το θάνατο του Λένιν και μέσα στις τρομερές συνθήκες των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων, η μέθοδος της υπέρβασης των αντιθέσεων αντικαταστάθηκε βαθμιαία με τη μέθοδο της καταστολής. Τελικά τις αντιθέσεις ανέλαβαν να τις λύνουν τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Έτσι στη θέση των ζωντανών αντιθέσεων και των συντροφικών συγκρούσεων, επικράτησε βαθμιαία η μονολιθικότητα, η έκπτωση της θεωρίας, οι ομόφωνες ψηφοφορίες, η έλλειψη γνώμης, ο φόβος, η δειλία, η δουλικότητα, ο αριβισμός, τα γκούλαγκ, ο κρατικός σοσιασλισμός που άρχισε να καταρρέει ορμητικά στις μέρες μας. Στην κατάπνιξη των αντιθέσεων βρίσκεται η κύρια ρίζα των τραγωδιών των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, καθώς και του εκφυλισμού και της περιθωριοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων των χωρών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.
Και εμείς;
Η πορεία του ΚΚΕ δεν ήταν – γενικά – διαφορετική από την πορεία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος της σταλινικής και μετασταλινικής περιόδου. Με το διορισμό του Ν.Ζαχαριάδη στην ηγεσία του ΚΚΕ άρχισε να κυριαρχεί και εδώ η μέθοδος της καταστολής. Οι διαφορές, οι διαφωνίες και οι αντιθέσεις άρχισαν βαθμιαία να θεωρούνται ανώμαλα φαινόμενα, προϊόντα ύποπτα, που έπρεπε να εκμηδενιστούν με διοικητικά μέτρα. Οι φορείς των διαφορετικών απόψεων εθεωρούντο ύποπτοι, διαγράφονταν, εσπιλώνονταν, περιθωριοποιούνταν, όταν – σε κρίσιμες περιόδους – δεν εξοντωνόντουσαν. Το αλάνθαστο του Αρχηγού, ο εμπειρισμός και η θεωρητική φτώχεια, βρίσκονται στη βάση των τραγωδιών του ελληνικού κινήματος και της παρά φύσιν υπέρβασης των κρίσεων του 1945, του 1949, του 1956 και του 1968.
Η ανώμαλη εσωκομματική ζωή ανέδειξε συνήθως τους μέτριους, τους αρριβίστες και τους «προσωπικούς» ή «πειθαρχικούς». Οι πιο ευαίσθητοι, ανήσυχοι και δημιουργικοί αγωνιστές, αργά ή γρήγορα χάνονταν για το κίνημα ή περνούσαν στο περιθώριο. Η συνακόλουθη θεωρητική φτώχεια είχε σαν συνέπεια την ταλάντευση ανάμεσα στο σεκταρισμό και τον οπορτουνισμό. Η τραγικότερη δική μας περίπτωση ήταν η εισαγωγή της αντεπανάστασης του 1944 με τη λεγόμενη κυβέρνηση εθνικής ενότητας που τη δημιουργία της εκλιπαρούσε η εαμική ηγεσία.
Γενικότερα, η καταπάτηση της εσωκομματικής δημοκρατίας και οι αποτυχίες στην ταξική πάλη ή στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εξέθρεψαν ή εκτρέφουν τη νόθα άρνησή τους: Το ευρωκομμουνιστικό κίνημα παλαιότερα, και σήμερα τις τάσης για αποκατάσταση του καπιταλισμού σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία. Για παράδειγμα ο Ίμρε Ποσγκάι, μέλος του Π.Γ του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουγγαρίας, δήλωσε πρόσφατα στον αμερικάνικο ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ευρώπης», ότι «είναι αδύνατο να αναμορφώσουμε την παρέχουσα κομμουνιστική πρακτική στην Ανατολική Ευρώπη. Το σύστημα υτό πρέπει να διαλυθεί» (LeMondeDiplomatique, Σεπτέμβριος 1989). Σε όλες τις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού ενισχύονται οι δυνάμεις της αστικής παλινόρθωσης, της λατρείας της αγοράς, της θεοποίησης της κοινωνίας των supermarket. Η σταλινική «μονολιθικότητα» έχει συντριβεί. Αλλά ανάμεσα στους λάτρεις της αγοράς θα συναντήσει κανείς σήμερα και παλιούς «σταλινικούς», όπως και σε μας τώρα πρωταγωνιστούν στις συναινετικές διαδικασίες οι κατεξοχήν και επί δεκαετίες φορείς του συντηρητισμού και της κατάπνιξης κάθε διαφορετικής άποψης.
Η σημερινή κρίση στο ΚΚΕ οφείλεται βασικά στην αναντιστοιχία των θεωρητικών επεξεργασιών, των πολιτικών επιλογών και της εσωκομματικής ζωής, με τις νέες κοινωνικές πραγματικότητες. Ένα κόμμα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τις στρεβλώσεις της σταλινικής περιόδου, είναι καταδικασμένο σήμερα στην περιθωριοποίηση ή στο σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό. Η στασιμότητα του ΚΚΕ και η διατύπωση σοσιαλδημοκρατικών απόψεων από ηγετικά στελέχη του, καθώς και οι πολιτικές επιλογές των τελευταίων μηνών, φανερώνουν ότι οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι φανταστικοί.
Η αντίδραση της ΚΝΕ και μιας σειράς στελεχών του ΚΚΕ, όσες αδυναμίες και αν παρουσιάζει σε πρώτη φάση της, είναι μια πρώτη εκδήλωση της προσπάθειας για υπέρβαση της αναντιστοιχίας του κόμματος με τις νέες κοινωνικές πραγματικότητες. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι αυτή τη στιγμή: Η καθοδηγητική ομάδα του ΚΚΕ θα βρει το θάρρος και τη σοφία να αντιμετωπίσει ανοιχτά, μέσα από τον κομματικό Τύπο και στο θεωρητικό επίπεδο, τις απόψεις των «διαφωνούντων», δηλαδή την αριστερή τάση μέσα στο κόμμα; Ή χρησιμοποιώντας κατά βούλησιν το καταστατικό να θυσιάσει ό,τι ζωντανό υπάρχει στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ για να προστατεύσει την σιγή του γεροκομείου; Στη δεύτερη περίπτωση θα συμβιώσουν, για μια περίοδο, οι Δεινόσαυροι, με τις Ιγκουάνες του εκσυγχρονισμού. Αλλά αργά ή γρήγορα, οι δεύτερες θα καταβροχθίσουν τους πρώτους.
Μηνιαίο Πολιτικό Περιοδικό Πριν Τεύχος 6 – Οκτώβρης 1989
Στο 11,9% διαμορφώθηκε το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα τον Απρίλιο 2010, από 9,4% τον Απρίλιο 2009 και 11,6% τον Μάρτιο 2010, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή. Από τα στοιχεία που παρουσίασε η ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει πως τον Απρίλιο οι άνεργοι ανήλθαν σε 596.979 άτομα και αυξήθηκαν κατά 130.101 άτομα σε σχέση με τον Απρίλιο 2009, σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 27,9%, και κατά 18.256 άτομα σε σχέση με τον Μάρτιο 2010 (αύξηση 3,2%).
Το σύνολο των απασχολουμένων εκτιμάται ότι ανήλθε σε 4.412.946 άτομα και οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 69.318 άτομα σε σχέση με τον Απρίλιο 2009 (μείωση 1,5%) και κατά 10.953 άτομα σε σχέση με τον Μάρτιο 2010 (μείωση 0,2%). Παράλληλα, ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 4.288.462 άτομα.
Σύμφωνα με την έρευνα εργατικού δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ, η ανεργία στις γυναίκες ανέρχεται σε 15,5% (από 13,3% τον Απρίλιο 2009) και είναι αρκετά μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνη των ανδρών (9,3% από 6,7% τον Απρίλιο 2009). Ηλικιακά, η υψηλότερη ανεργία καταγράφεται στα άτομα 15-24 ετών (30,8% από 25,2% τον Απρίλιο 2009), 25-34 ετών (15% από 11,7% τον Απρίλιο 2009) και 35-44 ετών (10,4% από 7,9% τον Απρίλιο πέρυσι).
Σε επίπεδο περιφερειών της χώρας, τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας ήταν τον Απρίλιο, εφέτος, στις περιφέρειες Νοτίου Αιγαίου (22,7%), Ιονίων Νήσων (19,8%) και Δυτικής Μακεδονίας (16,1%).
Στον αντίποδα, τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφηκαν στις περιφέρειες Βορείου Αιγαίου (4,8%), Πελοποννήσου (9,8%) και Θεσσαλίας (10,5%). Στην Αττική, που συγκεντρώνει και τον περισσότερο πληθυσμό της χώρας, η ανεργία ήταν τον Απρίλιο, εφέτος, 11,6%, από 8% τον αντίστοιχο μήνα πέρυσι.
«Μια ακόμα τραγική συνέπεια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τρανή απόδειξη των αντιλαϊκών συνεπειών της πολιτικής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ – ΕΕ» χαρακτηρίζει το ΚΚΕ την αύξηση της ανεργίας. «Όλοι οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, ιδιαίτερα οι νέοι και γυναίκες πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους για την άμεση λήψη μέτρων ουσιαστικής προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους. Να περάσουν αποφασιστικά στην αντεπίθεση ώστε να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση, να αποκρούσουν και να ανατρέψουν συνολικά την αντιλαϊκή πολιτική» προστίθεται στη σχετική ανακοίνωση.
Στις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε., τονίζει σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι οφείλεται η συνεχής αύξηση των ποσοστών ανεργίας στη χώρα μας με κύρια θύματα τους νέους και τις γυναίκες, ενώ σημειώνει ότι αυτές οι πολιτικές «οδηγούν την οικονομία σε βαθιά ύφεση και το λαό στη μαζική ανεργία και στη γενικευμένη φτώχεια».
Ο ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι «η ελπίδα για να αλλάξουν τα πράγματα βρίσκεται στην πολιτικοποίηση των αγώνων των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας με στόχο να ηττηθούν οι εφαρμοζόμενες βάρβαρες πολιτικές, να βγει η χώρα μας από το μηχανισμό «στήριξης» ΔΝΤ - ΕΕ, να ανακληθούν τα αντεργατικά μέτρα που έχουν παρθεί και να δημιουργηθεί μία νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία που να μπορεί και να θέλει να χαράξει μία άλλη προοδευτική πορεία για τη χώρα και το λαό με κατεύθυνση το σοσιαλισμό».
ΕΚΤ: «Η ανεργία θα συνεχίσει να είναι αυξημένη στη ζώνη του ευρώ»
Στο μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη μηνιαία έκθεσή της που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, αναφέρει πως η ζώνη του ευρώ θα συνεχίσει να έχει αυξημένη ανεργία και οι θέσεις εργασίας που χάθηκαν σε ορισμένους τομείς που επλήγησαν πολύ από την κρίση μπορεί να έχουν χαθεί για πάντα.
«Η οικονομική δραστηριότητα θα σημειώσει υποχώρηση το 2010», αν και με χαμηλότερο ρυθμό απ' αυτόν που παρατηρούνταν ως τώρα, σύμφωνα με την ΕΚΤ.
Σε ορισμένους τομείς όπως η οικοδομή και η βαριά βιομηχανία, οι απώλειες των θέσεων εργασίας που επέφερε η οικονομική κρίση μπορεί να είναι «μόνιμες», προσθέτει η ΕΚΤ.
Το ποσοστό της ανεργίας στη ζώνη του ευρώ πέρασε από 7,8% το Μάρτιο του 2008 στο 10% το Μάιο του 2010, γεγονός που μεταφράζεται σε απώλεια 3,9 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας κατά την περίοδο αυτή, υπενθυμίζει η ΕΚΤ. των οποίων έφτασε το 20% τον Απρίλιο στην ευρωζώνη. Στην Ισπανία το ποσοστό ανεργίας των νέων φτάνει το 40% ενώ στην Ιταλία και την Ιρλανδία το 30%, επισημαίνεται στην έκθεση.
Η μελλοντική αύξηση της απασχόλησης στην Ευρώπη θα εξαρτηθεί πολύ από «την ικανότητα των οικονομιών να αναδιοργανωθούν και να αναδιαρθρωθούν απαντώντας σε μεγάλης έκτασης αλλαγές σε διάφορους τομείς τους» καταλήγει η ΕΚΤ.
Το τελευταίο διάστημα και με πρόσχημα την οικονομική κρίση ένα όργιο απολύσεων έχει στηθεί στις πλάτες των εργαζομένων στο χώρο των τεχνικών έργων. Οι απολύσεις αυτές είναι εντελώς αδικαιολόγητες καθώς η ροή χρημάτων προς τις εταιρίες συνεχίζεται κανονικά παρά την οικονομική κρίση. Η τακτική των επιχειρήσεων σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική της Κυβέρνησης και του ΔΝΤ υλοποιείται στην κατεύθυνση ακόμα μεγαλύτερης μείωσης του εργατικού κόστους στο όνομα της «ανάπτυξης».
Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως οι απολύσεις γίνονται για να πειθαρχήσουν οι εργαζόμενοι σε ακόμα χαμηλότερες αμοιβές, σε ακόμα χειρότερες μορφές απασχόλησης, σε εργασία χωρίς δικαιώματα. Οι μεγάλες εταιρίες εκμεταλλευόμενες τη συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, που στην περιοχή της Αχαΐας παίρνει όλο και πιο εφιαλτικά χαρακτηριστικά, ασελγούν πάνω στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους.
Όλο το προηγούμενο διάστημα η εταιρία VINCI απέλυσε συναδέλφους μας με πρόσχημα την καθυστέρηση των απαλλοτριώσεων, απέλυσε συναδέλφους επειδή συμμετείχαν σε πολιτικές κινήσεις που έρχονταν ενάντια στα συμφέροντά της ενώ ταυτόχρονα εντείνει τις πιέσεις σε συναδέλφους που θέλουν να απεργήσουν με την απειλή της απόλυσης.
Δεν θα τους αφήσουμε μόνους. Οι απολύσεις των συναδέλφων είναι υπόθεση όλων μας.
Καλούμε σε άνοιγμα των Διοδίων του Ρίου το Σάββατο 10/7 – προσυγκέντρωση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου στις 10 π.μ.
Μερικά σχόλια με αφορμή των κείμενο των «αριστερών οικονομολόγων»
*Συλλογικό κείμενο
Πολλοί στην Αριστερά αρνήθηκαν (ή και αρνούνται) να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού.
Πρόκειται για αδυναμία κατανόησης της οικονομικής υστέρησης του ελληνικού (και γενικότερα του νοτιοευρωπαϊκού) καπιταλισμού έναντι των άλλων, αναπτυγμένων, ευρωπαϊκών καπιταλισμών: εξωστρεφής οικονομική ανάπτυξη – απουσία δεσμών οργανικής συμπληρωματικότητας μεταξύ των εγχώριων οικονομικών τομέων. Η ένταξη των λιγότερο ανταγωνιστικών ευρωπαϊκών χωρών στο πλαίσιο της ΕΕ - ΟΝΕ επιδείνωσε το πρόβλημα της «ανισόμετρης ανάπτυξης» (Λένιν). Στην ελληνική περίπτωση η επιδείνωση αυτή έφτασε μέχρι του σημείου της σημερινής παρόξυνσης, με τη μετάλλαξη του προβλήματος ανταγωνιστικότητας σε πρόβλημα χρέους, επί του οποίου κερδοσκοπούν τα αναζητούντα κέρδη κεφάλαια.
Την ομολογία των συνεπειών της «ανισόμετρης ανάπτυξης» τη δίνει η ίδια η «Έκθεση του Διοικητή» της Τράπεζας της Ελλάδος: «Το συνολικό ακαθάριστο εξωτερικό χρέος (του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα) –το οποίο τροφοδοτείται από τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών– ανήλθε στο τέλος Δεκεμβρίου του 2009 στο 170,0% του ΑΕΠ, από 151,6% στο τέλος του 2008» (ΤτΕ, 2010). Δεν είναι μια ελληνική, εντούτοις, «ιδιαιτερότητα». Η εκτίναξη, μετά το 2000, του πλεονάσματος στο γερμανικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και αντίστοιχα η εκτίναξη των ελλειμμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των νοτιοευρωπαϊκών χωρών (Ελλάδα, Πορτογαλία Ισπανία), με τις ανάλογες συνέπειες επί του χρέους (βλ. και Τάκης Φωτόπουλος, Πριν, 30/05/2010), είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της «ανισόμετρης ανάπτυξης» του καπιταλισμού εντός της ΕΕ - ΟΝΕ. Η καπιταλιστική λύση για τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες της ΕΕ - ΟΝΕ είναι η «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή η συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και η εισοδηματική εξαθλίωση των μισθωτών τάξεων (όχι μόνο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας). Η παραμονή του ελληνικού καπιταλισμού στην ΟΝΕ μπορεί να επιχειρηθεί μόνο στη βάση της σύνθλιψης των δικαιωμάτων των μισθωτών τάξεων.
Πολλοί αστοί οικονομολόγοι αντιλαμβανόμενοι τους ταξικούς κινδύνους που εγκυμονεί για την αστική εξουσία μια παραπέρα επίταση της απομύζησης υπεραξίας από τις μισθωτές τάξεις, προλειαίνουν το έδαφος για λύσεις διάσωσης του καπιταλισμού, οι οποίες σε κάποιους αριστερούς φαντάζουν εξωφρενικά επαναστατικές: επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ.
Το ερώτημα από επαναστατική σκοπιά είναι αν θα τεθεί σε αμφισβήτηση η συνολική ιστορική αναπαραγωγή του ελληνικού καπιταλισμού ή μια μόνο πτυχή της – για τη διάσωση εν τέλει του ίδιου του καπιταλισμού, από τον κίνδυνο της εξέγερσης των «από κάτω».Ή αν θα θρηνήσουμε, όπως οι συντάκτες του κειμένου των «αριστερών οικονομολόγων», που η κυβέρνηση οδήγησε «την Ελλάδα στο τελευταίο σκαλοπάτι του διασυρμού, εκεί που συνωστίζονται όλα τα αποτυχημένα κράτη του κόσμου», ή αν θα αξιοποιήσουμε ως κομμουνιστές - διεθνιστές αυτό «το διασυρμό», αυτήν την (αναμενόμενη) «αποτυχία» (δηλαδή την ιστορική συγκυρία έντασης των καπιταλιστικών αντιφάσεων) για την ανατροπή –και όχι για τη διάσωση ή την ανάπτυξη– του ίδιου του (ελληνικού) καπιταλισμού, στην προοπτική της παγκόσμιας επανάστασης.
Το κείμενο των «αριστερών οικονομολόγων» αποτέλεσε για μας μια δυσάρεστη εξέλιξη. Πολλές από τις προτάσεις τους «οικονομικής πολιτικής» στερούνται σοβαρής μελέτης και μακροοικονομικής θεμελίωσης. Για παράδειγμα η θέση τους για εσωτερικό δανεισμό, όταν «στην Ελλάδα η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση, δημόσια και ιδιωτική μαζί, μόλις ξεπερνούσε το 7% του ΑΕΠ το 2008 και το 5% το 2009, ποσό τελείως ανεπαρκές για τη χρηματοδότηση ακόμη και των τρεχουσών επενδύσεων. (...) Η χαμηλή αποταμίευση (...) δεν επιτρέπει να χρηματοδοτηθεί από εγχώριες πηγές το δημόσιο χρέος» (ΤτΕ, 2010). Το βασικότερο ωστόσο είναι ότι το κείμενο των «αριστερών οικονομολόγων» απέναντι σε μιας τέτοιας έκτασης επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα όπως η τωρινή, δεν θέτει το στοιχειώδες ζήτημα της ανατροπής αυτής της κυβέρνησης, «από τα κάτω», και της δημιουργίας επαναστατικού κοινωνικο-πολιτικού ρεύματος, που θα θέσει στην πράξη την υπέρβαση της εκμετάλλευσης και της καταστολής. Αντιθέτως, οι συντάκτες του προχωρούν σε «θετικές προτάσεις» και σχολιασμούς των χειρισμών της κυβέρνησης. Επί της ουσίας δεν ξεπερνούν τις προτάσεις των αστών οικονομολόγων, αφού, ούτε καν τη διεθνή ένταξη του ελληνικού καπιταλισμού δεν αμφισβητούν μέχρι τέλους (έξοδος από την ΟΝΕ, αλλά για την ΕΕ κουβέντα).
Πρόκειται για διολίσθηση προς το ρεφορμισμό του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, για ένταξη στη λογική του «καλού καπιταλισμού», ερήμην όχι μόνο της βάσης των οργανώσεων και του κόσμου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και ειδικότερα ερήμην της βάσης του ΝΑΡ. Με αυτήν την έννοια, το κείμενο αυτό «συμπληρώνει» ιδεολογικά μια σειρά από αντιλήψεις στην αντικαπιταλιστική Αριστερά, που τείνουν να μετασχηματίσουν την κοινή δράση στο κίνημα με τα ρεφορμιστικά κόμματα σε στρατηγική φυσιογνωμία, μετατρέποντας έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο σε «παρακολουθητή» των αντιπαραθέσεων μεταξύ των ρεφορμιστικών κομμάτων χωρίς ξεχωριστή πολιτική πρόταση και κυρίως πρακτική.
Δεν υπάρχουν εξ ορισμού ρεφορμιστικά και επαναστατικά αιτήματα. Το χαρακτήρα των αιτημάτων τον καθορίζουν η δυναμική της ταξικής πάλης, η ένταξή τους σε ένα συνολικότερο πρόγραμμα, οι ταξικοί φορείς που προωθούν αυτά τα αιτήματα. Αν το δεχτούμε αυτό, θα πρέπει και να δεχτούμε ότι το έξω από την ΟΝΕ – παύση πληρωμών δεν είναι πανάκεια, αλλά μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει υπό προϋποθέσεις και όχημα για τη διάσωση του καπιταλισμού: εκτόνωση των λαϊκών αντιστάσεων με αναγκαστικές βραχυ-μεσο-χρόνιες υποχωρήσεις από κεφάλαιο - ιμπεριαλισμό. Εδώ αποσκοπούν και οι ήδη αναπτυσσόμενες προβληματικές εντός του αστικού χώρου. Το γεγονός, επίσης, ότι το εργατικό κίνημα παλεύει εντός του καπιταλισμού για τον περιορισμό της ασυδοσίας του κεφαλαίου (μεγάλου και μικρού, και όχι μόνο του μονοπωλιακού, όπως οι σύμμαχοι της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης στην Αριστερά υποστηρίζουν) δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε μια κομβική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ιστορικά δικαιωμένη: Αυτήν της ενσωμάτωσης των λαϊκών τάξεων στην πολιτική του κεφαλαίου μέσω υποχωρήσεων από την κυρίαρχη τάξη, που θα επαναβεβαιώνουν ωστόσο την κυριαρχία της.
Επαναστατική πολιτική δεν σημαίνει απογείωση στη μονότονη εν γένει επίκληση της επανάστασης. Σημαίνει αντίληψη της ταξικής συγκυρίας, και είναι αυτή η δυνατότητα αντίληψης της συγκεκριμένης κατάστασης της πάλης των τάξεων που καθορίζει και την κατάλληλη εκείνη τακτική που θα υπηρετεί την επαναστατική στρατηγική. Η τακτική στη σημερινή συγκυρία δεν μπορεί παρά να στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης, στην έξοδο από την ΕΕ – ως αποφασιστικό βήμα για τη συνολική αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού σκηνικού και την επαναστατική προοπτική. Κάθε σωστός ή λάθος επιμέρους στόχος κινδυνεύει να διευκολύνει τις αστικές επιλογές παρά να τις ανατρέψει εφόσον δεν τίθεται στη βάση αυτή. Αλλά επειδή, κατά τα γνωστά, υπάρχουν πολλοί «στρατηγοί» χωρίς «στρατό», το κρίσιμο στοιχείο για να προχωρήσει αυτή η τακτική δεν είναι ο διαγκωνισμός των διάφορων «ειδικών» επί του ορθού μείγματος προτάσεων, αλλά είναι η δουλειά «μυρμηγκιού»:
Αυτοοργάνωση σε κάθε επίπεδο (στις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία και πανεπιστήμια, κ.λπ.) και συντονισμός «από τα κάτω», για την προώθηση της κοινωνικής αντίστασης και απειθαρχίας: Πάλη ενάντια στη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με τη δημιουργία οργάνων εργατικής πολιτικής, επιτροπές γειτονιάς που θα οργανώνουν την άρνηση καταβολής υψηλών τιμών στα σούπερ μάρκετ, σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, κ.ά., πάλη ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας με έμπρακτη αμφισβήτηση της λειτουργίας ιδιωτικών θυλάκων υπό δημόσιο μανδύα κ.λπ.
Μόνο υπό αυτήν την έννοια μπορεί να γίνει από επαναστατική άποψη αντιληπτή η άρνηση πληρωμών: Είναι άρνηση πληρωμών από την εργατική τάξη και τις ευρύτερες μισθωτές τάξεις στη βάση αντιθεσμών λαϊκής αυτοοργάνωσης, στην προοπτική της γενικής πολιτικής απεργίας και της εργατικής - λαϊκής εξέγερσης.
Αργεντινή. Το εργοστάσιο κεραμεικών του Luigi Zanon, ιδρύθηκε το 1980, κατά την στρατιωτική δικτατορία. Χτίστηκε σε δημόσια γη και με δημόσια κονδύλια. Το 2001, στο μέσο της μεγάλης οικονομικής κρίσης της Αργεντινής, το εργοστάσιο κλείνει αφήνοντας τους εργάτες με πολλούς μισθούς απλήρωτους.
Με επιτυχία διεξήχθηκε η πολιτική εκδήλωση- συζήτηση που διοργάνωσε η νΚΑ και το ΝΑΡ Πάτρας στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τις Αναιρέσεις, τη Παρασκευή 25/06/2010 στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στη πλ. Γεωργίου με τη συμμετοχή 150 και πλέον συντρόφων και συναγωνιστών.
Η εκδήλωση είχε θέμα «Η επίθεση στην αποστολή FREEGAZA και η ανάγκη διεθνιστικής πάλης των Λαών». Εισηγήθηκαν οι σύντροφοι Άρης Χατζηστεφάνου(δημοσιογράφος- μέλος της αποστολής ένα καράβι για τη Γάζα), Παύλος Αντωνόπουλος (εκπαιδευτικός- μέλος της αποστολής ένα σχολείο για τη Γάζα), Νίκος Αργυρίου (εκ μέρους της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής κίνησης και της Ομάδας πολέμου του ΝΑΡ), Αντώνης Δραγανίγος (Π.Ε. ΝΑΡ). Υπήρξε πλούσια συζήτηση από όλους τους παρευρισκομένους.
