Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ!

Συμπληρώνονται σήμερα 21 χρόνια από τη  δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα. Μια δολοφονία που προήλθε από τα χέρια του ΟΝΝΕΔίτη Γιάννη Καλαμπόκα, νους όμως της δολοφονία ήταν το σχέδιο της τότε κυβέρνησης της ΝΔ για ανακατάληψη των κατηλλειμένων σχολείων ώστε να χτυπήσει συνολικά το μαθητικό και εκπαιδευτικό κίνημα που αντιστεκόταν στον νόμο Κοντογιαννόπουλου.Οι οργισμένες διαδηλώσεις που ακολούθησαν σε ολή την Ελλάδα οδήγησαν στην παραίτηση του υπουργού παιδείας.                 

21 Χρόνια μετά βρισκόμαστε μέσα στη δίνη μιας ανεπανάληπτης, πιο σκληρής και πιο βαθιάς από ποτέ σύγκρουσης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και στον αστικό συνασπισμό κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ, κυβερνήσεων, ΜΜΕ. Ο «υπαρκτός» καπιταλισμός βρίσκεται εν μέσω μιας ιστορικών διαστάσεων κρίσης, η οποία αγκαλιάζει ολόκληρο τον πλανήτη με «αδύνατο κρίκο» την Ελλάδα αλλά και την Ευρωζώνη, και «οδηγεί» το κεφάλαιο σε μια πρωτοφανή επίθεση σε όλα τα επίπεδα. Αιχμή του δόρατος για την προώθηση αυτής της επίθεσης είναι η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο. Μια κυβέρνηση που ήταν αποτέλεσμα της πλήρης φθοράς και απονομιμοποίησης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορούσε πλεόν μόνη να κυβερνήσει. Σημαντικό ρόλο σε αυτό ειχε βέβαια και η επιδραση του λαικού παράγοντα με τους αγώνες της τελευταίας διετίας που ομώς δείχνει και την αδυναμία του να ανατρέψει συνολικά αυτή την πολιτικη και τους εκφραστές της.

Σε μια τέτοια περίοδο όμως το ερώτημα που καλείται να απαντήσει η Αριστερά και το εργατικό κίνημα ειναι πως θα ανατραπεί αυτή η αντιλαική λαίλαπα. Τι  έλλειψε τελικα απο τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος  ώστε να μην έχει ανατραπεί η αντεργατική πολιτική; Η εποχή μας ή θα αναδιαμορφώσει το κίνημα και την αριστερά ώστε να δώσουν μια μάχη διαρκείας με ουσιαστικό αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό χαρακτήρα που θα κλονίζουν συθέμελα το αστικό σύστημα ή θα φέρει μια ιστορική ήττα και πισογύρισμα για τον κόσμο της εργασίας. Η σημερινή εποχή απαιτεί ενα πολύμορφο, βαθύτερα πολιτικό απειλητικό και συγκρουσιακό εργατικό και  λαικό κίνημα διαρκείας  που θα καταγράφεται σε κάθε χώρο και μέτωπο αλλά και συνολικά. Απαιτεί άλλη ποιότητα απάντησης από την πλευρά του κινήματος και της αριστεράς. Απαιτεί πρώτα και κύρια ενα αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής  όπου:

· θεμέλιο του θα είναι οι αγώνες του εργατικού-λαικού κινήματος. Θα επιδιώκει την ενοποίηση όλων των εργατικών και λαικών αντιστάσεων σε ένα ορμητικό ποτάμι ανατροπής, σε ένα πραγματικό μέτωπο των «από κάτω»

· Θα στηρίζεται σε ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, και στην κοινή δράση της Αριστεράς και κάθε αγωνιστικής φωνής. Στην ταξική ενότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης με τη νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και όλες αυτές τις στρατιές ανέργων που απεγνωσμένα αναζητούν προοπτική για να μη βρεθούν οριστικά στο κοινωνικό περιθώριο. Αυτή η ενότητα μπορεί και πρέπει να συμπαρασύρει αγωνιστικά ευρύτερες λαϊκές μάζες, υπό την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων και της εργατικής πολιτικής.

·   στόχος του θα είναι η ήττα, η ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και όσων την προωθούν, για να ανοίξει τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Το αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής είναι πρόταση για την άμεση ενίσχυση, ανασυγκρότηση, επανεμφάνιση και πολιτικοποίηση του λαϊκού κινήματος με μορφές, όργανα και θεσμούς (εργατικά και λαϊκά συμβούλια, επιτροπές βάσης ή συνελεύσεις) που θα εκφράζουν και θα μπορούν να επιβάλλουν την εργατική-λαϊκή θέληση και ν’ αποτελέσουν τα έμβρυα της εργατικής εξουσίας.

Η ενίσχυση των αγώνων και του αγωνιστικού μετώπου ανατροπής μπορεί και πρέπει να συνδυαστεί με την ενίσχυση της μετωπικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η οικοδόμηση ενός αυτοτελούς και μαζικού πόλου-μετώπου της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς ήταν και παραμένει θεμελιώδης ανάγκη των καιρών και των εργαζομένων. Αποφασιστική πλευρά αυτής της προσπάθειας μπορεί να είναι το ελπιδοφόρο εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά αποτελεί μια άλλη συνολική πρόταση για το κίνημα και την Αριστερά και όχι άλλη μια πρόταση παναριστερής συμμαχίας διάφορων εκδοχών (τύπου νέου ΕΑΜ ή αριστερού μετώπου) ή ενός αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου που απλώς θα λέει «όχι στα μέτρα» ή έστω «έξω από το ευρώ».

Αυτή η θέση δεν οδηγεί σε μια γραμμή «ενδοαριστερού εμφύλιου» σε κάθε ζήτημα και μέτωπο. Είναι θέση θετική, θέση που επιχειρεί να απαντήσει στα στρατηγικά και πολιτικά αδιέξοδα και ελλείμματα της Αριστεράς, και να την «ενώσει» πρώτα και κύρια με τον σκοπό της: τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Είναι σε τελική ανάλυση συμβολή σε αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη οι εργαζόμενοι, την ανατροπή του σύγχρονου σφαγείου της κυβέρνησης -Ε.Ε.-ΔΝΤ- κεφαλαίου, για ν’ ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνική και πολιτική προοπτική, για την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας!