Στα χαρτιά
έμεινε το σχέδιο της εργοδοσίας για
αύξηση ωραρίου και μείωση μισθών κατά
7%
του
Ηλία Ηλιόπουλου
(Πηγή:
Εφημερίδα ΠΡΙΝ, φύλλο Σαββάτου,04/01/2014)
Παραμονή
Χριστουγέννων οι εργάτες της επιχείρησης
κατεψυγμένων αλιευμάτων Καλλιμάνης ΑΕ
κέρδισαν το καλύτερο δώρο. Υποχρέωσαν
την εργοδοσία αφενός να υποχωρήσει από
τις απαιτήσεις της και αφετέρου να
δεχτεί τις διεκδικήσεις των απεργών.
Δεν επιβλήθηκαν οι καθημερινές δίωρες
υπερωρίες χωρίς αμοιβή και η περαιτέρω
μείωση μισθών κατά 7%. Η εργοδοσία
αναγκάστηκε να δεσμευτεί, υπογράφοντας
όχι μόνο τα παραπάνω αλλά επιπλέον, ότι
δεν θα προχωρήσει σε απολύσεις μέσα στο
2014 ,δεν θα μειώσει τα διαλείμματα και
δεν θα συνεχίσει τις καθυστερήσεις στην
πληρωμή μισθών κάτι που είχε αρχίσει
να καθιερώνεται.
Αλλά
ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η
εταιρεία (που υπάρχει από το1956) θέλει
να καυχιέται για τα εξής χαρακτηριστικά
της : την ηγετική θέση που κατέχει στην
αγορά και το ζεστό οικογενειακό κλίμα
θαλπωρής που παρέχει στους εργαζομένους
της. Για το πρώτο δεν έχουμε κανένα λόγο
να αμφιβάλουμε και θα παραθέσουμε
μερικές δικές της ανακοινώσεις.
Ανακοίνωση
πρώτη: “Είμαστε περήφανοι που κατέχουμε
την πρώτη θέση στην ελληνική αγορά των
κατεψυγμένων αλιευμάτων με συνολικό
μερίδιο 25% και κύκλο εργασιών της τάξης
των 50 εκ. ευρώ. Ανήκουμε στις 40 κορυφαίες
ελληνικές επιχειρήσεις στον ευρύτερο
κλάδο τροφίμων & ποτών, απασχολώντας
200 άτομα προσωπικό”.
Ανακοίνωση
δεύτερη:”Αίγιο,
3 Οκτωβρίου 2013-
Σε επενδύσεις της τάξης των 500 χιλιάδων
ευρώ προχώρησε εν καιρώ ύφεσης η εταιρία
Καλλιμάνης προκειμένου να ενισχύσει
την ανάπτυξή της εντός αλλά κυρίως εκτός
ελληνικών συνόρων.
Συγκεκριμένα,
η εταιρία εκσυγχρόνισε την παλαιότερη
εκ των δυο εργοστασιακών μονάδων που
βρίσκονται στο Αίγιο, τόσο σε επίπεδο
κτιριακών εγκαταστάσεων όσο και σε νέο
εξοπλισμό”.
Ανακοίνωση
τρίτη: “Την ενεργό συμμετοχή τους σε
σημαντικά συλλογικά όργανα της ελληνικής
επιχειρηματικής αγοράς επιβεβαίωσαν
για ακόμα μια φορά οι Εντεταλμένοι
Σύμβουλοι του Ομίλου ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ, Ντίνα
και Τάκης Καλλιμάνης, με την εκλογή και
επανεκλογή τους στα Διοικητικά Συμβούλια
των ΣΕΒ, ΣΕΒ Πελοποννήσου & Δυτικής
Ελλάδας, ΣΕΒΤ και ΠΑΣΕΚΤ”
Όπως
βλέπουμε η εταιρεία πάει καλά εντός και
εκτός Ελλάδας. Ας δούμε τώρα και ποιος
έχει πληρώσει το τίμημα της ανάπτυξης
αλλά και την ποιότητα της ζεστασιάς
με την οποία τυλίγει τους εργαζόμενους
.
Μετά
τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 η εταιρεία
χαρακτηρίστηκε πυρόπληκτη. Για αυτή
την συμφορά που την βρήκε πήρε σειρά
επιδοτήσεων ενώ το ελληνικό δημόσιο
μπήκε εγγυητής για την σύναψη δανείου.
Απλώς θυμίζουμε ότι τα εκατομμύρια του
περιβόητου ταμείου Μολυβιάτη ακόμα τα
περιμένουν οι χιλιάδες πραγματικοί
πυρόπληκτοι. Μάλλον αυτά τα πήρε ο
στρατηγός άνεμος και θα τα φέρει όταν
ο Πολύδωρας φτιάξει το σωτήριο κόμμα
του. Το 2008, και αφού επιδοτήθηκε , η καλή
εταιρεία έκλεισε το εργοστάσιο που είχε
στην Λευκάδα πετώντας στο δρόμο όλους
τους εργάτες στην πλειοψηφία γυναίκες
κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης.
Βέβαια δεν τους άφησε και τελείως
ξεκρέμαστους αφού πρότεινε σε όποιον
“ήθελε” να πάει να δουλέψει στο
εργοστάσιο του Αιγίου!!
Από
τότε και για κάθε επόμενη χρονιά η
εταιρεία πραγματοποίησε δεκάδες
απολύσεις ενώ το 2012 επέβαλε μειώσεις
μισθών κοντά στο 10%. Αυτή είναι η ιστορία
επιτυχίας (success story) και ανάπτυξης και
αυτής της επιχείρησης. Έχει σαν προϋπόθεση
και αποτέλεσμα απολύσεις, μειώσεις
μισθών,τρομοκρατία και εργοδοτική
ασυδοσία. Κέρδη για το κεφάλαιο και
εξαθλίωση για τους πραγματικούς
παραγωγούς πλούτου.
Από
τον Οκτώβρη του 2013 και μετά την περιβόητη
επένδυση είχαν αρχίσει να φαίνονται
οι νέες ορέξεις της εταιρείας καθώς και
ποιος θα ήταν αυτός που θα πλήρωνε τελικά
τον εκσυγχρονισμό του εργοστασίου.
Καινούργια μείωση μισθού και απλήρωτες
υπερωρίες. Όμως αυτή την φορά οι εργάτες
αποφάσισαν να μην σκύψουν το κεφάλι και
να αντισταθούν με αξιοπρέπεια βαδίζοντας
τον δρόμο του αγώνα. Όλοι οι εργάτες της
παραγωγής ομόφωνα και χωρίς διαρροές
προχώρησαν σε απεργία και αποκλεισμό
του εργοστασίου. Δυστυχώς οι περισσότεροι
υπάλληλοι των γραφείων δεν ακολούθησαν,όμως
η παραγωγή είχε σταματήσει. Από την
πρώτη μέρα της απεργίας έπιασε δουλειά
ο γνωστός απεργοσπαστικός μηχανισμός.
Τρομοκρατία και ψυχολογικός εκβιασμός
, οι γνωστές κλάψες περί βιωσιμότητας
της επιχείρησης, απειλητικά τηλεφωνήματα
στα σπίτια, τα “παπαγαλάκια” που
ξαμολήθηκαν στα τοπικά site προσπαθώντας
να πείσουν ότι οι απεργοί αποτελούνται
από μια μικρή μειοψηφία ακραίων που δεν
εκτιμούν την προσπάθεια της εταιρίας
να διασφαλίσει τα μεροκάματα όλων.
Μάλιστα, στέλεχος της επιχείρησης και
μέλος της οικογένειας των ιδιοκτητών
δεν δίστασε να πέσει με το αυτοκίνητο
πάνω στους απεργούς τραυματίζοντας την
πρόεδρο των εργαζομένων. Άμεση όμως
ήταν και η αλληλεγγύη της τοπικής
κοινωνίας. Δεκάδες ήταν τα ψηφίσματα
συμπαράστασης από σωματεία. Καθημερινή
ήταν και η παρουσία απλού κόσμου έξω
από την είσοδο του εργοστασίου. Γρήγορα
έγινε κατανοητό ότι ο αγώνας των
εργαζομένων στην Καλλιμάνης Α.Ε. είναι
και αγώνας και των άλλων εργαζόμενων
και ανέργων σε μια περιοχή που μαστίζεται
από την ανεργία. Από την πρώτη στιγμή
η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ήταν μαζί με τους απεργούς
στην πύλη. Οι αγωνιστές της τοπικής
επιτροπής Αιγιαλείας συμπαραστάθηκαν
εμπράκτως κερδίζοντας την εμπιστοσύνη
των απεργών διότι δεν προσπάθησαν ούτε
να “καθοδηγήσουν”, ούτε να “καπελώσουν”.
Θερμή υποδοχή επιφύλαξαν οι απεργοί
και στην παρουσία της Αριστερής Παρέμβασης
– Αντικαπιταλιστική Κίνηση στην Δυτική
Ελλάδα. Οι συζητήσεις ήταν έντονες και
εποικοδομητικές έξω από την πύλη. Η
εργοδοσία προσπάθησε για άλλη μια φορά,
αλλά μάταια, να χαρακτηρίσει τους
απεργούς υποκινούμενους. Η απεργία
κέρδισε.
Είναι
φανερό πως πρόκειται για μία επιτυχία
που γεννά αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση,
και προβληματισμό, όχι μόνο στους ίδιους
τους απεργούς, αλλά και ευρύτερα στην
εργατική τάξη όλης της Ελλάδας. Τα
συμπεράσματα είναι πολλά και ο
προβληματισμός πρέπει πρώτα και κύρια
να ανοίξει στην ίδια την Αριστερά και
τις οργανώσεις που μάχονται για την
ανατροπή. Οι εργαζόμενοι σε κάθε άλλη
επιχείρηση δικαιούνται πλέον να
σκέφτονται πως αφού τα κατάφεραν οι
εργαζόμενοι στον Καλλιμάνη γιατί να
μην τα καταφέρουμε και εμείς. Άλλωστε,
όπως δήλωσε και η ίδια η πρόεδρος των
απεργών- εργαζομένων “Οι εργάτες έχουν
μεγάλη δύναμη εάν το θελήσουν.” Ταυτόχρονα
οι ίδιοι οι νικητές απεργοί γνωρίζουν
πολύ καλά πως η νίκη τους δεν θα είναι
για πάντα και πως πρέπει να συνεχίσουν
να αντιστέκονται, διότι η εργοδοσία δεν
θα αργήσει να ξαναδείξει τα δόντια της,
και θα προσπαθήσει να πάρει πίσω αυτά
που έδωσε.
Τελικά
αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα και σε αυτή
την περίπτωση είναι ότι η ανάπτυξη και
το πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι για
όλους. Η κρίση είναι ευκαιρία μόνο για
τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες
που και φέτος έγιναν ακόμα πλουσιότεροι.
Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού υποχρεώνεται
να ζει στην εξαθλίωση.
Η
συγκεκριμένη εταιρεία δεν κάνει τίποτα
άλλο από το να εφαρμόζει την πολιτική
που από κοινού σχεδιάζουν η αστική τάξη
και τα κόμματά της. Θέλει να προστατέψει
τα κέρδη της και γι'αυτό βγάζει τα δόντια
και γρυλίζει αφήνοντας στην άκρη τις
παλιές δήθεν οικογενειακές παραδόσεις.
Μπροστά στο συμφέρον τους δεν λογαριάζουν
τίποτα.
Γκρεμίζονται
όμως και οι αυταπάτες που έτρεφαν όσοι
εργαζόμενοι πίστευαν πως ο εργασιακός
μεσαίωνας και η οπισθοδρόμηση θα έχουν
σταματημό με πρωτοβουλία της όποιας
κυβέρνησης έρθει.
Μόνο
ο ταξικός δημοκρατικά οργανωμένος
αγώνας των εργατών μπορεί να οδηγήσει
στην υπεράσπιση όχι μόνο των παλιών
κεκτημένων αλλά και στην κατάκτηση των
σύγχρονων δικαιωμάτων.
Μιλάει
στο ΠΡΙΝ η πρόεδρος του σωματείου
Μετά
από επικοινωνία με την πρόεδρο του
σωματείου κα. Αγγελική Παπαντωνοπούλου,
στην ερώτηση που της υποβάλαμε για το
ποιοι παράγοντες θεωρεί ότι συνέβαλλαν
στην επιτυχία της απεργίας, μας απάντησε
ότι το βασικότερο όλων ήταν η ενότητα
και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων,
η γνώση του να ξέρουν γιατί παλεύουν
και η καλή σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ
της διοίκησης του σωματείου και των
μελών του. “Η
συμπαράσταση του απλού κόσμου ήταν
σημαντική όπως επίσης σημαντική ήταν
και η βοήθεια της ομοσπονδίας.”
Όπως χαρακτηριστικά μας είπε “από
την καθημερινή επαφή με τους άλλους
εργαζόμενους της περιοχής, όλοι ήταν
μαζί μας γιατί όλοι καταλάβαιναν το
δίκιο των αιτημάτων μας και ότι δεν
ήμασταν εμείς αυτοί που θέλαμε να
καταστρέψουμε κάποιον. Οι απεργοί
βρισκόμενοι έξω από την πύλη όλο το
24ωρο σφυρηλατήσαμε νέες σχέσεις μεταξύ
μας, ο καθένας έδινε την ψυχή του και
ανακαλύψαμε πλευρές του εαυτού μας που
μόνο στον αγώνα φαίνονται. Κερδίσαμε,
εκτός από το ψωμί των παιδιών μας, και
την αξιοπρέπειά μας.”
Η ίδια θεωρεί ότι το μήνυμα της απεργίας
και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους
είναι αυτό: όλοι
πρέπει να παλέψουμε να κερδίσουμε αυτά
που δικαιούμαστε. Να μη φοβόμαστε να
αγωνιστούμε γιατί αυτό είναι το πιο
τίμιο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς.
