Δεν χωρά αμφιβολία ότι η περίοδος που διανύουμε αποτελεί την περίοδο της πιο άγριας επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας μεταπολιτευτικά. Η επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, του ΔΝΤ και της ΕΕ, αποκαλύπτεται καθημερινά στις περικοπές των μισθών, στην επίθεση στα συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο στα αυξανόμενα νούμερα της ανεργίας που κατά βάση πλήττουν τους νέους και τις νέες. Αποκαλύπτεται στην περαιτέρω υπαγωγή του Πανεπιστημίου στις ανάγκες του κεφαλαίου αλλά και στην λειτουργία των ίδιων των πανεπιστημίων ως επιχειρήσεις. Αποκαλύπτεται στις περικοπές των δαπανών για την εκπαίδευση συνολικά, στην προώθηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στο σύνολο των λειτουργιών της. Αποκαλύπτεται στις επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου και στην κυβέρνηση που το εκπροσωπεί, μέσω του μνημονίου Β’ και την σύμβαση πρώτης εργασίας – σκληρής εκμετάλλευσης που ετοιμάζουν για τους σημερινούς φοιτητές - αυριανούς εργαζόμενους.
Η ένταση και η έκταση της επίθεσης θέτουν αναβαθμισμένα καθήκοντα τόσο για τις οργανώσεις της ριζοσπαστικής επαναστατικής αριστεράς όσο και για τα μέτωπα που αυτές συγκροτούν. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία παρά πότε, σήμερα, που βαθαίνει σε έκταση και ένταση η επίθεση του κεφαλαίου, να σφυρηλατηθεί μια ισχυρή πολιτική ενότητα των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς, και μέσα στα πανεπιστήμια. Ενότητα όχι επίπλαστη, όχι στο μίνιμουμ, όχι στο «αντί» αλλά με θετικό πρόσημο και πρόταση, ενότητα που δεν θα διασπάται στο πρώτο εκλογικό αδιέξοδο και στους μικροϋπολογισμούς της μιας ή της άλλης οργάνωσης (βλ. εξελίξεις στο Σύριζα) σαν αποτέλεσμα μιας χαλαρής πολιτικής συμφωνίας κορυφής.
Η ενότητα που απαιτούν οι καιροί μπορεί να χτιστεί μόνο στις καθημερινές μάχες και πάνω σε μια συνολική πολιτική πρόταση – πρόγραμμα πάλης που θα οικοδομεί τον αντικαπιταλιστικό επαναστατικό πόλο στην αριστερά και το ανατρεπτικό ρεύμα στην κοινωνία. Για να φύγει η κυβέρνηση και μαζί της να φύγουν τα μέτρα της ίδιας και της τρόικας, για την αντικαπιταλιστική έξοδο από την Ε.Ε, για την άρνηση του χρέους από την πλευρά της εργατικής τάξης, για να διαγραφούν όλα τα χρέη των εργαζομένων προς τις τράπεζες και κάθε λογής τοκογλύφο, για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις και για κατάργηση όλων των άμεσων και έμμεσων φόρων για την εργατική τάξη.
Αυτά κατά τη γνώμη μας είναι τα καθήκοντα της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς την περίοδο που διανύουμε. Αυτά τα καθήκοντα απαιτούνται να μεταφραστούν σε πρόγραμμα πάλης της ΕΑΑΚ στα πανεπιστήμια, σε αγώνα κλιμακούμενο και ανυποχώρητο από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος.
Για να προχωρήσει στα πανεπιστήμια αυτή η ανατρεπτική κατεύθυνση των αγώνων, απαιτείται ο πιο βαθύς και συντροφικός διάλογος μεταξύ των αντιλήψεων που συναπαρτίζουν την ΕΑΑΚ. Οι ανατρεπτικές ριζοσπαστικές διαθέσεις, αντιλήψεις που μπορούν να εκκινούν από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, από διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα αποτέλεσαν τον τροφοδότη της ύπαρξης της ΕΑΑΚ 20 χρόνια τώρα και αποτέλεσαν επίσης και το σημείο διαφοροποίησής της από την λογική και την πρακτική της παράταξης ή του χαλαρού δικτύου – άθροισμα παρατάξεων οργανώσεων.
Σε αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και με αυτά τα αναβαθμισμένα καθήκοντα για την επαναστατική αντικαπιταλιστική αριστερά γενικά και την ΕΑΑΚ ειδικά, οι λογικές και οι πρακτικές παραμάγαζων, σχημάτων που αποτελούν ιδιοκτησία οργανώσεων μόνο απογοήτευση μπορούν να φέρουν και αποστράτευση ενώ είναι αντιπαραθετικές με την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα ανάπτυξης μαχητικού και ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος. Οι πρακτικές των οργανώσεων ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ στο σχήμα Αντίλογος της ΕΑΑΚ, το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» και οι πρακτικές τραμπουκισμού και ξύλου, μόνο διαλυτικά μπορούν να λειτουργήσουν. Θυμίζουν μαύρες σελίδες της ιστορίας της ΕΑΑΚ με πρωταγωνιστές πάλι τις ίδιες οργανωμένες αντιλήψεις που αντιλαμβάνονται την ΕΑΑΚ και τα σχήματα της ως ιδιοκτησία της μιας ή της άλλης οργάνωσης και αδυνατούν να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα μετωπικής συγκρότησης στη βάση του εργατικού πολιτισμού συζήτησης και διαπάλης των ιδεών, αρνούνται επί της ουσίας την διαδικασία και τα αποτελέσματα της σύνθεσης.
Ή θα αναστραφούν οι συγκεκριμένες πρακτικές από τις οργανώσεις που τις υιοθετούν ή θα αναλάβουν την ευθύνη για τον πολυκατακερματισμό της ΕΑΑΚ και τα αποτελέσματα που αυτός συνεπάγεται. Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει και κάποια σκοπιμότητα σε αυτήν την (τεχνητή) αντιπαράθεση. Για μας είναι σαφές πως αυτές οι πρακτικές και η καθυστέρηση στο περιεχόμενο και τις μορφές πάλης που συνεπάγονται μόνο σε βάρος του φοιτητικού και του νεολαιίστικου κινήματος είναι.
«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δικιά σου μελαγχολία…και έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»
Καλούμε τους αγωνιστές της ΕΑΑΚ να απομονώσουν πολιτικά τις εν λόγω πρακτικές καθώς και το πολιτικό τους υπόβαθρο. Αν δεν προσπεράσουν οι σύντροφοι τις αγκυλώσεις τους θα τους προσπεράσει το ίδιο το κίνημα. Οι αναγκαιότητες αλλά και οι δυνατότητες της εποχής που είναι εξαιρετικά αισιόδοξες, επιβάλλουν να μην είμαστε κρυμμένοι και ταμπουρωμένοι στο δικό μας μελαγχολικό μικρόκοσμο – μαγαζάκι.
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
οργανώσεις Πάτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου