Ο νεολαίος σύγχρονος Κομμουνιστής

Αποτελεί σάρκα από την σάρκα της νεολαίας. Είναι αντιμέτωπος με μια κρίση που του έχει πάρει ότι δικαιωματικά του άνηκε. Είναι αντιμέτωπος με ένα σύστημα που τον αντιμετωπίζει ως τον επόμενο μισθωτό σκλάβο του σύγχρονου καπιταλισμού. Πέρασε την εποχή των παχιών αγελάδων ως μαθητής, φοιτητής, ενδεχομένως ως εργαζόμενος ή άνεργος και βρέθηκε στην δίνη της κρίσης, αντιμέτωπος με όλα τα δεινά ενός συστήματος που σαπίζει από τα μέσα. Στρατεύθηκε στο φοιτητικό κίνημα του 06-07, τον Δεκέμβρη του 08, στις πλατείες, στον πανεργατικό ξεσηκωμό του 10-12, στο φοιτητικό κίνημα του '11, είτε χειρότερα σε περίοδο κινηματικής αδράνειας και ψεύτικων ελπίδων που ακολούθησαν.

Αυτός ο ίδιος άνθρωπος θυσίασε μόρια ελευθερίας του στο σήμερα για να έχει άπειρα στο αύριο. Στρατεύθηκε εθελοντικά, αλλά πλήρως συνειδητά για την έννοια της πολιτικής που καλείται να παράξει και να υλοποιήσει. Απέχει από την μικροαστική αντίληψη της πολιτικής, αυτή της στείρας υλοποίησης του οτιδήποτε μόνο και εφόσον του αρέσει και το βρίσκει ενδιαφέρον. Δρα με κύριο κριτήριο την υλοποίηση των συλλογικών αποφάσεων, όχι από άποψη υποχρέωσης αλλά αντίληψης. Εντάσσει τον εαυτό του σε ένα συλλογικό σχέδιο, και βάζει την προσωπικότητα του κάτω από αυτό. Δεν βλέπει προοπτική προσωπικής ανέλιξης μέσα από την κομμουνιστική οργάνωση - πως θα μπορούσε άλλωστε -, δεν αντιμετωπίζει τους συντρόφους ως υποδεέστερους ή λίγους, αλλά ως άρρηκτο κομμάτι της ίδια του της προσωπικότητας. Δεν οργανώθηκε απλά για να ανακουφίσει το υποκείμενο στο οποίο αναφέρεται, στρατεύθηκε στην συνολική προσπάθεια της κοινωνικής χειραφέτησης.

Συγκρούεται με την κυρίαρχη ιδεολογία. Προσπαθεί να αποδομήσει την λογική του ατομικού μονόδρομου και του κανιβαλισμού. Προσπαθεί να δείξει άλλους τρόπους διασκέδασης στην νεολαία, μακριά από την άκρατη κατανάλωση, την διέξοδο μέσα από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, την τέχνη που τα προωθεί, τον πολιτισμό που προάγει την υποκουλτούρα, την σαπίλα και την μιζέρια, τον σεξισμό. Δεν αναπτύσσει διαπροσωπικές σχέσεις βάσει ιδιοκτησιακής αντίληψης, αλλά προσωπικής και συλλογικής χειραφέτησης. Δεν τα καταφέρνει πάντα, ακριβώς γιατί μεγάλωσε έτσι, αλλά αντιλαμβάνεται πλήρως την υποταγή όλων των ανθρώπινων πτυχών της ζωής στο κεφάλαιο.

Παλεύει διαρκώς με επιμονή και υπομονή να οργανώσει τον κόσμο στους χώρους τους οποίους παρεμβαίνει. Αυτό είναι άλλωστε το συγκροτητικό στοιχείο της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας, αυτό της διαρκούς οργάνωσης με μαχητική πολιτική κατεύθυνση των υποκειμένων. Είναι ένα εξώστρεφο και δραστήριο όν, που η σχέση του με την θεωρία δεν αναλώνεται μόνο στην ικανοποίηση των προσωπικών του αναζητήσεων, αλλά με κύριο κριτήριο την οργάνωση της αντίστασης.

Δεν απογοητεύεται και δεν το βάζει κάτω, όταν δεν πετυχαίνει τους στόχους του. Αντίθετα πεισμώνει και σκύβει το κεφάλι, μεθοδικά και εργατικά μέχρι την τελική επίτευξη της νίκης. Δεν πιστεύει ότι το να δηλώνει Κομμουνιστής είναι μια ταμπέλα, ασχολία ή χόμπι. Αντίθετα αποτελεί άρρηκτο κομμάτι της προσωπικότητας και της ταυτότητας. Υπό αυτό το πρίσμα η συνεχής του δραστηριότητα στην οργανωμένη πάλη, δεν υποκαθίσταται από προσωπικές στοχεύσεις ή επιδιώξεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να "καταστρέψει" την προσωπική του ζωή.

Άλλωστε σύμφωνα με το Γκράμσι, το μεγαλείο του Κομμουνιστή είναι ότι ενώ οι άνθρωποι έχουν 8 ώρες για εργασία, 8 ώρες για ξεκούραση, και 8 ώρες για ψυχαγωγία, ο Κομμουνιστής "θυσιάζει" την ψυχαγωγία για την απαραίτητη οργάνωση και πολιτικοποίηση της τάξης. 

Άλλωστε όπως έλεγε ο Μάης του '68, "Είμαστε ο ελεύθερος μας χρόνος".

Αυτό πρέπει διαρκώς και αταλάντευτα να προσπαθούμε να γίνουμε.

από την απόφαση της Συνδιάσκεψης Πόλης της νΚΑ στη Πάτρα.