ΣΤΟ Β΄ ΓΥΡΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΑΚΥΡΟ / ΛΕΥΚΟ / ΑΠΟΧΗ

ΣΤΟ Β΄ ΓΥΡΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΑΚΥΡΟ / ΛΕΥΚΟ / ΑΠΟΧΗ

Στo αποτέλεσμα των πρόσφατων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, αντανακλώνται ελπιδοφόρες διεργασίες που γίνονται στον κόσμο της εργασίας εν μέσω της αστικής επίθεσης. Κεντρικοί πρωταγωνιστές η αποχή και το λευκό/άκυρο, αποτελούν το σημείο τομής διαφορετικών τάσεων του σώματος των εργαζομένων και της νεολαίας. Τάσεις αποχής από οποιαδήποτε συμμετοχή στην πολιτική, δυσπιστίας σε οποιοδήποτε πολιτικό λόγο, αναζήτησης συνολικών πολιτικών απαντήσεων έξω από το γνωστό πολιτικό σκηνικό  ή στράτευσης σε ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές απαντήσεις στο μαζικό κίνημα,  συναθροίζονται σε μια «σιωπηλή κραυγή» αποστροφής προς το σύνολο του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται την τύχη των εργαζομένων και της νεολαίας, χρόνια τώρα, αλλά και θεώρησης της υπάρχουσας Αριστεράς, ως μέρος του προβλήματος και όχι λύση του.

Το Πασοκ υπέστη γενναία φθορά, παραμένοντας όμως η κυρίαρχη αστική στρατηγική έναντι των Ν.Δ. και ΛΑΟΣ που δεν κατόρθωσαν να καρπωθούν τη δυσαρέσκεια, όπως άλλωστε «έπαθε» και το σύνολο των υποψηφίων που επιχείρησε να ψαρέψει στα νερά της γενικής αντίθεσης στο Μνημόνιο και μόνο (Δημαράς κλπ). Η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, στους τόπους που αυτή εκδηλώθηκε, αναδεικνύει τους τρόπους που ο καπιταλισμός γεννά τον φασιστικό ακτιβισμό, ο οποίος εν μέσω κρίσης μπορεί να αποκτά κοινωνική αναφορά.

Ιδιαίτερα ενισχύθηκαν οι αριστερές δυνάμεις που διατύπωσαν την αντίθεσή τους  με το σύνολο του πολιτικού συστήματος και την Ε.Ε. και όχι μόνο με το Μνημόνιο (ΚΚΕ & ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πάγια διαχειριστική και φιλο-ΕΕ πολιτική γραμμή του, δεν μπόρεσε, ούτε εκλογικά, να εισπράξει μέρος της δυσαρέσκειας. Είναι δε χαρακτηριστικό, πως ενισχύθηκαν εκείνες οι δυνάμεις της Αριστεράς που έχουν «καταγγελθεί» από το ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ ως οι πιο «σεχταριστικές», αντιενωτικές κ.α., παρά το υποτιθέμενα πάγιο αίτημα του κόσμου της εργασίας για ενότητα ολόκληρης της Αριστεράς.

Το ΚΚΕ, παρά την πάγια πολιτική γραμμή της ταξικής συμμαχίας «για το καλό του λαού και του τόπου» ανέπτυξε μια συνολικά αντίθετη με το σύστημα και την Ε.Ε., αντιδιαχειριστική ρητορική και ενισχύθηκε σημαντικά σε ποσοστό και σε ψήφους.  Αντίστοιχα, η σημαντική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καταδεικνύει ότι μερίδα εργαζομένων και νεολαίας αναζητά, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, απαντήσεις, τρόπους ή/και δρόμους συνολικής ανατροπής της ασφυκτικά εκμεταλλευτικής καθημερινότητάς τους. Ακόμη περισσότερο ενισχύθηκαν οι αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλης, οι οποίες αποτελούν πραγματικά "από τα κάτω" μέτωπα αντικαπιταλιστικής παρέμβασης και δράσης - γι' αυτό και τις στηρίξαμε και με τη συμμετοχή μας στον πρώτο γύρο των εκλογών. Σ' αυτό, συνέβαλε τόσο το παραπάνω ρεύμα όσο και οι αγωνιστικοί και κινηματικοί δεσμοί που οικοδομήθηκαν στις γειτονιές όλα τα προηγούμενα χρόνια.  

Επικίνδυνο είναι να θεωρηθεί ο β’ γύρος των εκλογών σημαντικός για τους εργαζόμενους. Όποιος και να διοικήσει τον Καλλικρατικό δήμο ή την περιφέρεια δεν είναι δυνατόν να ανατρέψει εκ των έσω την αναδιάρθρωση του αστικού κράτους.  Ούτε άλλωστε οι δεκάδες εκλεγμένοι σύμβουλοι από τις αντικαπιταλιστικές κινήσεις, οι οποίοι μπορούν όμως, να προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στην αποκάλυψη των αστικών σχεδίων, αλλά και ως «κερκόπορτες» για να εισβάλει κάθε φορά το μαζικό κίνημα και οι φορείς του, στα δημοτικά συμβούλια και να ματαιώνει, με τους δικούς του όρους, τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς . 

Ούτε το ΚΚΕ της «λαϊκής οικονομίας» που απολύει εργαζόμενους «όταν χρειάζεται», ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ της Ε.Ε. «των εργαζομένων», των επιδοτήσεων και της διαχείρισης των ΣΔΙΤ,  προτίθενται να λειτουργήσουν ως εντολοδόχοι και «κερκόπορτες» του μαζικού κινήματος. Ούτως ή άλλως, αποτελούν το σύγχρονο ρεφορμισμό, την Αριστερά που έχει ανάγκη το σύστημα για να λειτουργεί ως ανάχωμα στις εργατικές διεκδικήσεις, διασπούν τους εργαζόμενους και ούτε μπορούν ούτε θέλουν να συμβάλουν στην ενότητά τους απέναντι στο κεφάλαιο.  Η στήριξή τους από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δεύτερο γύρο, προτάσσει την ενότητα της Αριστεράς σε βάρος της ενότητας της εργατικής τάξης, τροφοδοτεί τις αυταπάτες σχετικά με την πολιτική τους και αποδυναμώνει το αντικαπιταλιστικό ρεύμα, σε όφελος της παναριστερής ενότητας.

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο είναι η μόνη αναγκαία και επαρκής στάση των εργαζομένων στο β’ γύρο, προκειμένου να εκφραστεί η αποστροφή των εργαζομένων απέναντι σε κάθε σχέδιο διαχείρισης.

Την εποχή της πιο εκτεταμένης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία, αναγκαία δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης, για να μπορέσει αυτή να αποτελέσει το υποκείμενο της συνολικής κοινωνικής απελευθέρωσης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, περισσότερο από ποτέ αναδεικνύεται η ανάγκη συγκρότησης σωματείων, επιτροπών αγώνα, και εργατικών συλλογικοτήτων βάσης, μορφών συνάντησης, διαλόγου και κοινού αγώνα εργαζομένων και ανέργων, που θα συνενώνονται σε ένα Εργατικό Κέντρο Αγώνα, Ανεξάρτητο και σε αντιπαράθεση με τον αστικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το κράτος και την εργοδοσία.

ΤΑΣΗ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ

Μέλη του Νέου Αριστερού Ρεύματος και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση