Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν άφησε ούτε μία μέρα ανεκμετάλλευτη για να ανοίξει όλη την αντεργατική ατζέντα: λιτότητα, περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, φορομπηξία, νέος ασφαλιστικός νόμος. Στο πλαίσιο της κρίσης, των οδηγιών της Ε.Ε. και του Συμφώνου Σταθερότητας, στο όνομα του δημόσιου χρέους θέλει να τρομοκρατήσει και να πείσει τους εργαζόμενους για το «μονόδρομο» μιας τέτοιας σκληρής πολιτικής.
Ξεκίνησε με την απόλυση χιλιάδων κακοπληρωμένων εργαζόμενων συμβασιούχων και STAGE. Το ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησε στην επέκταση της ελαστικής εργασίας, δεν καταργεί τα stage και την ελαστική εργασία. Αντίθετα θέλει να τη διευρύνει και να την παγιώσει, συνεχίζοντας την πολιτική της ΝΔ.
• Περνάει τα STAGE στον ιδιωτικό τομέα και τις ΔΕΚΟ με το μανδύα της μαθητείας. Παράλληλα αφήνει στο δημόσιο χιλιάδες εργαζόμενους με άλλες μορφές «ελαστικής εργασίας» (συμβάσεις χρόνου, ωρομίσθιοι, 4ωρίτες, εποχιακοί κλπ).
• Ετοιμάζεται να ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο, τη νέα ευρωπαϊκή οδηγία για τις εταιρείες «δανεισμού» εργαζόμενων, που καταργεί τους όποιους περιορισμούς στην εφαρμογή της επινοικιαζόμενης εργασίας, με πρόβλεψη για καθολική εφαρμογή σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
• Σχεδιάζει νέα επιδότηση των εργοδοτών για «προσλήψεις ανέργων».
Το ΠΑΣΟΚ, με κάθε τρόπο θέλει να αναβαθμίσει και να νομιμοποιήσει τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις για να παγιωθούν ως τέτοιες, εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Άλλωστε, η επέκταση της ελαστικής εργασίας (μαζί με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την επιχειρηματική λειτουργία όποιου «δημόσιου» απομένει), αποτελεί πολιτική και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και «δέσμευση» της Ελλάδας, στο πλαίσιο του «Συμφώνου Σταθερότητας».
Παράλληλα ο ΣΕΒ ζήτα το πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, απειλώντας ότι θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες απολύσεις.
Ο νέος προϋπολογισμός λιτότητας είναι το πρώτο, οικονομικό δείγμα γραφής της νέας κυβέρνησης που συνεπάγεται νέα σκληρή λιτότητα, πάγωμα μισθών και φορομπηξία!
Η κυβέρνηση θέλει να φέρει άμεσα νέο αντιασφαλιστικό νόμο, για να ολοκληρώσει ότι άφησαν οι νόμοι Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά, με βασική κατεύθυνση την μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης σε επαγγελματική, την εξίσωση προς τα πάνω των ορίων ανδρών γυναικών, τις ενοποιήσεις των ταμείων, τις περικοπές στην περίθαλψη.
Ταυτόχρονα έχει εξαπολύσει εάν όργιο αστυνομικής βίας και καταστολής απέναντι στις μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών, των φοιτητών, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, με στόχο την καταπάτηση του ασύλου, το αποφασιστικό χτύπημα του φοιτητικού κινήματος και την ανακοπή των λαϊκών αντιδράσεων.
«Εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα – εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις».
Στον κλάδο, όπως παντού, έχουν ξεκινήσει αθρόες απολύσεις στο όνομα της οικονομικής κρίσης. Πολλές φορές η εργοδοσία ξεκινά από τις πιο ευάλωτες κατηγορίες (πχ εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου συμβασιούχοι, δελτία παροχής υπηρεσιών κλπ), για να καταλήξει σε όλους τους εργαζόμενους.
Πολλές εταιρείες που τα προηγούμενα χρόνια, έβγαλαν δισεκατομμύρια μέσα από την ασυλία που τους έδωσαν οι νόμοι και οι κυβερνήσεις ,μέσα από τις «ευνοϊκές» διατάξεις του πτωχευτικού δικαίου, τώρα «πτωχεύουν», πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, που χάνουν όλα τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους. Άλλες εταιρείες προχωρούν σε μείωση του προσωπικού και μη πληρωμές.
Οργανικό στοιχείο της προώθησης των απολύσεων αποτελεί η διαρκώς κλιμακούμενη, επίθεση απέναντι σε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που εξελίσσεται στους τόπους δουλειάς.
Η εργοδοσία θέλει να επιφέρει στους εργαζόμενους μια δραματική ποιοτική χειροτέρευση των όρων εργασίας, μια καθολική υποδούλωση στις ανάγκες της κερδοφορίας της.
Ανοιχτοί εκβιασμοί («μισθός ή δουλειά»), χειρότερες συνθήκες εργασίας και μειωμένες αποδοχές, μη εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων στο όνομα της «συγκράτησης» των απολύσεων, «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας με περικοπή μισθών, συστήματα παρακολούθησης των εργαζόμενων. Η εργοδοσία μιλάει για «εξωπραγματικές διεκδικήσεις», ακόμα και όταν διεκδικούμε τις νόμιμες κλαδικές συμβάσεις και τα κατοχυρωμένα από την εργατική νομοθεσία δικαιώματα. Εκφοβισμός και απολύσεις σε όσους εργαζόμενους δε σκύβουν το κεφάλι, προσπαθούν να οργανώσουν τη δράση στους χώρους δουλειάς ή υπερασπίζονται τα στοιχειώδη δικαιώματα τους. Παρά τις απολύσεις που γίνονται με το επιχείρημα πως «δεν υπάρχει δουλειά», εξακολουθεί η παραβίαση του νόμιμου ωραρίου, δουλειά τα Σαββατοκύριακα, η παραπέρα εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση, γίνεται με την πλήρη αρωγή του κράτους, λόγω και των ανύπαρκτων ελέγχων από τις επιθεωρήσεις εργασίας στους χώρους δουλειάς, στα γραφεία και στα εργοτάξια.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και μελετητικά γραφεία, στηριζόμενα κυρίως στα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα- εξακολουθούν, παρά την κρίση, να θησαυρίζουν σε βάρος των εργαζομένων που απασχολούν αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Μια κερδοφορία που οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, στην ιδιωτικοποίηση του τεχνικού έργου, μέσα από τις συμβάσεις παραχώρησης ή άλλες μορφές ιδιωτικοποίησης, στον άγριο ανταγωνισμό, τις εξαγορές – συγχωνεύσεις και τη γιγάντωση των μεγαλύτερων κατασκευαστικών ομίλων.
Οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής και νέων τεχνολογιών θησαύρισαν από την λεγόμενη "απελευθέρωση της αγοράς", συσσώρευσαν τεράστια κέρδη μέσα από τις κρατικές επιδοτήσεις και από την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ
Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αντί να καλέσουν Πανεργατική Απεργία ενάντια προϋπολογισμό λιτότητα και την αντεργατική επίθεση, προχωράνε σε «κοινωνικό διάλογο» με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση, αποδέχονται τη λογική των ελλειμμάτων και των «θυσιών» για να βγούμε από την κρίση. Δεν στηρίζουν τους αγώνες (λιμενεργάτες, συμβασιούχοι), δεν παίρνουν πρωτοβουλίες αγωνιστικής απάντησης. αρνούνται να εντάξουν στα σωματεία την ελαστική εργασία. Προσφέρουν «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση για να ξεδιπλώσει την πολιτική της χωρίς αντίπαλο.
Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες! Το απέδειξαν οι ανεξάρτητοι ενωμένοι αγώνες των εργαζόμενων σε πολλούς χώρους που μπόρεσαν να ακυρώσουν έστω και προσωρινά αντεργατικά μέτρα να ανακαλέσουν απολύσεις, να αποτρέψουν ιδιωτικοποιήσεις.
Το απέδειξαν οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες, με τους αγώνες τους, τα νέα σωματεία που φτιάχτηκαν στους χώρους δουλειάς. Η περίοδος σφραγίζεται ακόμα, από τους μεγάλους αγώνες των εργαζόμενων της ελαστικής εργασίας (stagier και συμβασιούχοι του δημοσίου) για το δικαίωμα τους στη δουλειά.
Σε αυτόν το δρόμο πρέπει να βαδίσουμε, το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, της αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων, της ενιαίας συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζομένων κάθε χώρου (υπερβαίνοντας τους διαχωρισμούς με βάση την τυπική εργασιακή σχέση). Μέσα από διαδικασίες βάσης, από το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, να υπερβούμε την απραξία, τη διάσπαση και τον αποσυντονισμό των αγώνων, που καλλιεργούν οι υποταγμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ένα πρώτο βήμα είναι η κήρυξη (από πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες) πανεργατικής απεργίας στις 17/12.
Η απεργία αυτή πρέπει να είναι η πρώτη μαζική εργατική απάντηση στην πολιτική της νέα κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και να δώσει απάντηση στο ξεπούλημα των συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Οι ανάγκες μας πάνω από τους νόμους της αγοράς
Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους: Κανονικές προσλήψεις σε όλο τον κόσμο της ελαστικής εργασίας. Κατοχύρωση των δικαιωμάτων που πηγάζουν από την εξαρτημένη σχέση εργασίας στους μισθωτούς που αμείβονται με ΔΠΥ.
• Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου της ελαστικής απασχόλησης. 35ωρο, 5νθήμερο, 7ωρο, σαν μέσο για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για το χτύπημα της ανεργίας.
• Επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό, σε όλο το διάστημα ανεργίας και στους μισθωτούς που αμείβονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
• Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους ανέργους. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια.Ανατροπή της λιτότητας και της εισοδηματικής πολιτικής
• Κατάργηση του αντιδραστικού Συμφώνου Σταθερότητας: Αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις με κατώτατο μισθό 1400 ευρώ
• Να δοθούν άμεσα και αναδρομικά, -τουλάχιστον- όλες οι αυξήσεις που συμφωνήθηκαν από τη Συλλογική Σύμβαση του κλάδου όπου δεν έχουν δοθεί.
• Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
• Πλήρη δημόσια, καθολική, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση: Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά κλπ). Σύνταξη στα 30 χρόνια υπηρεσίας ή στα 55 έτη, ίση με τον καταληκτικό μισθό.
• Να φέρουν πίσω τα κλεμμένα στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Όχι στο χάρισμα των εργοδοτικών εισφορών. Κατάργηση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων.
• Επέκταση των βαρέων και ανθυγιεινών και σε νέα τμήματα εργαζομένων που το έχουν ανάγκη (πχ πληροφορική, τηλεπικοινωνίες κλπ).Όχι στην κρατική βία, τον αυταρχισμό και την καταστολή.
• Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα. Υπεράσπιση και διεύρυνση του ασύλου.
Προσυγκέντρωση 11.00 π.μ. Μουσείο μαζί με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία και διαδήλωση ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ-ΒΟΥΛΗ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
Ξεκίνησε με την απόλυση χιλιάδων κακοπληρωμένων εργαζόμενων συμβασιούχων και STAGE. Το ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησε στην επέκταση της ελαστικής εργασίας, δεν καταργεί τα stage και την ελαστική εργασία. Αντίθετα θέλει να τη διευρύνει και να την παγιώσει, συνεχίζοντας την πολιτική της ΝΔ.
• Περνάει τα STAGE στον ιδιωτικό τομέα και τις ΔΕΚΟ με το μανδύα της μαθητείας. Παράλληλα αφήνει στο δημόσιο χιλιάδες εργαζόμενους με άλλες μορφές «ελαστικής εργασίας» (συμβάσεις χρόνου, ωρομίσθιοι, 4ωρίτες, εποχιακοί κλπ).
• Ετοιμάζεται να ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο, τη νέα ευρωπαϊκή οδηγία για τις εταιρείες «δανεισμού» εργαζόμενων, που καταργεί τους όποιους περιορισμούς στην εφαρμογή της επινοικιαζόμενης εργασίας, με πρόβλεψη για καθολική εφαρμογή σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
• Σχεδιάζει νέα επιδότηση των εργοδοτών για «προσλήψεις ανέργων».
Το ΠΑΣΟΚ, με κάθε τρόπο θέλει να αναβαθμίσει και να νομιμοποιήσει τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις για να παγιωθούν ως τέτοιες, εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Άλλωστε, η επέκταση της ελαστικής εργασίας (μαζί με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την επιχειρηματική λειτουργία όποιου «δημόσιου» απομένει), αποτελεί πολιτική και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και «δέσμευση» της Ελλάδας, στο πλαίσιο του «Συμφώνου Σταθερότητας».
Παράλληλα ο ΣΕΒ ζήτα το πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, απειλώντας ότι θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες απολύσεις.
Ο νέος προϋπολογισμός λιτότητας είναι το πρώτο, οικονομικό δείγμα γραφής της νέας κυβέρνησης που συνεπάγεται νέα σκληρή λιτότητα, πάγωμα μισθών και φορομπηξία!
Η κυβέρνηση θέλει να φέρει άμεσα νέο αντιασφαλιστικό νόμο, για να ολοκληρώσει ότι άφησαν οι νόμοι Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά, με βασική κατεύθυνση την μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης σε επαγγελματική, την εξίσωση προς τα πάνω των ορίων ανδρών γυναικών, τις ενοποιήσεις των ταμείων, τις περικοπές στην περίθαλψη.
Ταυτόχρονα έχει εξαπολύσει εάν όργιο αστυνομικής βίας και καταστολής απέναντι στις μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών, των φοιτητών, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, με στόχο την καταπάτηση του ασύλου, το αποφασιστικό χτύπημα του φοιτητικού κινήματος και την ανακοπή των λαϊκών αντιδράσεων.
«Εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα – εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις».
Στον κλάδο, όπως παντού, έχουν ξεκινήσει αθρόες απολύσεις στο όνομα της οικονομικής κρίσης. Πολλές φορές η εργοδοσία ξεκινά από τις πιο ευάλωτες κατηγορίες (πχ εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου συμβασιούχοι, δελτία παροχής υπηρεσιών κλπ), για να καταλήξει σε όλους τους εργαζόμενους.
Πολλές εταιρείες που τα προηγούμενα χρόνια, έβγαλαν δισεκατομμύρια μέσα από την ασυλία που τους έδωσαν οι νόμοι και οι κυβερνήσεις ,μέσα από τις «ευνοϊκές» διατάξεις του πτωχευτικού δικαίου, τώρα «πτωχεύουν», πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, που χάνουν όλα τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους. Άλλες εταιρείες προχωρούν σε μείωση του προσωπικού και μη πληρωμές.
Οργανικό στοιχείο της προώθησης των απολύσεων αποτελεί η διαρκώς κλιμακούμενη, επίθεση απέναντι σε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που εξελίσσεται στους τόπους δουλειάς.
Η εργοδοσία θέλει να επιφέρει στους εργαζόμενους μια δραματική ποιοτική χειροτέρευση των όρων εργασίας, μια καθολική υποδούλωση στις ανάγκες της κερδοφορίας της.
Ανοιχτοί εκβιασμοί («μισθός ή δουλειά»), χειρότερες συνθήκες εργασίας και μειωμένες αποδοχές, μη εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων στο όνομα της «συγκράτησης» των απολύσεων, «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας με περικοπή μισθών, συστήματα παρακολούθησης των εργαζόμενων. Η εργοδοσία μιλάει για «εξωπραγματικές διεκδικήσεις», ακόμα και όταν διεκδικούμε τις νόμιμες κλαδικές συμβάσεις και τα κατοχυρωμένα από την εργατική νομοθεσία δικαιώματα. Εκφοβισμός και απολύσεις σε όσους εργαζόμενους δε σκύβουν το κεφάλι, προσπαθούν να οργανώσουν τη δράση στους χώρους δουλειάς ή υπερασπίζονται τα στοιχειώδη δικαιώματα τους. Παρά τις απολύσεις που γίνονται με το επιχείρημα πως «δεν υπάρχει δουλειά», εξακολουθεί η παραβίαση του νόμιμου ωραρίου, δουλειά τα Σαββατοκύριακα, η παραπέρα εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση, γίνεται με την πλήρη αρωγή του κράτους, λόγω και των ανύπαρκτων ελέγχων από τις επιθεωρήσεις εργασίας στους χώρους δουλειάς, στα γραφεία και στα εργοτάξια.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και μελετητικά γραφεία, στηριζόμενα κυρίως στα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα- εξακολουθούν, παρά την κρίση, να θησαυρίζουν σε βάρος των εργαζομένων που απασχολούν αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Μια κερδοφορία που οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, στην ιδιωτικοποίηση του τεχνικού έργου, μέσα από τις συμβάσεις παραχώρησης ή άλλες μορφές ιδιωτικοποίησης, στον άγριο ανταγωνισμό, τις εξαγορές – συγχωνεύσεις και τη γιγάντωση των μεγαλύτερων κατασκευαστικών ομίλων.
Οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής και νέων τεχνολογιών θησαύρισαν από την λεγόμενη "απελευθέρωση της αγοράς", συσσώρευσαν τεράστια κέρδη μέσα από τις κρατικές επιδοτήσεις και από την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ
Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αντί να καλέσουν Πανεργατική Απεργία ενάντια προϋπολογισμό λιτότητα και την αντεργατική επίθεση, προχωράνε σε «κοινωνικό διάλογο» με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση, αποδέχονται τη λογική των ελλειμμάτων και των «θυσιών» για να βγούμε από την κρίση. Δεν στηρίζουν τους αγώνες (λιμενεργάτες, συμβασιούχοι), δεν παίρνουν πρωτοβουλίες αγωνιστικής απάντησης. αρνούνται να εντάξουν στα σωματεία την ελαστική εργασία. Προσφέρουν «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση για να ξεδιπλώσει την πολιτική της χωρίς αντίπαλο.
Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες! Το απέδειξαν οι ανεξάρτητοι ενωμένοι αγώνες των εργαζόμενων σε πολλούς χώρους που μπόρεσαν να ακυρώσουν έστω και προσωρινά αντεργατικά μέτρα να ανακαλέσουν απολύσεις, να αποτρέψουν ιδιωτικοποιήσεις.
Το απέδειξαν οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες, με τους αγώνες τους, τα νέα σωματεία που φτιάχτηκαν στους χώρους δουλειάς. Η περίοδος σφραγίζεται ακόμα, από τους μεγάλους αγώνες των εργαζόμενων της ελαστικής εργασίας (stagier και συμβασιούχοι του δημοσίου) για το δικαίωμα τους στη δουλειά.
Σε αυτόν το δρόμο πρέπει να βαδίσουμε, το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, της αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων, της ενιαίας συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζομένων κάθε χώρου (υπερβαίνοντας τους διαχωρισμούς με βάση την τυπική εργασιακή σχέση). Μέσα από διαδικασίες βάσης, από το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, να υπερβούμε την απραξία, τη διάσπαση και τον αποσυντονισμό των αγώνων, που καλλιεργούν οι υποταγμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ένα πρώτο βήμα είναι η κήρυξη (από πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες) πανεργατικής απεργίας στις 17/12.
Η απεργία αυτή πρέπει να είναι η πρώτη μαζική εργατική απάντηση στην πολιτική της νέα κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και να δώσει απάντηση στο ξεπούλημα των συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Οι ανάγκες μας πάνω από τους νόμους της αγοράς
Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους: Κανονικές προσλήψεις σε όλο τον κόσμο της ελαστικής εργασίας. Κατοχύρωση των δικαιωμάτων που πηγάζουν από την εξαρτημένη σχέση εργασίας στους μισθωτούς που αμείβονται με ΔΠΥ.
• Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου της ελαστικής απασχόλησης. 35ωρο, 5νθήμερο, 7ωρο, σαν μέσο για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για το χτύπημα της ανεργίας.
• Επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό, σε όλο το διάστημα ανεργίας και στους μισθωτούς που αμείβονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
• Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους ανέργους. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια.Ανατροπή της λιτότητας και της εισοδηματικής πολιτικής
• Κατάργηση του αντιδραστικού Συμφώνου Σταθερότητας: Αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις με κατώτατο μισθό 1400 ευρώ
• Να δοθούν άμεσα και αναδρομικά, -τουλάχιστον- όλες οι αυξήσεις που συμφωνήθηκαν από τη Συλλογική Σύμβαση του κλάδου όπου δεν έχουν δοθεί.
• Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
• Πλήρη δημόσια, καθολική, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση: Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά κλπ). Σύνταξη στα 30 χρόνια υπηρεσίας ή στα 55 έτη, ίση με τον καταληκτικό μισθό.
• Να φέρουν πίσω τα κλεμμένα στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Όχι στο χάρισμα των εργοδοτικών εισφορών. Κατάργηση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων.
• Επέκταση των βαρέων και ανθυγιεινών και σε νέα τμήματα εργαζομένων που το έχουν ανάγκη (πχ πληροφορική, τηλεπικοινωνίες κλπ).Όχι στην κρατική βία, τον αυταρχισμό και την καταστολή.
• Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα. Υπεράσπιση και διεύρυνση του ασύλου.
Προσυγκέντρωση 11.00 π.μ. Μουσείο μαζί με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία και διαδήλωση ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ-ΒΟΥΛΗ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
http://antistasigr.blogspot.com/2009/12/17_15.htmlb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου