Ακρόπολη: προσεχώς τανκς

 Στην αρχαιότητα, τα ιερά αποτελούσαν ένα είδος ασύλου για κάθε λογής κατατρεγμένους. Όποιος μάλιστα τα παραβίαζε και προέβαινε σε βίαιες πράξεις θεωρούνταν βλάσφημος. Μερικές χιλιετίες μετά, στη (μετα)μοντέρνα Ελλάδα του ΔΝΤ η έννοια του ασύλου δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης. Μάλλον θεωρείται θεσμός επιβλαβής για την απρόσκοπτη ισοπέδωση των εργατικών και νεολαιίστικων κατακτήσεων.

Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι του υπουργείου Πολιτισμού, όμως, δεν κατέφυγαν στην Ακρόπολη ζητώντας άσυλο, αλλά για να διαμαρτυρηθούν ως απεργοί εκεί όπου διαμαρτύρονται όλοι οι εργαζόμενοι: στο χώρο εργασίας τους. Αλλά στην εικονική πραγματικότητα των διαπλεκόμενων καναλαρχών και αποστειρωμένων πολιτικών, τα μνημεία τείνουν να αποκτήσουν μια υπερβατική αυταξία, πέρα και έξω από το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, πέρα και έξω από κάθε λογική: Γιατί τα μνημεία ήταν και θα είναι στο πέρασμα τόσων αιώνων οργανικό κομμάτι της ζωής της κοινωνίας – άρα και των συγκρούσεών της. Το πόσο πλαστή και κατευθυνόμενη είναι αυτή η εικόνα αποδεικνύεται όταν, από όλα τα μνημεία, προβάλλεται η Ακρόπολη ως άβατο, ακριβώς γιατί «κόβει πολλά εισιτήρια» και συμπληρώνει τη φολκλόρ εικόνα της Ελλάδας μαζί με τον ήλιο, τη θάλασσα και το σουβλάκι.

Η κυβέρνηση του εθνικού προδότη Γ. Παπανδρέου, με τους αχυρανθρώπους υπουργούς, κατάφερε αυτό που δεν τόλμησε κανένας θεσμός εξουσίας από την εποχή της ναζιστικής κατοχής: Να καταλάβει το βράχο, άλλοτε σύμβολο της δημοκρατίας, δέρνοντας και ποδοπατώντας τους εργαζόμενους και τους αρχαιοφύλακες για να τον «παραδώσει» άδειο και ψεκασμένο με χημικά στους τουρίστες! Αυτή η φασιστική και αδιανόητη, για τα μέχρι τώρα δεδομένα, ενέργεια συμπυκνώνει την ουσία του κράτους μηδενικής ανοχής και απόλυτης καταστολής. Σε ένα κράτος υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, υπό την κατοχή της τρόικας, κάθε κινητοποίηση πρέπει να καταστέλεται εν τη γενέσει της, οι απεργίες είναι παράνομες και οι απεργοί λοιδορούνται και μετά συλλαμβάνονται.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιλέγεται για μια ακόμα φορά να κατασταλεί βίαια μια κινητοποίηση εργαζομένων που δεν ελέγχεται από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των ομοσπονδιών και μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά. Γιατί οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι, απλήρωτοι επί 22 μήνες και με μόνη βεβαιότητα την προοπτική της ανεργίας, γνωρίζουν ότι μόνο με ανυποχώρητους αγώνες έχουν ως τώρα κερδίσει. Επιλέγεται επίσης να χτυπηθεί το κομμάτι των ελαστικά εργαζόμενων στο Δημόσιο (συμβασιούχοι, σταζ) για να τελειώνει η κυβέρνηση με ένα πολύ σημαντικό κύμα απολύσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη, προτού πάρει μαζικά χαρακτηριστικά. Δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι έχουν βρεθεί στο δρόμο αυτούς τους μήνες με την κυβέρνηση να εξαπολύει αγώνα συκοφάντησής τους σαν να φταίνε οι ίδιοι για την ομηρία τους. Οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού κατόρθωσαν να παραμείνουν στην εργασία τους μετά από πολυετή αγώνα, δικαστικές αποφάσεις, κινητοποιήσεις, απλήρωτοι, διωκόμενοι, αβέβαιοι για το μέλλον. Δεν θα παραδώσουν εύκολα τα όπλα.

Άλλωστε, το ζήτημα δεν είναι σημερινό: H διαχρονική κάλυψη των αναγκών του υπουργείου Πολιτισμού από προσωπικό με ελαστικές σχέσεις εργασίας δεν είναι μια «έκτακτη περίσταση». Είναι η πολιτική που ακολούθησαν κατά γράμμα οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντας την εργασία ως «παραχώρηση» και όχι ως δικαίωμα, δημιουργώντας στρατιές συμβασιούχων ομήρων του εκάστοτε υπουργού, συνδικαλιστή ή προϊστάμενου. Στην εποχή του μνημονίου, η απόλυση των συμβασιούχων και ο παραλογισμός της υποχρεωτικής ανεργίας μετά τους 24 μήνες εργασίας, δεν είναι πια θέμα μόνο του κινήματος των συμβασιούχων. Έρχεται να προστεθεί στις καθημερινές απολύσεις, τις τροποποιήσεις συμβάσεων και την τρομοκρατία που επικρατεί σε όλους τους χώρους δουλειάς. Τα ψέματα της κυβέρνησης περί «αξιοκρατίας» δεν μπορούν πλέον να κρύψουν την πραγματικότητα του ενός εκατομμυρίου ανέργων, της πολιτικής μηδενικών διορισμών, της προσπάθειας υποβάθμισης κάθε δημόσιας υπηρεσίας ή αγαθού.

Η πολιτική που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την κλειστή Ακρόπολη, ενώ ετοιμάζεται να ξεπαστρέψει με φαστ τρακ διαδικασίες όσες αρχαιότητες και μνημεία βρεθούν στο δρόμο των μεγάλων επενδύσεων, που ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό μόνο ως φόντο σε τουριστικά καρτ - ποστάλ, που κρατά κλειστά τα μουσεία και τους χώρους μη προσλαμβάνοντας προσωπικό, που εξακολουθεί να στηρίζει τη λειτουργία των μουσείων και των υπηρεσιών σε φτηνό και επισφαλές εργατικό δυναμικό, πρέπει να καταδικαστεί όχι μόνο από το σύνολο των εργαζόμενων αλλά και από όσους διεκδικούν μια ενεργή καθημερινή επαφή με την πολιτιστική κληρονομιά. Η Ακρόπολη ανήκει στο λαό και τους εργαζόμενους, όχι στα ΜΑΤ, την κυβέρνηση και το ΔΝΤ.