«Τα παιδιά των μητροπόλεων βιώνουν από κοινού τις ίδιες συνθήκες, κοινή εμπειρία. Όχι μόνο στο Ιράν αλλά και στη δύση»
KHORDAD 1388, Ιράν, Ιούνιος ’09
«Αλλαγή για τους φτωχούς σημαίνει φαγητό και δουλειές,
όχι χαλαρός ενδυματολογικός κώδικας, ούτε διασκέδαση σε μικτούς χώρους…
Η πολιτική στο Ιράν έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την ταξική πάλη
παρά με την θρησκεία.»
Financial Times, James Petras, 15/06/09
«όσο περισσότερο διαρκεί…το κίνημα της διαμαρτυρίας
τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησής του,
με αποτέλεσμα να μη ζητά πλέον μεταρρυθμίσεις, αλλά την αλλαγή καθεστώτος»
γερμανική εφημερίδα FAZ, 29/12/09
Άλλος ένας κύκλος βαθιών ταξικών συγκρούσεων έχει ανοίξει πάλι στο Ιράν. Ανεξάρτητα από την πρόσκαιρη έκβαση των τελευταίων συγκρούσεων, φαίνεται πως το εξεγερτικό φορτίο που έχει διαχυθεί στην Ιρανική κοινωνία είναι πολύ βαθύτερο, αφορά σ’ έναν συνολικό κοινωνικό πόλεμο όπου συμμετέχουν πλέον ενεργητικά και οι λαϊκές μάζες, πολύ ευρύτερο από την αμφισβήτηση μιας νοθευμένης εκλογικής αναμέτρησης όπως θέλει να την παρουσιάσει η φιλοδυτική αντιπολίτευση.
Η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση δεν μπορεί παρά να εκφράσει την αμέριστη, μαχητική της αλληλεγγύη, τόσο προς τον εξεγερμένο ιρανικό λαό όσο και να ταχθεί ενάντια στις μερίδες του αντιδραστικού - λιγότερο ή περισσότερο θεοκρατικού - καθεστώτος της βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της καταπάτησης των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ανδρών και γυναικών. Εξάλλου, την εποχή που ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός επιβάλλεται σε παγκόσμια κλίμακα, όπου επιχειρείται η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κοινωνικής ελευθερίας, είναι φενάκη να πιστεύεις ότι υπάρχει δυνατότητα κατάκτησης-υπεράσπισης οποιουδήποτε κοινωνικού δικαιώματος, όταν η πάλη για αυτό είναι αποσυνδεδεμένη με τον συνολικό αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον ανυποχώρητο αγώνα των καταπιεσμένων του Ιράν απέναντι στη βάρβαρη κρατική καταστολή, αλλά και στις «εκσυγχρονιστικές» μερίδες του κεφαλαίου, που θέλουν να ενσωματώσουν την εξέγερση στην άνευρη διεκδίκηση μιας χαμένης εκλογικής μάχης, απλά για την αλλαγή φρουράς στον κρατικό μηχανισμό, για το βάθεμα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αστικές μερίδες που όλες υποστηρίζουν το θεοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος…
Δεν γνωρίζουμε αν, και πως, θα βρει ξανά ιστορική έκφραση η ρήση του Μαρξ για τον Χέγκελ («η ιστορία… επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία και μετά ως φάρσα») στην περίπτωση του Ιράν. Γνωρίζουμε όμως ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερη μεταστροφή των ιστορικών συνθηκών και παραγόντων, που οδήγησαν στη συντριβή της προλεταριακής επανάστασης του ’79.
Μετά τον κύκλο των μαχητικών αγώνων της δεκαετίας του ’70, οι Ιρανοί προλετάριοι και ο αγωνιζόμενος λαός σάρωσαν, δια μιας, τον - τότε - 4ο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, το καθεστώς του Σάχη και τις διαβόητες μυστικές του υπηρεσίες. Όμως, η ήττα του αγώνα οδήγησε στην ενσωμάτωση του στο ιερατείο, στον Αγιατολάχ Χομεϊνί, στις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες που εξέφραζε. Τελικά οδήγησε στη συντριβή του. Κάθε κομμουνιστική, επαναστατική, αγωνιστική τάση - κυρίαρχες σ’ αυτό τον αγώνα - πνίγηκε στο αίμα από τους πρώην συμμάχους της φονταμενταλιστές.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στήριξαν τον οκταετή πόλεμο του Ιράκ ενάντια στο Ιράν, έδωσαν όπλα και δολάρια-στερλίνες-μάρκα στον τότε σύμμαχο Σαντάμ Χουσεΐν και το Μπάαθ, ώστε να έχει ξανά η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Δύση τον αποκλειστικό έλεγχο των τεράστιων πηγών ενέργειας. Ένας πόλεμος που ουσιαστικά ενίσχυσε αντί να ανατρέψει το αντιδραστικό καθεστώς του Ιράν «στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας και της θρησκείας». Εδραιώνοντάς το με πόλεμο, του έδωσε τα πιο άγρια, εκμεταλλευτικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού.
Σήμερα, αυτή η βάρβαρη αστική κυριαρχία και το θεοκρατικό της κατεστημένο διαπερνώνται από βαθύτατη συνολική κρίση, σπαράσσονται από τρομερές κοινωνικές αντιθέσεις. Η αντιπαράθεση και η σύγκρουση μεταξύ των μερίδων του κεφαλαίου για τον τρόπο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και της λαϊκής οργής, για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με ακόμα σκληρότερα χαρακτηριστικά, ο τρόπος συνδιαλλαγής με τους ιμπεριαλιστές, προκάλεσε το ρήγμα μέσα από το οποίο ξεπήδησε και βρήκε έκφραση η συσσωρευμένη κοινωνικοπολιτική αγανάκτηση.
Ποιος ξεχνά ότι το ’05 ο Αχμαντινετζάντ πήρε την προεδρία αποκηρύσσοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προκατόχων του Χαταμί και Ραφσανζανί (υποστηρικτών και συνεταίρων του σημερινού «αρχηγού της αντιπολίτευσης» Μουσαβί), αλλά στην πράξη ιδιωτικοποίησε κρατική περιουσία πάνω από 63 δισ. δολάρια; Ποιος ξεχνά ότι ο ιρανικός λαός είχε να επιλέξει ανάμεσα σε ένα βάρβαρο αυταρχικό καθεστώς, που προχωρά σε (ελάχιστες) κοινωνικές δαπάνες με αντάλλαγμα την άγρια καταστολή, και τις πιο επιθετικές συνταγές του αστικοδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού, που προχωρά σε άγρια («δημοκρατικού τύπου») καταστολή με αντάλλαγμα τα δόγματα εθνικής ανταγωνιστικότητας του ιρανικού κεφαλαίου διεθνώς και τη βελτίωση των σχέσεων με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ειδικά τις ΗΠΑ); Ποιος ξεχνά ότι ο ιρανικός λαός κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας και τη βαρβαρότητα του σοσιαλδημοκρατικού αυταρχισμού ενός θεοκρατικού καθεστώτος, τις πλευρές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού στην περιοχή;
Η αντιπαράθεση διαφορετικών μερίδων του αντιδραστικού καθεστώτος, στην οποία ξεχωρίζει η εναγώνια προσπάθεια για εγκλωβισμό της λαϊκής δράσης στο πλαίσιο της αστικής φιλοδυτικής αντιπολίτευσης, αποτελεί εκδήλωση της βαθιάς κρίσης ενός καθεστώτος, που είναι βαθύτατα αντιδραστικό και αντεργατικό από κοινωνική και ιστορική σκοπιά. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων στην χώρα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η τρομακτική ανεργία αποτελούν όψεις του κοινωνικού πολέμου στη χώρα. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις μεγάλες εργατικές απεργίες σε πολλές επιχειρήσεις, τις πολύχρονες μάχες στους δρόμους των περιοχών των αποκλεισμένων και τις απόπειρες αιματηρής καταστολής τους, τα χρόνια φοιτητικών αγώνων, την εμφάνιση και ενδυνάμωση μαχητικού συνδικαλισμού κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και διώξεις. Από αυτή την άποψη, το φάντασμα του ’79 διαλέγεται με τις εξεγέρσεις στην Ευρώπη, όμως οι φλόγες της εξέγερσης του Ιράν δείχνουν να φτάνουν ψηλότερα από την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 και (σαφώς) την εξέγερση στη μητροπολιτική Γαλλία το 2005. Από αυτήν ακριβώς την άποψη, το φάντασμα του ’79 «άνοιξε την ντουλάπα με τα φαντάσματα» για την αστική τάξη του Ιράν - και για το διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου - με μεγαλύτερο το (μακρινό;) φόβο για τη δυνατότητα αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Το καθεστώς του Ιράν, αντίθετα με ό,τι πιστεύει κάθε «καλοπροαίρετος, προοδευτικός αριστερός», δεν αποτελεί έτσι κι αλλιώς ταξικό και αντιιμπεριαλιστικό αντίβαρο στην επεμβατική παρουσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και ιδίως της ΕΕ και των ΗΠΑ, στην περιοχή. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι σημαντική μερίδα του νεοσύστατου ιρακινού στρατού, που εκπαιδεύεται από Αμερικανούς (αλλά και Έλληνες αξιωματικούς), αναδύθηκε στην πραγματικότητα από το Ιράν, όταν το ανώτατο Συμβούλιο της ισλαμικής επανάστασης διέθεσε στο Ιράκ 6.000 μάχιμους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο που έπαιξαν οι Σιίτες του Ιράν (κατά τα άλλα ορκισμένοι εχθροί των «άθεων Αμερικανών») στην προσπάθεια κατάπνιξης της ιρακινής αντίστασης, συνεργαζόμενοι με τους ταγματασφαλίτες της περιοχής. Η προπαγανδιστική εκστρατεία της Ιρανικής κυβέρνησης να ταυτίσει τον εξεγερμένο πληθυσμό με τους διαδηλωτές της αντιπολίτευσης και με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, πρέπει να πέσει στο κενό. Η αλληλεγγύη στους Ιρανούς εργαζόμενους συνδέεται στενά με την καταδίκη του ιμπεριαλισμού, που πατρονάρει και επεμβαίνει πολεμικά, έχει πνίξει όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή στο αίμα.
Εξάλλου, παρά τις ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις και τα επιμέρους συμφέροντα, τα μέσα ενσωμάτωσης και καταστολής των τάσεων χειραφέτησης είναι παντού κοινά για τη διεθνή του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης. Κοινός εχθρός: ο εσωτερικός, ο «εχθρός λαός». Η αιματηρή καταστολή της ιρανικής εξέγερσης (με νεκρούς, τραυματίες, συλλήψεις και «προσαγωγές»), τα πογκρόμ κατά μεταναστών και κινημάτων στην Ελλάδα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, η βίαιη διαχείριση των διαδηλώσεων για τις κλιματικές αλλαγές στην Κοπεγχάγη (εμπνευσμένη από τη ίδια μήτρα - της ΕΕ - που εμπνέεται και ο Χρυσοχοΐδης), οι στρατιωτικές περιπολίες στις δυτικές καπιταλιστικές μητροπόλεις, η από κοινού βαρβαρότητα Αιγύπτιων και Ισραηλινών προς τους Παλαιστίνιους της Λωρίδας της Γάζας αποτελούν τις πλευρές ενός εμφύλιου ταξικού πολέμου που διεξάγει το κεφάλαιο στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Οι διαφοροποιήσεις στα μέσα έχουν να κάνουν με τις δυνατότητες και τα περιθώρια – κάθε φορά – του αστικού μπλοκ εξουσίας να συμμορφώσει ή να συνδυάσει τη βαρβαρότητα των επιλογών του με τις επιταγές της «αστικοδημοκρατικής διαχείρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Γι’ αυτό και «η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα αλλά και οι ηγέτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με επικεφαλής τη γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ», που προκαλούν εκατόμβες νεκρών στην περιοχή και βαρύνονται με στυγερά εγκλήματα ενάντια στους καταπιεσμένους, «καταδίκασαν τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων».
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μάλιστα, έχει απειλήσει να επιβάλει νέες, αυστηρότερες κυρώσεις αν το Ιράν δεν ανταποκριθεί ως την 31η Δεκεμβρίου 2009 στις διπλωματικές προσπάθειες που καταβάλλονται για τον τερματισμό του πυρηνικού του προγράμματος. Είναι απλώς το ένα μέρος της διπλωματικής διελκυστίνδας για την επιβολή των ιδιαίτερων καπιταλιστικών συμφερόντων, δίπλα ακριβώς στα αδιέξοδα του ΝΑΤΟ, του Ευρωστρατού και των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Το άλλο μέρος το εκφράζουν οι λεονταρισμοί του καθεστώτος στο Ιράν και τα «τελεσίγραφα προς τη δύση», που αφορούν στη δυνατότητα χρήσης των πυρηνικών, η προβολή των εθνικών κινδύνων για τη βίαιη απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης και ειρήνευσης ενάντια στον «κοινό» εξωτερικό εχθρό, η απελπισμένη προσπάθεια επιβεβαίωσης του Ιράν, από τη μεριά της πολιτικής του ηγεσίας, της γεωπολιτικής του θέσης.
Μήπως, η επίκληση της γεωπολιτικής θέσης της «ισχυρής Ελλάδας» και των «εθνικών κινδύνων της οικονομικής κατάρρευσης», δεν είναι τα επιχειρήματα του Γ. Παπανδρέου για την απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης στα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζει, στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τη στρατιωτική-πολιτική θωράκιση του ελληνικού κράτους-στρατηγείου; Τους «εθνικούς κινδύνους των εισβολέων» δεν επικαλούνται (επιστρατεύοντας και το Μ. Θεοδωράκη) για τη συμμετοχή σε ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό, για τις στρατιωτικές επιχειρηματικές συμφωνίες και τη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων με την πολεμική μηχανή του Ισραήλ και την εκπαίδευσή της για χτύπημα στο Ιράν, την ίδια ώρα που ανακοινώνουν τη συμπαράστασή τους στον ιρανικό λαό, που χτυπιέται βάναυσα από το καθεστώς;
Το σύνολο του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου και οι αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο, εύχονται και προωθούν ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό στο Ιράν, χειρότερο ακόμα και από τον ιστορικό συμβιβασμό που επιβλήθηκε το 1979. Επιχειρούν μια νέα συμφωνία ή και διαδοχή στα πλαίσια της ιρανικής αστικής τάξης, προκειμένου αυτή να αποτελέσει την ταφόπλακα του ριζοσπαστικού δυναμικού που συγκροτείται στην ιρανική κοινωνία και εφαλτήριο για νέο γύρο καταπίεσης, άγριας εκμετάλλευσης και υποταγής των λαών της περιοχής.
Είμαστε στο πλευρό των εξεγερμένων Ιρανών και της ανεξάρτητης δράσης των λαϊκών μαζών ενάντια στο σκοταδιστικό-θεοκρατικό καθεστώς αλλά και τις - στηριγμένες στον ιμπεριαλισμό – δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου αστικού εκσυγχρονισμού
Η επιλεκτική καταγγελία και η «ανθρωπιστική» ευαισθησία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του ελληνικού κράτους δε μας ξεγελά
Μόνη διέξοδος είναι η ήττα της ΕΕ και των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η νίκη και η δικαίωση των αγώνων των Παλαιστινίων ενάντια στη βαρβαρότητα του Ισραηλινού κράτους, η συντριβή των δογμάτων ασφαλείας των καπιταλιστικών μητροπόλεων εντός κι εκτός συνόρων
Καταγγέλλουμε τη φιλοπόλεμη επιθετική στρατηγική του ελληνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, τις επεμβάσεις σε 15 χώρες στον πλανήτη, τις συμφωνίες με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ
Απαιτούμε την άμεση καταστροφή όλων των πυρηνικών όπλων και το μπλοκάρισμα της κούρσας των πολεμικών εξοπλισμών, του νέου γύρου των πολεμικών αναμετρήσεων
Μόνη λύση είναι η ανεξάρτητη, διεθνιστική, εργατική αντικαπιταλιστική πάλη. Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων για την ανατροπή τόσο της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής νέας τάξης όσο και του φονταμενταλιστικού καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
diktiospartakos.blogspot.com
KHORDAD 1388, Ιράν, Ιούνιος ’09
«Αλλαγή για τους φτωχούς σημαίνει φαγητό και δουλειές,
όχι χαλαρός ενδυματολογικός κώδικας, ούτε διασκέδαση σε μικτούς χώρους…
Η πολιτική στο Ιράν έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την ταξική πάλη
παρά με την θρησκεία.»
Financial Times, James Petras, 15/06/09
«όσο περισσότερο διαρκεί…το κίνημα της διαμαρτυρίας
τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησής του,
με αποτέλεσμα να μη ζητά πλέον μεταρρυθμίσεις, αλλά την αλλαγή καθεστώτος»
γερμανική εφημερίδα FAZ, 29/12/09
Άλλος ένας κύκλος βαθιών ταξικών συγκρούσεων έχει ανοίξει πάλι στο Ιράν. Ανεξάρτητα από την πρόσκαιρη έκβαση των τελευταίων συγκρούσεων, φαίνεται πως το εξεγερτικό φορτίο που έχει διαχυθεί στην Ιρανική κοινωνία είναι πολύ βαθύτερο, αφορά σ’ έναν συνολικό κοινωνικό πόλεμο όπου συμμετέχουν πλέον ενεργητικά και οι λαϊκές μάζες, πολύ ευρύτερο από την αμφισβήτηση μιας νοθευμένης εκλογικής αναμέτρησης όπως θέλει να την παρουσιάσει η φιλοδυτική αντιπολίτευση.
Η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση δεν μπορεί παρά να εκφράσει την αμέριστη, μαχητική της αλληλεγγύη, τόσο προς τον εξεγερμένο ιρανικό λαό όσο και να ταχθεί ενάντια στις μερίδες του αντιδραστικού - λιγότερο ή περισσότερο θεοκρατικού - καθεστώτος της βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της καταπάτησης των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ανδρών και γυναικών. Εξάλλου, την εποχή που ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός επιβάλλεται σε παγκόσμια κλίμακα, όπου επιχειρείται η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κοινωνικής ελευθερίας, είναι φενάκη να πιστεύεις ότι υπάρχει δυνατότητα κατάκτησης-υπεράσπισης οποιουδήποτε κοινωνικού δικαιώματος, όταν η πάλη για αυτό είναι αποσυνδεδεμένη με τον συνολικό αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον ανυποχώρητο αγώνα των καταπιεσμένων του Ιράν απέναντι στη βάρβαρη κρατική καταστολή, αλλά και στις «εκσυγχρονιστικές» μερίδες του κεφαλαίου, που θέλουν να ενσωματώσουν την εξέγερση στην άνευρη διεκδίκηση μιας χαμένης εκλογικής μάχης, απλά για την αλλαγή φρουράς στον κρατικό μηχανισμό, για το βάθεμα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αστικές μερίδες που όλες υποστηρίζουν το θεοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος…
Δεν γνωρίζουμε αν, και πως, θα βρει ξανά ιστορική έκφραση η ρήση του Μαρξ για τον Χέγκελ («η ιστορία… επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία και μετά ως φάρσα») στην περίπτωση του Ιράν. Γνωρίζουμε όμως ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερη μεταστροφή των ιστορικών συνθηκών και παραγόντων, που οδήγησαν στη συντριβή της προλεταριακής επανάστασης του ’79.
Μετά τον κύκλο των μαχητικών αγώνων της δεκαετίας του ’70, οι Ιρανοί προλετάριοι και ο αγωνιζόμενος λαός σάρωσαν, δια μιας, τον - τότε - 4ο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, το καθεστώς του Σάχη και τις διαβόητες μυστικές του υπηρεσίες. Όμως, η ήττα του αγώνα οδήγησε στην ενσωμάτωση του στο ιερατείο, στον Αγιατολάχ Χομεϊνί, στις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες που εξέφραζε. Τελικά οδήγησε στη συντριβή του. Κάθε κομμουνιστική, επαναστατική, αγωνιστική τάση - κυρίαρχες σ’ αυτό τον αγώνα - πνίγηκε στο αίμα από τους πρώην συμμάχους της φονταμενταλιστές.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στήριξαν τον οκταετή πόλεμο του Ιράκ ενάντια στο Ιράν, έδωσαν όπλα και δολάρια-στερλίνες-μάρκα στον τότε σύμμαχο Σαντάμ Χουσεΐν και το Μπάαθ, ώστε να έχει ξανά η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Δύση τον αποκλειστικό έλεγχο των τεράστιων πηγών ενέργειας. Ένας πόλεμος που ουσιαστικά ενίσχυσε αντί να ανατρέψει το αντιδραστικό καθεστώς του Ιράν «στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας και της θρησκείας». Εδραιώνοντάς το με πόλεμο, του έδωσε τα πιο άγρια, εκμεταλλευτικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού.
Σήμερα, αυτή η βάρβαρη αστική κυριαρχία και το θεοκρατικό της κατεστημένο διαπερνώνται από βαθύτατη συνολική κρίση, σπαράσσονται από τρομερές κοινωνικές αντιθέσεις. Η αντιπαράθεση και η σύγκρουση μεταξύ των μερίδων του κεφαλαίου για τον τρόπο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και της λαϊκής οργής, για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με ακόμα σκληρότερα χαρακτηριστικά, ο τρόπος συνδιαλλαγής με τους ιμπεριαλιστές, προκάλεσε το ρήγμα μέσα από το οποίο ξεπήδησε και βρήκε έκφραση η συσσωρευμένη κοινωνικοπολιτική αγανάκτηση.
Ποιος ξεχνά ότι το ’05 ο Αχμαντινετζάντ πήρε την προεδρία αποκηρύσσοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προκατόχων του Χαταμί και Ραφσανζανί (υποστηρικτών και συνεταίρων του σημερινού «αρχηγού της αντιπολίτευσης» Μουσαβί), αλλά στην πράξη ιδιωτικοποίησε κρατική περιουσία πάνω από 63 δισ. δολάρια; Ποιος ξεχνά ότι ο ιρανικός λαός είχε να επιλέξει ανάμεσα σε ένα βάρβαρο αυταρχικό καθεστώς, που προχωρά σε (ελάχιστες) κοινωνικές δαπάνες με αντάλλαγμα την άγρια καταστολή, και τις πιο επιθετικές συνταγές του αστικοδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού, που προχωρά σε άγρια («δημοκρατικού τύπου») καταστολή με αντάλλαγμα τα δόγματα εθνικής ανταγωνιστικότητας του ιρανικού κεφαλαίου διεθνώς και τη βελτίωση των σχέσεων με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ειδικά τις ΗΠΑ); Ποιος ξεχνά ότι ο ιρανικός λαός κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας και τη βαρβαρότητα του σοσιαλδημοκρατικού αυταρχισμού ενός θεοκρατικού καθεστώτος, τις πλευρές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού στην περιοχή;
Η αντιπαράθεση διαφορετικών μερίδων του αντιδραστικού καθεστώτος, στην οποία ξεχωρίζει η εναγώνια προσπάθεια για εγκλωβισμό της λαϊκής δράσης στο πλαίσιο της αστικής φιλοδυτικής αντιπολίτευσης, αποτελεί εκδήλωση της βαθιάς κρίσης ενός καθεστώτος, που είναι βαθύτατα αντιδραστικό και αντεργατικό από κοινωνική και ιστορική σκοπιά. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων στην χώρα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η τρομακτική ανεργία αποτελούν όψεις του κοινωνικού πολέμου στη χώρα. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις μεγάλες εργατικές απεργίες σε πολλές επιχειρήσεις, τις πολύχρονες μάχες στους δρόμους των περιοχών των αποκλεισμένων και τις απόπειρες αιματηρής καταστολής τους, τα χρόνια φοιτητικών αγώνων, την εμφάνιση και ενδυνάμωση μαχητικού συνδικαλισμού κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και διώξεις. Από αυτή την άποψη, το φάντασμα του ’79 διαλέγεται με τις εξεγέρσεις στην Ευρώπη, όμως οι φλόγες της εξέγερσης του Ιράν δείχνουν να φτάνουν ψηλότερα από την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 και (σαφώς) την εξέγερση στη μητροπολιτική Γαλλία το 2005. Από αυτήν ακριβώς την άποψη, το φάντασμα του ’79 «άνοιξε την ντουλάπα με τα φαντάσματα» για την αστική τάξη του Ιράν - και για το διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου - με μεγαλύτερο το (μακρινό;) φόβο για τη δυνατότητα αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Το καθεστώς του Ιράν, αντίθετα με ό,τι πιστεύει κάθε «καλοπροαίρετος, προοδευτικός αριστερός», δεν αποτελεί έτσι κι αλλιώς ταξικό και αντιιμπεριαλιστικό αντίβαρο στην επεμβατική παρουσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και ιδίως της ΕΕ και των ΗΠΑ, στην περιοχή. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι σημαντική μερίδα του νεοσύστατου ιρακινού στρατού, που εκπαιδεύεται από Αμερικανούς (αλλά και Έλληνες αξιωματικούς), αναδύθηκε στην πραγματικότητα από το Ιράν, όταν το ανώτατο Συμβούλιο της ισλαμικής επανάστασης διέθεσε στο Ιράκ 6.000 μάχιμους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο που έπαιξαν οι Σιίτες του Ιράν (κατά τα άλλα ορκισμένοι εχθροί των «άθεων Αμερικανών») στην προσπάθεια κατάπνιξης της ιρακινής αντίστασης, συνεργαζόμενοι με τους ταγματασφαλίτες της περιοχής. Η προπαγανδιστική εκστρατεία της Ιρανικής κυβέρνησης να ταυτίσει τον εξεγερμένο πληθυσμό με τους διαδηλωτές της αντιπολίτευσης και με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, πρέπει να πέσει στο κενό. Η αλληλεγγύη στους Ιρανούς εργαζόμενους συνδέεται στενά με την καταδίκη του ιμπεριαλισμού, που πατρονάρει και επεμβαίνει πολεμικά, έχει πνίξει όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή στο αίμα.
Εξάλλου, παρά τις ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις και τα επιμέρους συμφέροντα, τα μέσα ενσωμάτωσης και καταστολής των τάσεων χειραφέτησης είναι παντού κοινά για τη διεθνή του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης. Κοινός εχθρός: ο εσωτερικός, ο «εχθρός λαός». Η αιματηρή καταστολή της ιρανικής εξέγερσης (με νεκρούς, τραυματίες, συλλήψεις και «προσαγωγές»), τα πογκρόμ κατά μεταναστών και κινημάτων στην Ελλάδα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, η βίαιη διαχείριση των διαδηλώσεων για τις κλιματικές αλλαγές στην Κοπεγχάγη (εμπνευσμένη από τη ίδια μήτρα - της ΕΕ - που εμπνέεται και ο Χρυσοχοΐδης), οι στρατιωτικές περιπολίες στις δυτικές καπιταλιστικές μητροπόλεις, η από κοινού βαρβαρότητα Αιγύπτιων και Ισραηλινών προς τους Παλαιστίνιους της Λωρίδας της Γάζας αποτελούν τις πλευρές ενός εμφύλιου ταξικού πολέμου που διεξάγει το κεφάλαιο στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Οι διαφοροποιήσεις στα μέσα έχουν να κάνουν με τις δυνατότητες και τα περιθώρια – κάθε φορά – του αστικού μπλοκ εξουσίας να συμμορφώσει ή να συνδυάσει τη βαρβαρότητα των επιλογών του με τις επιταγές της «αστικοδημοκρατικής διαχείρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Γι’ αυτό και «η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα αλλά και οι ηγέτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με επικεφαλής τη γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ», που προκαλούν εκατόμβες νεκρών στην περιοχή και βαρύνονται με στυγερά εγκλήματα ενάντια στους καταπιεσμένους, «καταδίκασαν τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων».
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μάλιστα, έχει απειλήσει να επιβάλει νέες, αυστηρότερες κυρώσεις αν το Ιράν δεν ανταποκριθεί ως την 31η Δεκεμβρίου 2009 στις διπλωματικές προσπάθειες που καταβάλλονται για τον τερματισμό του πυρηνικού του προγράμματος. Είναι απλώς το ένα μέρος της διπλωματικής διελκυστίνδας για την επιβολή των ιδιαίτερων καπιταλιστικών συμφερόντων, δίπλα ακριβώς στα αδιέξοδα του ΝΑΤΟ, του Ευρωστρατού και των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Το άλλο μέρος το εκφράζουν οι λεονταρισμοί του καθεστώτος στο Ιράν και τα «τελεσίγραφα προς τη δύση», που αφορούν στη δυνατότητα χρήσης των πυρηνικών, η προβολή των εθνικών κινδύνων για τη βίαιη απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης και ειρήνευσης ενάντια στον «κοινό» εξωτερικό εχθρό, η απελπισμένη προσπάθεια επιβεβαίωσης του Ιράν, από τη μεριά της πολιτικής του ηγεσίας, της γεωπολιτικής του θέσης.
Μήπως, η επίκληση της γεωπολιτικής θέσης της «ισχυρής Ελλάδας» και των «εθνικών κινδύνων της οικονομικής κατάρρευσης», δεν είναι τα επιχειρήματα του Γ. Παπανδρέου για την απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης στα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζει, στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τη στρατιωτική-πολιτική θωράκιση του ελληνικού κράτους-στρατηγείου; Τους «εθνικούς κινδύνους των εισβολέων» δεν επικαλούνται (επιστρατεύοντας και το Μ. Θεοδωράκη) για τη συμμετοχή σε ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό, για τις στρατιωτικές επιχειρηματικές συμφωνίες και τη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων με την πολεμική μηχανή του Ισραήλ και την εκπαίδευσή της για χτύπημα στο Ιράν, την ίδια ώρα που ανακοινώνουν τη συμπαράστασή τους στον ιρανικό λαό, που χτυπιέται βάναυσα από το καθεστώς;
Το σύνολο του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου και οι αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο, εύχονται και προωθούν ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό στο Ιράν, χειρότερο ακόμα και από τον ιστορικό συμβιβασμό που επιβλήθηκε το 1979. Επιχειρούν μια νέα συμφωνία ή και διαδοχή στα πλαίσια της ιρανικής αστικής τάξης, προκειμένου αυτή να αποτελέσει την ταφόπλακα του ριζοσπαστικού δυναμικού που συγκροτείται στην ιρανική κοινωνία και εφαλτήριο για νέο γύρο καταπίεσης, άγριας εκμετάλλευσης και υποταγής των λαών της περιοχής.
Είμαστε στο πλευρό των εξεγερμένων Ιρανών και της ανεξάρτητης δράσης των λαϊκών μαζών ενάντια στο σκοταδιστικό-θεοκρατικό καθεστώς αλλά και τις - στηριγμένες στον ιμπεριαλισμό – δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου αστικού εκσυγχρονισμού
Η επιλεκτική καταγγελία και η «ανθρωπιστική» ευαισθησία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του ελληνικού κράτους δε μας ξεγελά
Μόνη διέξοδος είναι η ήττα της ΕΕ και των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η νίκη και η δικαίωση των αγώνων των Παλαιστινίων ενάντια στη βαρβαρότητα του Ισραηλινού κράτους, η συντριβή των δογμάτων ασφαλείας των καπιταλιστικών μητροπόλεων εντός κι εκτός συνόρων
Καταγγέλλουμε τη φιλοπόλεμη επιθετική στρατηγική του ελληνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, τις επεμβάσεις σε 15 χώρες στον πλανήτη, τις συμφωνίες με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ
Απαιτούμε την άμεση καταστροφή όλων των πυρηνικών όπλων και το μπλοκάρισμα της κούρσας των πολεμικών εξοπλισμών, του νέου γύρου των πολεμικών αναμετρήσεων
Μόνη λύση είναι η ανεξάρτητη, διεθνιστική, εργατική αντικαπιταλιστική πάλη. Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων για την ανατροπή τόσο της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής νέας τάξης όσο και του φονταμενταλιστικού καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
diktiospartakos.blogspot.com
http://gortynios.blogspot.com/2010/01/79.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου