ΧΑΡΑ ΧΑΡΣΟΥ
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Στις 4-6 Δεκέμβρη και ενώ στην Ελλάδα πραγματοποιούνταν μεγάλες διαδηλώσεις ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, στη γειτονική Κωνσταντινούπολη λάμβανε χώρα το Διεθνές Αντιιμπεριαλιστικό Συμπόσιο υπό τη διοργάνωση του τουρκικού κόμματος Λαϊκό Μέτωπο (People’s Front). Στο συμπόσιο, αφιερωμένο στον τούρκο αγωνιστή του Λαϊκού Μετώπου Eyup Bas, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τους συνεχείς εγκλεισμούς του στις τουρκικές φυλακές ως πολιτικός κρατούμενος, συμμετείχαν οργανώσεις και αγωνιστές απ’ όλο τον κόσμο.
Βρέθηκαν εκεί αντιπροσωπείες του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, του Κομμουνιστικού Κόμματος Λιβάνου, της Χεσμπολά, των FARC από την Κολομβία καθώς και εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και του ΠΑΜΕ από την Ελλάδα. Το «παρών» έδωσαν επίσης πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία. Το ΝΑΡ και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση ήταν επίσης εκεί, κατόπιν πρόσκλησης του Λαϊκού Μετώπου, συμβάλλοντας με το δικό τους πολιτικό στίγμα στη διαδικασία. Ιδιαίτερα τιμητική ήταν η παρουσία και συμμετοχή στο συμπόσιο της παλαιστίνιας αγωνίστριας Λάιλα Χάλεντ.
Το τριήμερο άνοιξε με ομιλία εκ μέρους των διοργανωτών του Λαϊκού Μετώπου, οι οποίοι κατέθεσαν την οπτική τους σε σχέση με ταξικά χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει η κοινή διεθνιστική πάλη. Οι δύο επόμενες μέρες συνεχίστηκαν με ομιλίες και συζητήσεις που αφορούσαν κυρίως τις αντιστάσεις στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα σε Ιράκ, Παλαιστίνη και Λίβανο, καθώς επίσης και τα χαρακτηριστικά που έχει πλέον η αντίσταση στη Λατινική Αμερική. Το τριήμερο έκλεισε με την παραδοχή της ανάγκης σύστασης ενός κοινού αντιιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού μετώπου. Κρίσιμο βέβαια το ερώτημα που αναδύθηκε για το πώς αυτό μπορεί να είναι σήμερα εφικτό.
Το PFLP έκανε λόγο για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, αλλά με ταξικά κριτήρια και βαθειά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Μίλησε για ανάγκη δημιουργίας εμπάργκο, σε όλο τον κόσμο, απέναντι στο Ισραήλ, ενώ στήριξε και την ανάγκη της ένοπλης πάλης, ως τελευταίο στάδιο αντίστασης και ως μέσο για την επίτευξη του στόχου τους, τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Όταν ρωτήθηκαν σχετικά με το κουρδικό ζήτημα και πως το συνδέουν με το Παλαιστινιακό, η άποψη που διατυπώθηκε ήταν πως οι πολιτικές συγκυρίες δεν είναι ακόμη κατάλληλες για διεκδικήσεις τέτοιου τύπου και πως θα ήταν ίσως ασφαλέστερη η δημιουργία μίας κατάστασης «ειρηνικής συμβίωσης» στα όρια του τουρκικού κράτους.
Η Χεσμπολά από την άλλη συρρικνώνοντας για λίγο, χωρίς όμως να παραλείψει να εκθέσει, το φονταμενταλιστικό προφίλ της, έκανε λόγο για τη δημιουργία ενός μεγάλου αντιιμπεριαλιστικού - αντιπολεμικού μετώπου, το οποίο θα αποτελείται από επιμέρους αλληλοεπηρεαζόμενα μέτωπα, με βαθειά αντισιωνιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Τα επίδικα που βάζει είναι η επίτευξη χειροπιαστών νικών στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής. Συγκεκριμένα θέτει το θέμα της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων ως ιδιαίτερα σημαντικό, ώστε να επιτευχθεί «ικανοποιητικός αριθμός νικών» από εκεί και πέρα. Από την άλλη πλευρά, το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου στάθηκε αρνητικά, θεωρώντας πως η προσκόλληση στη θρησκεία επιφέρει χειραγώγηση των μαζών και την απώλεια των ταξικών χαρακτηριστικών στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το ΚΚ Λιβάνου αναφέρεται στην ανάγκη συγκρότησης ενός αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου.
Ανέξοδη επαναστατική ρητορεία γύρω από τον εαυτό του ανέπτυξε το ΠΑΜΕ, αναφέροντας πως χαρακτηρίστηκε «τρομοκρατική ομάδα» για την αποφασιστική συμβολή του στο αντιπολεμικό και εργατικό κίνημα της χώρας.
Το ΝΑΡ συμμετείχε στην καταληκτική κουβέντα που αφορούσε στη σύσταση ενός κοινού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Έκανε μία εκτενής αναφορά στον Δεκέμβρη και πως αυτός χτυπήθηκε από τον αστικό συνασπισμό εξουσίας, τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν την κοινωνική έκρηξη ενάντια στην κρίση της αστικής πολιτικής και των αδιεξόδων που αυτή δημιουργεί, αλλά και τις δομές που προέκυψαν από αυτή, όπως οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και η μετατροπή τους σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, οι συνελεύσεις συνοικιών, οι συνελεύσεις εργαζομένων και η συσπείρωση της νεολαίας σε ανεξάρτητα εργατικά ταξικά σωματεία, ιδιαίτερα όπως αυτή εκφράστηκε στις απεργίες αμέσως μετά την εξέγερση. Αναφέρθηκε πως η κοινωνική αυτή εξέγερση δεν ήταν παρά ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των νεολαιίστικων και εργατικών ξεσπασμάτων της Δυτικής Ευρώπης και στα μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα των τελευταίων χρόνων. Τονίστηκε πως ζητούμενο είναι η συγκρότηση ενός αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το μεταναστευτικό ζήτημα, ενός μετώπου με βαθιά αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά που θα προβάλει τις κοινές αγωνίες της εργατικής τάξης στην Παλαιστίνη, το Λίβανο ή την Ελλάδα, τις ίδιες ανάγκες αλλά και τις ίδιες δυνατότητες αντίστασης. Το ζητούμενο είναι ο κόσμος της εργασίας να δώσει τη μάχη ενάντια στο κεφάλαιο και την αστική πολιτική στη βάση των αναγκών του.
Βλέποντας ανθρώπους οι οποίοι σηκώνουν τη γροθιά τους και στα μάτια τους καίει η φλόγα της επανάστασης, ξέροντας όμως πως την επόμενη μέρα θα είναι στην καλύτερη περίπτωση σε ένα κελί για την πράξη τους αυτή, φαίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης ενός διεθνιστικού ανεξάρτητου εργατικού ταξικού μετώπου.
http://diktiospartakos.blogspot.com/2010/01/blog-post_6262.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου