Σε εποχές κρίσης η κατάσταση πολώνεται, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά. Οι ακραίες αντεργατικές πολιτικές που συνεπικουρούνται από βίαιες κατασταλτικές μεθόδους, ταυτόχρονα δημιουργούν και νέες ανάγκες ενσωμάτωσης των εργαζομένων, νέες απαιτήσεις αφομοίωσης της οργής και της αγανάκτησής μας, σε διαφορετικές εκδοχές της αστικής πολιτικής. Αυτό το ρόλο έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι τελικά ο κρυφός σκοπός που παρακινεί τους ακτιβισμούς του Αλ. Αλαβάνου παρέα με τις ΚΟΕ-ΚΕΔΑ, αυτό είναι το κουστούμι που «έκοψαν και έραψαν» στον Τσίπρα, αλλά του είναι άβολο και φαίνεται.
Ο Αλαβάνος λοιπόν ξαναχτύπησε. Σε δηλώσεις του προέβαλε τα δικά του πρέπει: «Η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό».
Προσέξτε: δε λέει να ανατραπεί από μαχητικούς εργατικούς αγώνες η αντεργατική πολιτική που ενιαία πρεσβεύουν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, η ΕΕ, τα «εθνο-πατριωτικά» ΜΜΕ κι οι Εργοδότες (καμιά εξάλλου συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τον αστικοποιημένο-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ). Δεν περιγράφει πώς η δύναμη των αγώνων μας και η βαθύτερη συνειδητοποίηση της ανάγκης συνολικού αντικαπιταλιστικού αγώνα θα μας οδηγήσει να ζητήσουμε όχι μόνο τα κλεμμένα πίσω, αλλά και το σύνολο του πλούτου που παράγουμε, την κατάργηση του απάνθρωπου καθεστώτος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτά όμως ήταν γνωστά από πριν και (όπως σε κάθε κρίσιμη καμπή) πάνε κι ένα βήμα παρακάτω. Ο Αλαβάνος και οι σύντροφοί του που τον ακολουθούν, είναι εδώ για «να υπάρξει στροφή στη χώρα μας πριν πέσει στον γκρεμό».
Να σώσει τη χώρα θέλει, όχι να γίνουν και να νικήσουν οι εργατικοί αγώνες. Εθνική Πρόταση Σωτηρίας του Κατεστημένου καταθέτει. Δεν απαιτεί την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων που εκφράζει μια μαχητική Εργατική Πολιτική, παίρνοντας διαζύγιο από το μικροαστισμό του ΠΑΜΕ και τις «εθνικές», δηλαδή αστικές, ανάγκες.
Με ποιους, με ποια πολιτική θα σώσει τη χώρα; Προτείνει μέτωπο «μαζί με όλους αυτούς, θέση έχουν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, που είδαν το χώρο τους από εγχείρημα του κοινωνικού αποκλεισμού τον πρώτο καιρό του Α. Παπανδρέου να γίνεται φορέας της χειρότερης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους επί Γ. Παπανδρέου, χειρότερη ακόμα κι από της δεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη».
Δε μπορούμε να μη διαπιστώσουμε τις ομοιότητες του Αλαβάνειου σαλπίσματος με τις εκτιμήσεις του Αλ Τσαντίρι. Ιαχές που απευθύνονται στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, πρεσβεύοντας μια νέα σοσιαλδημοκρατία που ξεκινά από το «αριστερό-λαϊκό» ΠΑΣΟΚ και σημαδεύει στην ενσωμάτωση των παρυφών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αφυδατώνοντας τελικά το πολιτικό νεύρο σημαντικών στιγμών του κινήματος. Ιαχές που εμφανίζουν μια αριστερά του Αλαβάνου να συγκροτεί Μέτωπο Αλληλεγγύης αναπολώντας τον Λαϊκισμό και τη διγλωσσία του Ανδρέα («φεύγουν οι βάσεις» που μένουν για πάντα), εχθρική σε ένα πραγματικό Εργατικό Μέτωπο Αντίστασης, Ρήξης, Ανατροπής της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του κόσμου του πλούτου.
Ο Αλαβάνος αναβαπτίζει στο σήμερα τη διαδρομή του Παπανδρεϊσμού, της μακράς διακυβέρνησης της αστικής πολιτικής που ενσωμάτωσε το κίνημα της Μεταπολίτευσης, (με ευθύνη και της Αριστεράς - «πραγματική Αλλαγή» ζητούσες τότε σύντροφε), που πρώτη σήμανε την αντεργατική επίθεση με την χρόνια λιτότητα, τρομοκράτησε τους εργαζόμενους με πολιτική επιστράτευση, κατέβασε το στρατό στο δρόμο για να σπάσει απεργίες (ΕΑΣ-ΟΤΑ κλπ) και στοχοποίησε το κίνημα της νεολαίας (δολοφονία 15χρονου Καλτεζά, παραβίαση Πανεπιστημιακού Ασύλου κλπ), που εργάστηκε ως πιστός εταίρος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, όταν μαζί, εξάλλου, σύντροφε ψηφίζατε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ Υπέρ του Μάαστριχτ!
Αλλά ο Αλαβάνος, που φαίνεται ότι έχει πάρει μαθήματα εκμετάλλευσης των εθνικιστικών στερεοτύπων από τον Ανδρέα, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τη θεωρία της εξάρτησης και σηκώνει ψηλά τις σημαίες της «Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας».
Ζητά δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας, που βεβαίως ξεπερνιέται καθημερινά από σκληρότερα αντεργατικά μέτρα, γιατί «τα άρθρα 121 και 124 δίνουν στην Ε.Ε. τη δυνατότητα να κυβερνά στην Ελλάδα με τα μέτρα που τυπικά ανακοίνωσε το φερέφωνό της, η κυβέρνηση Παπανδρέου, χωρίς να έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση ακόμα κι από το εκλογικό της πρόγραμμα».
Παίζει ουσιαστικά την «αριστερή εκδοχή» του παιχνιδιού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που έχει στήσει ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό για να μας πείσει ότι τα μέτρα δεν είναι επιλογή της, δεν είναι απαίτηση του κεφαλαίου στη χώρα μας, που επικαλείται την καπιταλιστική κρίση για να εργασιακό Μεσαίωνα, να διευρύνει τα ποσοστά κερδοφορίας του και να καθυποτάξει σε βάθος χρόνου τους εργαζόμενους. Είναι εντολή των Βρυξελλών, των Γερμανών κατακτητών, είναι των κερδοσκόπων, είναι…..
Έτσι λοιπόν, ένα πολιτικός της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που αρνήθηκε και περιγέλασε το Δημοψήφισμα για την Συνθήκη του Μάαστριχτ, έρχεται ξανά, αυτή τη φορά για να αρνηθεί στους εργαζόμενους τη δυνατότητα πάλης για την Αντικαπιταλιστική Αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ε.Ε.
Και το κάνει τώρα, που όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να δούμε την πραγματική αντεργατική-αυταρχική-πολεμική ουσία της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και να σταθούμε αποφασιστικά απέναντι της. Όμως, ο Αλαβάνος ήταν και είναι από τους πρωταγωνιστές της καθεστωτικής Αριστεράς που δημιούργησε το μύθο «της Ευρώπης των Λαών», που περιφρουρεί τον ευρωπαϊκό μονόδρομο και θέλει να φυλακίσει σε αυτόν τις όποιες ριζοσπαστικές συνιστώσες του κινήματος, έχοντας ως όχημα την «Ενότητα της Αριστεράς»!
Θα επιτρέψουμε, η αρχή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει συνέχεια;
Στο τέλος, βεβαίως, αποκαλύπτεται όλη η ουσία της πολιτικής πρότασης του Αλ.Αλαβάνου, πολιτικού μιας Αριστεράς με διαφορετικό πρόγραμμα ανάπτυξης, μια πρόταση που βεβαίως απευθύνεται στο αστικό σύστημα εξουσίας (η αναπτυξιολαγνεία, είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό του, αλλά όχι μόνο αυτού). Ο κυβερνητισμός καταντάει χούι για την εκδοχή της καθεστωτικής αριστεράς που πρεσβεύει ο Αλ.Αλαβάνος κι αντιλαμβάνεται ως υπεύθυνη δύναμη ότι «χρειάζονται επείγοντα μέτρα», ξανά θυσίες από τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και την νεολαία.
Αποκαλύπτεται, πλέον, ένα φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό του Αλαβάνου: να πατάς σε δύο βάρκες (το έκανε με επιτυχία απέναντι στο νεολαιίστικο κίνημα του ’06-’07 κι από τότε το περιφέρει ως καρικατούρα), να μιλάς για τα δικαιώματα νέων κι εργαζομένων και, ταυτόχρονα, να κλείνεις το μάτι στο κράτος και το αστικό κατεστημένο, καταθέτοντας προτάσεις μεταρρύθμισης. Είναι άραγε τυχαίο πως τον πολιτικό κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ (και του Αλαβάνου προσωπικά), σηματοδότησε η Εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008;
Αναρωτήθηκε λοιπόν «γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν βρήκε, έστω συμβολικά, 1 ευρώ να κόψει από τις δαπάνες για εξοπλισμούς».
Νομίζουμε ότι δε θα αδικούσαμε το σύντροφο Αλέκο αν του προσάπταμε τον χαρακτηρισμό «της απατημένης συζύγου»: Εσύ, Αλαβάνο, ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγο καιρό δεν έκανες πρόταση συγκυβέρνησης στο ΠΑΣΟΚ, σε συμφωνία με το σύντροφο Τσίπρα (που ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, βεβαίως, τον Βυσμάτωσε στο Πολεμικό Ναυτικό);
Και το πρόβλημα σου τελικά, σύντροφε Αλέκο, είναι αν θα περιοριστούν οι εξοπλισμοί ή αν πρέπει να τους μπλοκάρει το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα;
Ο Αλαβάνος προσπαθούσε πάντα να ισορροπεί στην πολιτική του φυσιογνωμία: από τη μια, ο αριστερός «πατριώτης» που λέει όχι στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, καταγγέλλοντας την «τουρκική επιθετικότητα» (αλλά όχι τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό Ελλάδας-Τουρκίας) και, από την άλλη, ο κοσμοπολίτης πολιτικός που απαιτεί ενδυνάμωση της κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας. Από τη μια, εκτοξεύει (προσεκτικές) αντιαμερικανικές κορώνες και, από την άλλη, απαιτεί την ισχυροποίηση του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ (το «ειρηνικό αντίπαλο δέος»). Δεν είναι άραγε άξιο σχολιασμού το γεγονός ότι ο σύντροφος Αλέκος δεν καταδικάζει τις αποστολές εκτός συνόρων, που - εκτός των άλλων - στοιχίζουν 500 εκατ. ευρώ το χρόνο;
Απεναντίας, αυτό το μείγμα εθνικισμού και ευρωπαϊσμού τον ωθεί να σκεφτεί και την εγχώρια ιδιωτικοποιημένη-μετοχοποιημένη πολεμική βιομηχανία, που διεκδικεί σημαντικό τμήμα των πολεμικών παραγγελιών, είτε απευθείας είτε ως εργολάβος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών βιομηχανιών του Ολέθρου. Στις σύντομες δηλώσεις του τρεις φορές καταγγέλλει «την εισαγωγή όπλων», την «αγορά πολεμικών αεροσκαφών» (που φυσικά εισάγονται), «τις μεγαλύτερες εισαγωγές όπλων στην Ευρωζώνη», χωρίς να πει λέξη για την ιδιωτική και κρατική εγχώρια βιομηχανία του Θανάτου.
Η αντίληψη της «πατριωτικής αριστεράς», που υπερθεματίζει υπέρ της ανάπτυξης της εθνικής πολεμικής βιομηχανίας, φανερώνεται στην ουσία της όταν, στη λίστα όσων έχουν τεράστια κέρδη στην πλάτη εργαζομένων και πάνω σε κάθε πολεμικό τυχοδιωκτισμό, παροτρύνουν τις εθνικιστικές φωνές και χρηματοδοτούν τους πολεμοκάπηλους, συναντώνται μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού αστικού κατεστημένου, δημοσιευμένα ξανά και ξανά.
Αυτοί θα θίγονταν αν μπλοκάρονταν οι πολεμικοί εξοπλισμοί, αυτοί θα έχαναν πολλά, αν οι εργαζόμενοι σε Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρο και στα Βαλκάνια, συνολικά, επέβαλαν Ειρήνη, μέσα από κοινούς, μαχητικούς, εργατικούς αγώνες.
Πρώτα από όλα όμως, θα έχανε το αστικό κατεστημένο, που στο όνομα των «εθνικών κινδύνων» απαιτεί κοινωνική ειρήνη και εθνική ενότητα εκμεταλλευτών και εργαζομένων.
«Σύντροφε» Αλέκο,
Ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάς για τη γενιά των 600-700 ευρώ
και άλλο πράγμα να ζεις με 600-700 ευρώ.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ: 6932 955437
http://diktiospartakos.blogspot.com
http://diktiospartakos.blogspot.com/2010/03/blog-post_3527.html
Προσέξτε: δε λέει να ανατραπεί από μαχητικούς εργατικούς αγώνες η αντεργατική πολιτική που ενιαία πρεσβεύουν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, η ΕΕ, τα «εθνο-πατριωτικά» ΜΜΕ κι οι Εργοδότες (καμιά εξάλλου συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τον αστικοποιημένο-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ). Δεν περιγράφει πώς η δύναμη των αγώνων μας και η βαθύτερη συνειδητοποίηση της ανάγκης συνολικού αντικαπιταλιστικού αγώνα θα μας οδηγήσει να ζητήσουμε όχι μόνο τα κλεμμένα πίσω, αλλά και το σύνολο του πλούτου που παράγουμε, την κατάργηση του απάνθρωπου καθεστώτος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτά όμως ήταν γνωστά από πριν και (όπως σε κάθε κρίσιμη καμπή) πάνε κι ένα βήμα παρακάτω. Ο Αλαβάνος και οι σύντροφοί του που τον ακολουθούν, είναι εδώ για «να υπάρξει στροφή στη χώρα μας πριν πέσει στον γκρεμό».
Να σώσει τη χώρα θέλει, όχι να γίνουν και να νικήσουν οι εργατικοί αγώνες. Εθνική Πρόταση Σωτηρίας του Κατεστημένου καταθέτει. Δεν απαιτεί την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων που εκφράζει μια μαχητική Εργατική Πολιτική, παίρνοντας διαζύγιο από το μικροαστισμό του ΠΑΜΕ και τις «εθνικές», δηλαδή αστικές, ανάγκες.
Με ποιους, με ποια πολιτική θα σώσει τη χώρα; Προτείνει μέτωπο «μαζί με όλους αυτούς, θέση έχουν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, που είδαν το χώρο τους από εγχείρημα του κοινωνικού αποκλεισμού τον πρώτο καιρό του Α. Παπανδρέου να γίνεται φορέας της χειρότερης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους επί Γ. Παπανδρέου, χειρότερη ακόμα κι από της δεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη».
Δε μπορούμε να μη διαπιστώσουμε τις ομοιότητες του Αλαβάνειου σαλπίσματος με τις εκτιμήσεις του Αλ Τσαντίρι. Ιαχές που απευθύνονται στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, πρεσβεύοντας μια νέα σοσιαλδημοκρατία που ξεκινά από το «αριστερό-λαϊκό» ΠΑΣΟΚ και σημαδεύει στην ενσωμάτωση των παρυφών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αφυδατώνοντας τελικά το πολιτικό νεύρο σημαντικών στιγμών του κινήματος. Ιαχές που εμφανίζουν μια αριστερά του Αλαβάνου να συγκροτεί Μέτωπο Αλληλεγγύης αναπολώντας τον Λαϊκισμό και τη διγλωσσία του Ανδρέα («φεύγουν οι βάσεις» που μένουν για πάντα), εχθρική σε ένα πραγματικό Εργατικό Μέτωπο Αντίστασης, Ρήξης, Ανατροπής της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του κόσμου του πλούτου.
Ο Αλαβάνος αναβαπτίζει στο σήμερα τη διαδρομή του Παπανδρεϊσμού, της μακράς διακυβέρνησης της αστικής πολιτικής που ενσωμάτωσε το κίνημα της Μεταπολίτευσης, (με ευθύνη και της Αριστεράς - «πραγματική Αλλαγή» ζητούσες τότε σύντροφε), που πρώτη σήμανε την αντεργατική επίθεση με την χρόνια λιτότητα, τρομοκράτησε τους εργαζόμενους με πολιτική επιστράτευση, κατέβασε το στρατό στο δρόμο για να σπάσει απεργίες (ΕΑΣ-ΟΤΑ κλπ) και στοχοποίησε το κίνημα της νεολαίας (δολοφονία 15χρονου Καλτεζά, παραβίαση Πανεπιστημιακού Ασύλου κλπ), που εργάστηκε ως πιστός εταίρος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, όταν μαζί, εξάλλου, σύντροφε ψηφίζατε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ Υπέρ του Μάαστριχτ!
Αλλά ο Αλαβάνος, που φαίνεται ότι έχει πάρει μαθήματα εκμετάλλευσης των εθνικιστικών στερεοτύπων από τον Ανδρέα, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τη θεωρία της εξάρτησης και σηκώνει ψηλά τις σημαίες της «Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας».
Ζητά δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας, που βεβαίως ξεπερνιέται καθημερινά από σκληρότερα αντεργατικά μέτρα, γιατί «τα άρθρα 121 και 124 δίνουν στην Ε.Ε. τη δυνατότητα να κυβερνά στην Ελλάδα με τα μέτρα που τυπικά ανακοίνωσε το φερέφωνό της, η κυβέρνηση Παπανδρέου, χωρίς να έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση ακόμα κι από το εκλογικό της πρόγραμμα».
Παίζει ουσιαστικά την «αριστερή εκδοχή» του παιχνιδιού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που έχει στήσει ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό για να μας πείσει ότι τα μέτρα δεν είναι επιλογή της, δεν είναι απαίτηση του κεφαλαίου στη χώρα μας, που επικαλείται την καπιταλιστική κρίση για να εργασιακό Μεσαίωνα, να διευρύνει τα ποσοστά κερδοφορίας του και να καθυποτάξει σε βάθος χρόνου τους εργαζόμενους. Είναι εντολή των Βρυξελλών, των Γερμανών κατακτητών, είναι των κερδοσκόπων, είναι…..
Έτσι λοιπόν, ένα πολιτικός της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που αρνήθηκε και περιγέλασε το Δημοψήφισμα για την Συνθήκη του Μάαστριχτ, έρχεται ξανά, αυτή τη φορά για να αρνηθεί στους εργαζόμενους τη δυνατότητα πάλης για την Αντικαπιταλιστική Αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ε.Ε.
Και το κάνει τώρα, που όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να δούμε την πραγματική αντεργατική-αυταρχική-πολεμική ουσία της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και να σταθούμε αποφασιστικά απέναντι της. Όμως, ο Αλαβάνος ήταν και είναι από τους πρωταγωνιστές της καθεστωτικής Αριστεράς που δημιούργησε το μύθο «της Ευρώπης των Λαών», που περιφρουρεί τον ευρωπαϊκό μονόδρομο και θέλει να φυλακίσει σε αυτόν τις όποιες ριζοσπαστικές συνιστώσες του κινήματος, έχοντας ως όχημα την «Ενότητα της Αριστεράς»!
Θα επιτρέψουμε, η αρχή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει συνέχεια;
Στο τέλος, βεβαίως, αποκαλύπτεται όλη η ουσία της πολιτικής πρότασης του Αλ.Αλαβάνου, πολιτικού μιας Αριστεράς με διαφορετικό πρόγραμμα ανάπτυξης, μια πρόταση που βεβαίως απευθύνεται στο αστικό σύστημα εξουσίας (η αναπτυξιολαγνεία, είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό του, αλλά όχι μόνο αυτού). Ο κυβερνητισμός καταντάει χούι για την εκδοχή της καθεστωτικής αριστεράς που πρεσβεύει ο Αλ.Αλαβάνος κι αντιλαμβάνεται ως υπεύθυνη δύναμη ότι «χρειάζονται επείγοντα μέτρα», ξανά θυσίες από τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και την νεολαία.
Αποκαλύπτεται, πλέον, ένα φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό του Αλαβάνου: να πατάς σε δύο βάρκες (το έκανε με επιτυχία απέναντι στο νεολαιίστικο κίνημα του ’06-’07 κι από τότε το περιφέρει ως καρικατούρα), να μιλάς για τα δικαιώματα νέων κι εργαζομένων και, ταυτόχρονα, να κλείνεις το μάτι στο κράτος και το αστικό κατεστημένο, καταθέτοντας προτάσεις μεταρρύθμισης. Είναι άραγε τυχαίο πως τον πολιτικό κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ (και του Αλαβάνου προσωπικά), σηματοδότησε η Εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008;
Αναρωτήθηκε λοιπόν «γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν βρήκε, έστω συμβολικά, 1 ευρώ να κόψει από τις δαπάνες για εξοπλισμούς».
Νομίζουμε ότι δε θα αδικούσαμε το σύντροφο Αλέκο αν του προσάπταμε τον χαρακτηρισμό «της απατημένης συζύγου»: Εσύ, Αλαβάνο, ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγο καιρό δεν έκανες πρόταση συγκυβέρνησης στο ΠΑΣΟΚ, σε συμφωνία με το σύντροφο Τσίπρα (που ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, βεβαίως, τον Βυσμάτωσε στο Πολεμικό Ναυτικό);
Και το πρόβλημα σου τελικά, σύντροφε Αλέκο, είναι αν θα περιοριστούν οι εξοπλισμοί ή αν πρέπει να τους μπλοκάρει το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα;
Ο Αλαβάνος προσπαθούσε πάντα να ισορροπεί στην πολιτική του φυσιογνωμία: από τη μια, ο αριστερός «πατριώτης» που λέει όχι στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, καταγγέλλοντας την «τουρκική επιθετικότητα» (αλλά όχι τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό Ελλάδας-Τουρκίας) και, από την άλλη, ο κοσμοπολίτης πολιτικός που απαιτεί ενδυνάμωση της κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας. Από τη μια, εκτοξεύει (προσεκτικές) αντιαμερικανικές κορώνες και, από την άλλη, απαιτεί την ισχυροποίηση του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ (το «ειρηνικό αντίπαλο δέος»). Δεν είναι άραγε άξιο σχολιασμού το γεγονός ότι ο σύντροφος Αλέκος δεν καταδικάζει τις αποστολές εκτός συνόρων, που - εκτός των άλλων - στοιχίζουν 500 εκατ. ευρώ το χρόνο;
Απεναντίας, αυτό το μείγμα εθνικισμού και ευρωπαϊσμού τον ωθεί να σκεφτεί και την εγχώρια ιδιωτικοποιημένη-μετοχοποιημένη πολεμική βιομηχανία, που διεκδικεί σημαντικό τμήμα των πολεμικών παραγγελιών, είτε απευθείας είτε ως εργολάβος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών βιομηχανιών του Ολέθρου. Στις σύντομες δηλώσεις του τρεις φορές καταγγέλλει «την εισαγωγή όπλων», την «αγορά πολεμικών αεροσκαφών» (που φυσικά εισάγονται), «τις μεγαλύτερες εισαγωγές όπλων στην Ευρωζώνη», χωρίς να πει λέξη για την ιδιωτική και κρατική εγχώρια βιομηχανία του Θανάτου.
Η αντίληψη της «πατριωτικής αριστεράς», που υπερθεματίζει υπέρ της ανάπτυξης της εθνικής πολεμικής βιομηχανίας, φανερώνεται στην ουσία της όταν, στη λίστα όσων έχουν τεράστια κέρδη στην πλάτη εργαζομένων και πάνω σε κάθε πολεμικό τυχοδιωκτισμό, παροτρύνουν τις εθνικιστικές φωνές και χρηματοδοτούν τους πολεμοκάπηλους, συναντώνται μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού αστικού κατεστημένου, δημοσιευμένα ξανά και ξανά.
Αυτοί θα θίγονταν αν μπλοκάρονταν οι πολεμικοί εξοπλισμοί, αυτοί θα έχαναν πολλά, αν οι εργαζόμενοι σε Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρο και στα Βαλκάνια, συνολικά, επέβαλαν Ειρήνη, μέσα από κοινούς, μαχητικούς, εργατικούς αγώνες.
Πρώτα από όλα όμως, θα έχανε το αστικό κατεστημένο, που στο όνομα των «εθνικών κινδύνων» απαιτεί κοινωνική ειρήνη και εθνική ενότητα εκμεταλλευτών και εργαζομένων.
«Σύντροφε» Αλέκο,
Ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάς για τη γενιά των 600-700 ευρώ
και άλλο πράγμα να ζεις με 600-700 ευρώ.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ: 6932 955437
http://diktiospartakos.blogspot.com
http://diktiospartakos.blogspot.com/2010/03/blog-post_3527.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου