Οι Ιρανοί απεργοί πείνας είναι πρώην μέλη της οργάνωσης P.M.O.I. Στρατολογήθηκαν από τις κοντινές στο Ιράν χώρες, όπου είχαν καταφύγει επειδή διώκονταν από το καθεστώς του Χομεϊνί και μεταφέρθηκαν για εκπαίδευση σε ένα στρατόπεδο στο έδαφος του Ιράκ. Προσχώρησαν στην οργάνωση πιστεύοντας πως θα έδιναν μάχη για την πολιτική αλλαγή και την ελευθερία του λαού τους . Στο στρατόπεδο, όμως, αντιμετώπισαν ένα εντελώς ανελεύθερο καθεστώς, τελείως αντίθετο με τα προσωπικά τους πιστεύω, εξευτελισμούς, συνεχή πλύση εγκεφάλου με στόχο τη θεοποίηση του ηγέτη της οργάνωσης και πολλές φορές βασανισμούς και φυλακίσεις. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τώρα την οργάνωση αυτή χειρότερη και από τον ίδιο το Χομεϊνί.Το 2002, η P.M.O.I. έκλεισε μυστική συμφωνία με τους Αμερικάνους, που είχαν εισβάλλει στο Ιράκ, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί έπρεπε να κρατήσουν για 5 χρόνια τους αντιφρονούντες της οργάνωσης σε μια μυστική φυλακή (T.I.P.F.) , 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη και η οργάνωση ως αντάλλαγμα έδινε πληροφορίες για το Ιράν. Εκεί υπέστησαν νέα βασανιστήρια μέχρι που αφέθηκαν ελεύθεροι το 2007, μετά τη λήξη της συμφωνίας. Η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες τους αναγνώρισε ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006 μέσω δορυφορικής συνέντευξης, ενώ ήταν ακόμα στη φυλακή.
Ακολουθεί η μαρτυρία ενός εκ των απεργών πείνας, όπως μας την έγραψε ο ίδιος:
"Μετά τον πόλεμο μεταξύ Η.Π.Α και Ιράκ, ένας από τους Αμερικανούς διοικητές (στρατηγός Odierno) ήρθε στη βάση μας, στο στρατόπεδο Ashraf κοντά στη Βαγδάτη και μας είπε ότι δε μπορούμε πλέον να είμαστε οπλισμένοι και ότι θα βοηθήσουν όσους από εμάς θέλουν να φύγουν σε άλλες χώρες. Να σημειωθεί ότι μας είπαν ψέματα εξ αρχής επειδή το P.M.O.I. (η πρώην οργάνωση μας) είχε υπογράψει μυστική συμφωνία με τους Αμερικανούς να μας κρατήσουν φυλακισμένους για 5 χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αντί να μας βοηθήσουν να φύγουμε να μας βάλουν σε ένα στρατόπεδο που το ονόμαζαν T.I.P.F. (ελλ. Εγκαταστάσεις Προσωρινής Συνέντευξης και Προστασίας). Υποτίθεται ότι θα μέναμε εκεί για 2-3 μήνες αλλά τελικά απελευθερωθήκαμε 5 χρόνια μετά. Αυτό το στρατόπεδο δεν είχε καμία διαφορά από τις φυλακές του Γκουαντανάμο. Φορούσαμε στολές φυλακής και ζούσαμε σε σκηνές. Μας επιτρεπόταν να κάνουμε ένα μπάνιο 3 λεπτών κάθε 10 μέρες και το φαγητό μας ήταν γεύμα εκστρατείας το οποίο παρεχόταν στους Αμερικανούς στρατιώτες όταν έπαιρναν μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και είναι ακατάλληλο για μακροπρόθεσμη κατανάλωση. Επίσης, μας χρησιμοποιούσαν για να δοκιμάσουν καινούρια Αμερικάνικα φάρμακα. Όταν είχαμε πονοκεφάλους και διαταραχές στον ύπνο, μας έδιναν χάπια με ψεύτικα ονόματα χωρίς περιορισμό για το πόσα μπορούσαμε να πάρουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το παυσίπονο oltrom το οποίο μπορούσαμε να πάρουμε 10 με 20 φορές τη μέρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα. Μερικές φορές δε μας παρείχαν καινούρια ξυράφια για να ξυριστούμε και έτσι μεταδίδονταν ασθένειες από τα παλιά και κοινά ξυράφια.Για 2 χρόνια κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχε μια μυστική φυλακή σε αυτό το μέρος του κόσμου μέχρι που 5 άτομα δραπέτευσαν και είπαν στο ραδιόφωνο του BBC και σε οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες κ.α., πως υπάρχει μια μυστική φυλακή 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη. Όταν οι Αμερικάνοι ενημερώθηκαν πως διέρρευσε αυτή η πληροφορία, κατέβασαν τη μαύρη σημαία του στρατοπέδου που έδειχνε ότι ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, έφεραν μια ηλεκτρική γεννήτρια και έφτιαξαν και άλλες εγκαταστάσεις για να αλλοιώσουν την εικόνα φυλακής και να ξεγελάσουν τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ύπατη Αρμοστεία ζήτησε μια συνέντευξη με εμάς αλλά οι Αμερικανοί έδωσαν την άδεια ένα χρόνο αργότερα. Η συνέντευξη έγινε μέσω δορυφόρου διότι οι Αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι θα ήταν επικίνδυνο για τα μέλη της Ύπατης Αρμοστείας να έρθουν στο Ιράκ. Στις 5 Μαΐου 2006 αναγνωριστήκαμε επιτέλους ως πολιτικοί πρόσφυγες.Παρόλα αυτά, ο Αμερικάνικος στρατός αρνήθηκε να στείλει τους φακέλους μας σε χώρες που δέχονται πρόσφυγες. Τότε η κυβέρνηση του Ιράκ άρχισε να πιέζει τους Αμερικανούς να μας απελευθερώσουν. Τελικά, το Δεκέμβρη του 2007, οι πύλες της φυλακής άνοιξαν και μας επιτράπηκε να φύγουμε σε ομάδες των 4-5 ατόμων χωρίς καθόλου χαρτιά. Εγώ ήμουν στην τρίτη ομάδα και κατάφερα με πολύ κόπο να φτάσω στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Εκεί πλήρωσα ένα λαθρέμπορο για να με βοηθήσει να μπω στην Τουρκία παράνομα. Πήγα στο γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας στην Άγκυρα όπου μου έδωσαν 2 έγγραφα που πιστοποιούσαν ότι είμαι πολιτικός πρόσφυγας και με έστειλαν στην πόλη Afion για να παρουσιαστώ στην τοπική αστυνομία. Εκεί αρχικά με καλωσόρισαν αλλά μια εβδομάδα μετά με συνέλαβαν επειδή η Τουρκία είχε υπογράψει ένα σύμφωνο ασφαλείας με το Ιράν που με καθιστούσε απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Με πήγαν στα σύνορα με το Ιράκ."
Συνεχίζεται...
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1102239
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου