Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ακόμα περιμένουν ένα δωμάτιο

Είκοσι τρία χρόνια πέρασαν από τότε που αναγκάστηκαν να φύγουν από το κοντινό στρατόπεδο προσφύγων της Shatila κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα αιματηρής περιόδου του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου, γνωστός ως και πόλεμος των στρατοπέδων. Η παλαιστινιακή οικογένεια Αl-Rukun είναι μια από τις εκατοντάδες οικογένειες που ζουν ακόμα σε ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο στη Νότια Βηρυτό.

«Πιστεύαμε ότι θα μέναμε εδώ για λίγους μήνες», είπε η Huda Αl-Rukun, η οποία μένει με το σύζυγό της και τα πέντε τους παιδιά στο πρώην νοσοκομείο. «Κανένας δεν πίστευε ότι θα μέναμε τόσο πολύ», προσθέτει.

Έχουν περάσει 19 χρόνια από το τέλος του πολέμου και πολλές οικογένειες δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν, καθώς η επαναοικοδόμηση επιτράπηκε μόνο στην αρχική τοποθεσία του στρατοπέδου. Κατά συνέπειαν το «προσωρινό» καταφύγιο του νοσοκομείου έγινε μια μόνιμη κατοικία, που στεγάζει σχεδόν 1.000 ανθρώπους.

Η κοινότητα είναι γνωστή ως «συγκέντρωση», ένα όνομα που δίνεται σε κάθε άτυπη παλαιστινιακή διευθέτηση πέραν των 12 επίσημων στρατοπέδων. Οι επίσημες αρχές λένε ότι σχεδόν οι μισοί από τους 400.000 Παλαιστίνιους στο Λίβανο ζουν τώρα σε «συγκεντρώσεις», όπου είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στη φτώχεια και τα προβλήματα υγείας.

«Οι Παλαιστίνιοι στο Λίβανο ζουν με ένα πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας και έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες και την αγορά εργασίας. Αυτό τους καθιστά φτωχότερους από τους Παλαιστίνιους που ζουν σε άλλες χώρες», δηλώνει η Hoda El Turk, μια εκπρόσωπος του ΟΗΕ Αρωγής και Έργων (UNRWA) στο Λίβανο

Οι συνθήκες διαβίωσης είναι ακατάλληλες, καθώς οι άνθρωποι αυτοί κινδυνεύουν άμεσα από τους σωρούς των σκουπιδιών και την ύπαρξη επικίνδυνων ηλεκτοφόρων καλωδίων. «Δεν υπάρχει ζωή εδώ για τα παιδιά μου. Δεν έχουν ιδιωτική ζωή. Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια. Αρρωσταίνουν όλη την ώρα», καταθέτει η μητέρα Huda al-Rukun

Ακόμα και στα κτίρια της Γάζας, που βρίσκονται κοντά στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου Shatila, σχεδόν το ένα τέταρτο των παιδιών δεν πηγαίνουν στο σχολείο και οι κάτοικοι στηρίζονται στις τοπικές ΜΚΟ παρά στον ΟΗΕ για τις βασικές υπηρεσίες.

«Αυτοί οι άνθρωποι στερούνται πολλών άμεσων υπηρεσιών», λέει η Rita Hamdan, διευθύντρια της ΜΚΟ «Δημοφιλής Βοήθεια για την Αρωγή και την Ανάπτυξη». «Βελτιώνουμε την πληροφόρηση για θέματα υγείας και την παροχή υπηρεσιών αποχέτευσης. Λειτουργούμε επίσης μια κλινική, και ένα κέντρο ανάπτυξης της κοινότητας, όπου κάνουμε τις δραστηριότητες της νεολαίας», προσθέτει.

http://www.tvxs.gr/v24096