Η τακτική είναι δοκιμασμένη. Πρώτα ξεκινούν με κάποιες δημοσκοπήσεις. «Το 88% των αμερικανών ανησυχεί μετά τις αποκαλύψεις ότι το ιράν διαθέτει και δεύτερη μονάδα εμπλουτισμού ουρανίου», σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας Ράσμουσεν. «Το 51% εκτιμά ότι ο Ομπάμα δεν είναι και τόσο αποφασι- στικός στην αντιμετώπιση της ιρανικής απειλής». Τον περασμένο Ιούνιο την ίδια γνώμη είχε μόλις το 40%... Στη συνέχεια αναλαμβάνουν οι πολε- μοκάπηλοι αναλυτές και από όλο το πολιτικό φάσμα. και ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί...«Έχουμε μόνο δύο επιλογές: μια αμερικανική ή ισραηλινή στρατιωτι- κή επέμβαση, πράγμα που θα σήμαι- νε πιθανώς έναν πραγματικό πόλεμο. Ή έναν κόσμο με μια ιρανική πυρηνική βόμβα» λέει ο Ελιοτ Κοέν, πρώην σύμβουλος του στέιτ ντιπάρτμεντ επί προεδρίας Μπους.
Aκόμη και οι υποστηρικτές των Δημοκρατικών εκφράζουν παρόμοιες απόψεις. «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της διπλωματίας του Ομπάμα» λέει Τζέφρι Χερφ, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, «είναι ότι επιτρέπει στους ιρανούς να κωλυσιεργούν στις διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό τους πρόγραμμα, ενώ την ίδια ώρα η Τεχεράνη θα εργάζεται για τη βόμβα και τον εμπλουτισμό ουρανίου…Το ιράν θέλει τη βόμβα και οι διαπραγματεύσεις δεν θα αλλάξουν τη θέλησή του».
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Μάρτιν Ιντικ, πρώην πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στο ισραήλ, ο οποίος τώρα είναι αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Brookings της Ουάσιγκτον, τονίζει ότι η στρατιωτι- κή επιλογή δεν πρέπει να αγνοηθεί. «Η προληπτική στρατιωτική δράση ενα- ντίον του ιράν, είτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες είτε από το ισραήλ, είναι μια ελκυστική επιλογή, παρά τους κινδύ- νους και το κόστος της. αλλά πρέπει να εξεταστεί».
Κλιμάκωση των απειλών
Η πρόσφατη είδηση ότι το ιράν έχει και δεύτερη εγκατάσταση εμπλουτι- σμού ουρανίου στο Κομ προκάλεσε σάλο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οσο και αν η Τεχεράνη συμφώνησε να δώσει τη δυνατότητα στη Διεθνή επιτροπή ατομικής ενέργειας να επι- σκεφθεί τις εγκαταστάσεις στο κομ, οι αντιδράσεις στην αμερική κορυφώ- θηκαν. ακόμη και ο Ομπάμα τόνισε ότι «ο πρόεδρος Μπους είχε δίκιο. Το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων του ιράν αποτελεί σοβαρή απειλή για την ευρώπη και τις ΗΠΑ».
Η υστερία που καλλιεργείται κατά της Τεχεράνης θυμίζει το πώς δημι- ουργήθηκε το κλίμα για την εισβολή στο ιράκ το 2003. Ηταν το 2001, όταν η βρετανική εφημερίδα «Ομπσέρβερ» δημοσίευσε μια σειρά εκθέσεων που έκαναν λόγο για σχέσεις του ιράκ με την Αλ Κάιντα. ακολούθησαν δημοσι- εύματα για εκπαίδευση τρομοκρατών στη Βαγδάτη και για εγκαταστάσεις παρασκευής όπλων μαζικής κατα- στροφής. Όλα ήταν ψέματα, αλλά οι ιστορίες αυτές που διοχετεύθηκαν στα βρετανικά και αμερικανικά μέσα ενημέρωσης βοήθησαν τον Τζορτζ Μπους και τον Τόνι Μπλερ για να ξεκινήσουν την παράνομη εισβολή στο ιράκ που προκάλεσε, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, κάπου 1,3 εκατομμύρια θανά- τους.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει τώρα με το ιράν: Τα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν και δημοσιεύουν «αποκαλύψεις» για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. και το ρολόι χτυπά αντίστροφα...
«Έγκλημα» η ανεξαρτησία
Το έγκλημα του ιράν είναι η ανεξαρ- τησία του. Το ιράν παραμένει το μόνο πλούσιο σε πετρέλαια μουσουλμανικό κράτος που δεν ελέγχεται από την Αμερική.
Φυσικά, η Ουάσιγκτον γνωρίζει ότι μετά το φιάσκο του Ιράκ είναι αδιανό- ητη μια στρατιωτική επίθεση με στόχο την κατάκτηση του ιράν. γιατί απλά είναι μια χώρα με τριπλάσιο πληθυσμό από το ιράκ, με πολύ πιο ορεινή διαμόρφωση εδάφους και με μια πρωτεύ- ουσα, την Τεχεράνη, με σχεδόν δέκα εκατομμύρια κατοίκους, που κανένας κατακτητής δεν μπορεί να ελέγξει.
Το μόνο που μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον είναι η εκδήλωση αερο πορικών και πυραυλικών επιθέσε-ων, που θα προκαλούσαν χιλιάδες νεκρούς, αλλά από πολιτικής άποψης κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο σφάλμα. κάτι που γνωρίζει βέβαια ο πρόεδρος Ομπάμα. Μια τέτοια εξέλιξη άλλωστε θα ωθούσε τους Σιίτες του Ιράκ, του Λιβάνου, αλλά και της Σαουδικής Αραβίας σε εξεγέρσεις εναντίον των φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων ή και σε επιθέσεις εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ολη η Μέση Ανατολή θα έπαιρνε φωτιά…
Επίδειξη ισχύος
Θα ήθελε όντως η Ουάσιγκτον έναν ατέλειωτο πόλεμο στη Μέση ανατολή; σίγουρα όχι. απλώς η επίδειξη δύνα- μης προς το Ιράν έχει έναν άλλο στόχο. να ενισχύσει την εσωτερική αντιπολίτευση που δυνάμωσε μετά τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν και να υπάρξει μία εκ των έσω «βελούδινη αλλαγή» καθεστώτος σε φιλοαμερικανική κατεύθυνση.
Ταυτόχρονα, με τη συνεχή δαιμο- νοποίηση του ιράν, η Ουάσιγκτον δημιουργεί το αναγκαίο κλίμα για τη διευρυμένη στρατιωτική παρουσία του ναΤΟ στην πλούσια σε πετρέλαιο Κεντρική Ασία. Ηδη ο νέος στρατιωτικός διοικητής των συμμα- χικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν Στάνλεϊ Μακ Κρίσταλ δήλωσε ότι θα χρειαστούν τα επόμενα 5 χρόνια στο αφγανιστάν μισό εκατομμύριο στρατιώτες για να μπορέσει να επικρα- τήσει η Δύση στον πόλεμο με τους Ταλιμπάν. Γεωπολιτικά, πάντως, ο στόχος δεν είναι άλλος από τον έλεγχο του φυσικού αερίου και των κοιτασμάτων πετρελαίου της Κασπίας, της Κεντρικής ασίας, του Κόλπου και του Ιράν...
Το άσχημο είναι ότι στην αμερική του Ομπάμα εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι μερικά επικίνδυνα άτομα. Οπως ο υπουργός Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς –απομεινάρι της εποχής Μπους – που έχει αποδείξει την αξία του να μεθοδεύει πολέμους από τη Νότια Ασία ώς το κέρας της Αφρικής.
http://diktiospartakos.blogspot.com/2009/10/blog-post_5882.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου