Ποίηση: Τη φλέβα θα χτυπήσω

του Γιώργου Ζιόβα

Τη φλέβα θα χτυπήσω


Αυτούς που θέρισε
η πείνα κι η μηχανή
αυτούς που έσκαψε
η αγάπη κι η τρέλα.
Τους γνώρισα στα υπόγεια
σε γκρίζους στρατώνες
σε πρωινά νοσοκομεία άσπρες μπλούζες χειρουργείο.
Κι έπεφτε μια βροχή σε λιβάδι πράσινο.

Χαράματα τους μάζεψαν
γνώριζαν όλες τις μάρκες των ηρεμιστικών απέξω.

Μακριά ο ήλιος ανέβαινε να κάνει τη δουλειά του
μακριά το χώμα ανάπνεε τον κρύον αέρα.

Σούρουπο
γύρισαν από την εκδρομή
βουλιάζοντας
η μέρα στο γκρίζο.

Ταλαντεύονται —
μια ελαφριά ζάλη.
«Ένας ίσκιος πάντα
πίσω από τη σάρκα, πίσω από το ξύλο, πίσω από το
σίδερο,
ένας ίσκιος κάθε τόσο
μέσα στην πιο λαμπρή μεσημβρία.
Η σιωπή
διαδέχεται τη μέρα και τα χέρια μας
νευρώδη κάποτε κι επιδέξια
εξαντλούνται», είπε.
Την άλλη μέρα ξημέρωσε.
Όπως πάντα.

Τη φλέβα θα χτυπήσω
με καλό ξυράφι ακονισμένο
να τιναχτεί τραγούδι κόκκινο ζεστό.

Βρέχει φωτιά στη Βηρυττό
και δεν μου πρέπουν λυρικά στιχάκια.