Στα τέλη Αυγούστου, από 22 έως και 30, πραγματοποιήθηκε το κάμπινγκ της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος Τουρκίας (EMEP – EMEGIN PARTISI) στην περιοχή Balikesir-Gönen, στη βόρεια Τουρκία με σύνθημα: «Ο καπιταλισμός σε κρίση, Το μέλλον δικό μας!». Εκεί βρέθηκε, ύστερα από πρόσκληση των Τούρκων συντρόφων, αντιπροσωπεία της νΚΑ και της ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣστις 26-28.Στόχος ήταν η επαφή οργανώσεων με πλούσια εμπειρία σε αγώνες, η ανάπτυξη βαθύτερων δεσμών του επαναστατικού δυναμικού σε Ελλάδα και Τουρκία, η διερεύνηση κοινών αναγκών και καθηκόντων για τα κινήματα εργαζομένων και νεολαίας στις δύο χώρες, η αρχική προσπάθεια επεξεργασίας κοινών δρόμων για δράση ενάντια στην επίθεση του ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου στο εσωτερικό των δύο χωρών στα Βαλκάνια και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Εκτός από την αποστολή της νΚΑ, στο κάμπινγκ ήταν καλεσμένες και αποστολές από Ισπανία, Γερμανία, Παλαιστίνη, Λίβανο, Κύπρο, Αζερμπαϊτζάν και Βραζιλία. Αρκετές από αυτές κατάφεραν να συμμετάσχουν.
Το κάμπινγκ αυτό, με συμμετοχή 1200 αγωνιστών της νεολαίας και του εργατικού κινήματος, ήταν προπαρασκευαστικό για τη διεξαγωγή διεθνούς συνάντησης της νεολαίας, το επόμενο καλοκαίρι, με τη φιλοδοξία της συμμετοχής 10.000 ανθρώπων! Το κάλεσμα έγινε μέσα από την ημερήσια εφημερίδα που εκδίδει το EMEP, το περιοδικό της νεολαίας (Evrensel) και το τηλεοπτικό κανάλι που διαθέτουν (Hayat TV). Συμμετείχαν διανοούμενοι, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί, φοιτητές, εργαζόμενοι και εκπρόσωποι μαζικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Περίπου 400 ήταν τα μέλη της νεολαίας και του EMEP, ένα μικρό κομμάτι της οργάνωσης (κυρίως φοιτητές και μαθητές), και 800 οι καλεσμένοι αγωνιστές από διάφορους χώρους παρέμβασης. Τα κάμπινγκ έχουν τη λογική καλέσματος συνδιοργάνωσης σε φοιτητικές, μαθητικές, εργατικές ενώσεις και συλλόγους. Γίνεται συνειδητή προσπάθεια να συμμετέχουν, όσο το δυνατόν, περισσότεροι ανεξάρτητοι αγωνιστές. Γι’ αυτό και επιλέχτηκαν, ως χώρος διεξαγωγής, οι εγκαταστάσεις της εργατικής εστίας του συνδικάτου μετάλλου στο Balikesir-Gönen.
Οι Τούρκοι σύντροφοι έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, τις διεργασίες και τους αγώνες του εργατικού κινήματος τα τελευταία χρόνια, τις μεγαλειώδεις μάχες και την κατάσταση του φοιτητικού κινήματος ύστερα από την περίοδο ’06-’07, την παρέμβαση μέσα κι έξω από το στρατό.
Ήταν πραγματικά πολύτιμη για εμάς η ανταλλαγή εμπειριών σχετικά με τη διάρθρωση του εργατικού κινήματος σε Ελλάδα και Τουρκία, τα προβλήματα και τις δυνατότητες, τους όρους παρέμβασης εργαζομένων και φοιτητών, τη συνολική πολιτική κατάσταση.
Από την πολύ σύντομη παραμονή στην Τουρκία, ένα πρώτο συμπέρασμα (τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα, των γιγάντιων ανισοτήτων με την ενδοχώρα) είναι η εντυπωσιακή συνύπαρξη των υλικών όρων των σύγχρονων καπιταλιστικών μητροπόλεων με ένα βάρβαρο κράτος-χωροφύλακα καταστολής και επιτήρησης. Η διαπλοκή των πιο σύγχρονων με τις πιο απαρχαιωμένες μορφές εκμετάλλευσης σε μια σειρά από τομείς της οικονομίας, της βιομηχανικής παραγωγής και των τεχνολογιών αιχμής. Η αντίθεση του τεράστιου πλούτου και των κερδών για το κεφάλαιο με τον εργασιακό μεσαίωνα και την εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο στρατός μοιάζει να καθορίζει τις βασικές αρχές της τουρκικής πολιτικής. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σύνθετη. Η ηγεσία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων είναι βασικός παράγοντας της διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων, όμως δεν είναι κυρίαρχος πόλος της. Είναι βασικός πυλώνας μαζί με ένα φάσμα ετερόκλητων δυνάμεων της αστικής πολιτικής, από τις δύο εκδοχές του Ισλάμ και τις συνιστώσες για την ενσωμάτωση της Τουρκίας στις δομές των δυτικών αστικών δημοκρατιών ως τις εθνικιστικές δυνάμεις (με επιχειρησιακό βραχίονα τους «γκρίζους λύκους»).
Εκτός από την ιστορική αντίφαση του τουρκικού κράτους (τη σύγκρουση των παραδόσεων με την ανάγκη βίαιου εκσυγχρονισμού της τουρκικής δημοκρατίας ώστε να ενταχθεί ανταγωνιστικά στο διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου), το κουρδικό ζήτημα ορίζει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα του κράτους με βάση το δίπολο της ταύτισης εσωτερικού/εξωτερικού εχθρού των σύγχρονων δογμάτων ασφαλείας. Η διεξαγωγή ενός πραγματικού πολέμου στη νοτιοανατολική Τουρκία δημιουργεί όρους «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης», που γενικεύονται σε ολόκληρη την επικράτεια.
Το ίδιο το τουρκικό κράτος εγκαθιδρύει έναν «νόμιμο εμφύλιο πόλεμο» (κατά Agamben και Schnur), ενταγμένο στην καθημερινότητα. Οι εντάσεις με την Ελλάδα για το Αιγαίο λειτουργούν σε αυτό το επίπεδο συμπληρωματικά. Η κυρίαρχη εθνική ιδεολογία (παντού συναντάς τουρκικές σημαίες και κεμαλικά σύμβολα) επιβάλλει βίαια τις πιο αυστηρές ανάγκες της εθνικής ενότητας, ορίζει τις συντεταγμένες επίθεσης στο εργατικό κίνημα, την ανάδειξή του σε εσωτερικό εχθρό και την εξόντωσή του με αστυνομικά-στρατιωτικά μέσα.
Η τρομερή ανάπτυξη του τουρκικού κεφαλαίου (στη Σμύρνη πχ έχει έδρα τουρκικός εφοπλιστικός κολοσσός, που αναπτύχθηκε την τελευταία δεκαετία), η συγκρότηση ισχυρής πολεμικής βιομηχανίας (με τεράστια συμμετοχή στο ΑΕΠ), η λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων και η εφαρμογή των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων του ΔΝΤ περνά από την κανονικότητα της εργοδοτικής βίας, τη δράση του «βαθέως κράτους», την καταστολή των εργατικών αγώνων και τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας.
Ο στρατός, σε αυτές τις συνθήκες, είναι ο βασικός εγγυητής της συνέχειας της σύγχρονης τουρκικής δημοκρατίας. Αναδεικνύεται σε κύριο όργανο του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Όπως μας έλεγαν στο κάμπινγκ: «η ισχύς του στρατιωτικού νόμου υπάρχει στο όνομα της προστασίας της δημοκρατίας». Από αυτή την άποψη, η ανάμειξή του με την κοινωνία, περισσότερο από μια «παλιά χούντα» προσομοιάζει κυρίως στη μετάλλαξη του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού σε Ελλάδα και ΕΕ.
Η επαφή με εργαζόμενους, που μοιράστηκαν στις συζητήσεις του κάμπινγκ εμπειρία και συμπεράσματα από μαχητικούς αγώνες, ήταν αποκαλυπτική. Εργάτες στα ναυπηγεία της Tuzla (που χρησιμοποιούν και οι Έλληνες εφοπλιστές για την κατασκευή των πλοίων τους πιο φτηνά και εύκολα), μίλησαν για τους 92 θανάτους εργατών σε 5 χρόνια (1000 κάθε χρόνο στη χώρα), που οδήγησαν σε πανεθνική απεργία διαρκείας. Για την καταστολή και τις συλλήψεις εργαζομένων και συνδικαλιστών, τη δράση των εργοδοτικών οργανώσεων και τα lock-out των εργολάβων, τις δολοφονικές επιθέσεις και τη δήμευση της περιουσίας των σωματείων από το κράτος. Το συνδικάτο έγινε πιο αποτελεσματικό, κερδίζοντας μάχες και εμπειρίες, οργανώνοντας νέους εργαζόμενους, εκδίδοντας δική του εφημερίδα.
Μεταλλεργάτες στην περιοχή του Gönen βρίσκονται εδώ και 10 μήνες σε διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις. Στάθηκαν κυρίως στη θετική εμπειρία της εργατικής αλληλεγγύης από το EMEP και την ανάγκη υπέρβασης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας για νικηφόρους αγώνες κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Όμως, μάχες κερδίζονται στο έδαφος μιας ήδη συντελεσμένης ήττας του εργατικού κινήματος, με την αποστοίχιση των εργαζομένων από τα σωματεία να είναι ήδη γεγονός. Μεγαλειώδεις αγώνες περιορίζονται σε στόχους διάσωσης βασικών εργατικών δικαιωμάτων. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της τρίμηνης απεργίας 25.000 εργαζομένων στην Turkish Telecom το 2007. Η νίκη αυτή έδωσε σημαντικές αυξήσεις και το δικαίωμα των εργαζομένων να εγγράφονται στο συνδικάτο. Οι 1.100.000 χαμένες εργατομέρες (η εταιρεία υποχρεώθηκε να δώσει εφάπαξ για την κάλυψη των χαμένων μισθών) εμπόδισαν την εργοδοσία να επιβάλει αύξηση του εργάσιμου χρόνου. Όμως οι εργαζόμενοι ήδη εργάζονται (θεσμοθετημένα) 5θήμερο-45ωρο!
Είναι σαφές ότι υπάρχει ανάγκη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος στην Τουρκία και με τέτοια μεθοδολογία δρα το EMEP. Όλοι κατανοούν (παρά τα διαφορετικά συμπεράσματα) την ανάγκη να συνδεθεί ο αγώνας των σωματείων με μια συνολική επαναστατική προοπτική. Ενώ στην Τουρκία, οι δυνάμεις της αριστεράς επιχειρούν τη συγκρότηση minimum μετώπων για τον εκδημοκρατισμό, την απόσυρση του στρατού από την κοινωνική ζωή και την επίλυση του κουρδικού (όπως η ηττημένη εμπειρία της ελληνικής αριστεράς στο παρελθόν), οι ιδιωτικοποιήσεις και η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση βρίσκονται στην πρώτη ταχύτητα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων παγκοσμίως.
Παρά τις τρομακτικά δύσκολες συνθήκες παρέμβασης και τις διώξεις από το κράτος και τους μηχανισμούς του, το κάμπινγκ αποτέλεσε δείγμα ενός διαφορετικού πολιτισμού αλληλεγγύης και εργατικής δημοκρατίας, μιας διαφορετικής και έμπρακτης πολιτικής-πολιτιστικής πρότασης (πέρα από το συγκεκριμένο περιεχόμενο) βασισμένης στην αυτοοργάνωση και τη συλλογικότητα. Κατά την άφιξή μας, 400 νέοι άνθρωποι μας υποδέχτηκαν φωνάζοντας συνθήματα για την αλληλεγγύη των λαών, το διεθνισμό και την επανάσταση, την εξέγερση του Δεκέμβρη!
Είναι εντυπωσιακό πως, εκτός από τα οργανωμένα μέλη, και οι καλεσμένοι συμμετείχαν σε αυτή - δείγμα μιας ανώτερης κουλτούρας ισότιμης συμμετοχής και στράτευσης. Το κάμπινγκ εξάλλου χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή εργατριών της τοπικής αλευροβιομηχανίας. Είχαν μόλις τελειώσει έναν 9μηνο αγώνα, με 3μηνες απεργίες, σύγκρουσης με την εργοδοσία. Κατά τη διάρκειά του πολλές εργάτριες είχαν απολυθεί και επαναπροσληφθεί κάτω από την πίεση του κινήματος, είχαν υποστεί διώξεις και απειλές στις οικογένειές τους. Κάποιες είχαν πέσει θύματα εργοδοτικών απαγωγών! Συμμετείχαν εθελοντικά στο κάμπινγκ ως αποτέλεσμα των συντροφικών σχέσεων με τα μέλη του EMEP κατά τη διάρκεια των πολύμηνων κινητοποιήσεων και της καθοριστικής συμβολής του σε αυτές.
Κάθε πτυχή και δραστηριότητα, από τις συναυλίες, τις συζητήσεις, τα workshops και τα περίπτερα στο χώρο του κάμπινγκ, ως την περιφρούρηση (προστασία από εθνικιστικές οργανώσεις και βαθύ κράτος) και τη σίτιση, ήταν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας αυτοδιαχείρισης από ομάδες-επιτροπές.
Εκτός από το (πλούσιο) πρόγραμμα, φτιάχνονταν αυθόρμητα ομάδες συζήτησης. Οι συζητήσεις και οι δραστηριότητες περιελάμβαναν θεματικές ενότητες για την κρίση και την παγκοσμιοποίηση, την εργατική και φοιτητική νεολαία, τη ριζοσπαστική οικολογία, την τοπική αυτοδιοίκηση, την ιστορία του κινήματος και την τέχνη. Έγιναν θεατρικές παραστάσεις, οργανώθηκαν εργαστήρια με μαθήματα τέχνης, προβλήθηκαν ντοκιμαντέρ και ταινίες ενώ κάθε μέρα τελείωνε με συναυλία και προβολή της ανταπόκρισης του Hayat TV από το κάμπινγκ. Μαζί με το βιβλιοπωλείο και τα περίπτερα με το προπαγανδιστικό υλικό και την εφημερίδα της οργάνωσης, κυκλοφορούσαν μπροσούρες με επιμέρους θέματα, διηγήματα ή ποιήματα.
Οι συντροφικές στιγμές που βιώσαμε στο Gönen ήταν μόνο στιγμή μιας διαδικασίας. Στην Κύπρο, το Αιγαίο, σε Ελλάδα και Τουρκία είναι πολύ περισσότερα και βαθιά όσα ενώνουν τους λαούς και το εργατικό κίνημα από αυτά που θα μπορούσαν να τους χωρίζουν. Σε συνθήκες ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης, εκτός από τις δυσχέρειες, αναδεικνύονται οι τεράστιες δυνατότητες ενιαίας δράσης και διεθνιστικής συγκρότησης του επαναστατικού δυναμικού.
Στις συζητήσεις επιβεβαιώθηκε η διάθεση για ευρύτερη συνεργασία. Φάνηκε η σαφής διάθεση, με συγκεκριμένες προτάσεις για συνάντηση και ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων του φοιτητικού, εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος. Διερευνήθηκε η δυνατότητα ενός κοινού καλέσματος του εργατικού κινήματος στις δυο όχθες του Αιγαίου για ανώτερους αγώνες ενάντια στις ιμπεριαλιστικές τάσεις των δυο χωρών, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις άγριες αντεργατικές επιθέσεις.
Όπως μας είπε και ο υπεύθυνος της οργάνωσης Σμύρνης: «το μέλλον είναι πιο κοντά απ’ ότι νομίζουμε!».
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Πηγή:http://diktiospartakos.blogspot.com/2009/09/emep-gonen-22-300809.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου