Στο προσκήνιο επιστρέφει ο «φόρος Τόμπιν» στις διεθνείς χρηματιστηριακές συναλλαγές

Ενώ οι μαθητεύομενοι μάγοι των αστικών επιτελέιων στροβιλίζονται στις δίνες της κρίσης του Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού, ανοίγει η κουβέντα για "νεο-κευνσιανά" μετρα κατά της "αισχροκέρδιας" κτλ. Η κουβέντα για αυτά τα μέτρα πρώτα απ'όλα δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη της τα ιστορικά στοιχεία. Και το πιο σημαντικό από αυτά είναι ότι η κρίση του '29 ξεπεράστηκε μέσα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι από τα κευνσιανά μοντέλα που απλά δώσαν κάποιες ανάσες παραπάνω στο σύστημα και την εργατική τάξη. Το ζήτημα όμως είναι η σημερινή φύση του καπιταλισμού. Η διαρκής ανάπτυξη και κρίση από τη δεκαετία του 70 μέχρι σήμερα. Τα χαρακτηριστικά του σημερινού καπιταλισμού καθώς και η δομικότητα της σημερινής κρίσης, οδηγεί τα αστικά επιτελεία στο μονόδρομο της περαιτέρω εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας. Μέτρα όπως αυτό που αναφέρεται στη αναδημοσίευση από το In.gr απλά και μόνο απευθύνονται στην κορυφή του παγόβουνου. Τα κερδοσκοπικά παιχνίδια με το χρηματιστήριο αποτελούν απλά την κορυφή του παγόβουνου της σημερινής κρίσης. Τα αίτια της εντοπίζονται στην ίδια την ανευ προηγουμένου σε ποσότητα και ποιότητα εκμετάλλευση των εργαζομένων. Είναι άλλωστε και το σημείο που συναντιέται η αστική πολιτική , για να αμυνθεί απέναντι στην απόδειξη των εγγενών αδυναμιών του συστήματος, με τη ρεφορμιστική αριστερά που βρίσκουν και οι δύο τα αίτια της κρίσης στα golden boys και την αισχροκέρδια.

Αιτία της κρίσης είναι η ανεύ προηγούμενου απόσπαση σχετικής και απόλυτης υπεραξίας καθώς και η νέα ποιότητα σε αυτή τη διαδικασία. Κατ'αυτή την εννοια ένα αναγκαίο πλαίσιο θα πρέπει να είναι επαναστατικό, για είναι κατ'επέκταση και ρεαλιστικό. Θα πρέπει να απαντα στην καρδιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να μην αμύνεται απένταντι μονάχα στην αισχροκέρδια της εργοδοσίας αλλά να διεκδικεί συνολικά τον πλούτο τον οποίο παράγεται.

ακολουθεί η αναδημοσίευση:
"Η ανάγκη ελέγχου της ανεξέλεγκτης χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, που οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στη χειρότερη ύφεση των έξι τελευταίων δεκαετιών, πυροδοτεί τη συζήτηση για τα κατάλληλα μέτρα ελέγχου και ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ένα απ' αυτά τα μέτρα εκτιμάται ότι είναι η επιβολή φόρου στις ριψοκίνδυνες διεθνείς επενδύσεις των τραπεζών και άλλων μεγάλων θεσμικών επενδυτών, ώστε να αποθαρρύνονται οι ταχύτατες μεταφορές κεφαλαίων από μία χώρα σε μία άλλη και οι αναταράξεις που προκαλούνται στις συναλλαγματικές ισοτιμίες από τα «διψασμένα» για υπεραξίες κερδοσκοπικά κεφάλαια."